Dindag 4 en woensdag 5 april naar Dakhla en een rustdag

Van Nouadhibou in Mauretanië naar Dakhla in West Sahara.
Een tripje van bijna 500 km, bij een temperatuur van 17 graden tot 22 à 23 graden.
Wind en koude! Ik had mij er nog wel op gekleed maar niet gedacht aan zulke lage temperaturen! Na een kwartier al gestopt voor nog een tweede dunne trui! Een fleecejack had ik weggegeven ......
Wat ik een dag geleden ook al merkte was dat het gps kaartmateriaal hier compleet van slag was. Geen probleem, de compas op het scherm en noordwaards. Een mooie weg om de stad uit te gaan, het schoot lekker op! En ineens eindigde de weg op een bedrijfsterrein / toegangshek. Wel heel erg vreemd. Verder: zand zand en nog eens zand en wat vage sporen. Motor in de enduro mode om niet gelijk vast te komen en crossen maar. Na een kwatiertje zag ik een auto n dus een weg! Ja dat was hem en ik zat weer op het goede spoor. Ook die hele lange ertstrein kwam weer langs. Eerst contrôlepost. En ja hoor zowaar een bord, een waar unicum hier: Dakhla / Maroc. Weer een twintigtal kilometers woestijn en ik zag tientallen vrachtwagens staan, dat moet de grens zijn. En ja hoor: Mauretaanse Gendarmes, Police, Douane, weer police steeds motor parkeren vijftig meter verder rijden en ander bureau, lopen verboden. Het ging best snel, er waren veel vrachtauto's maar weinig die de grens overgingen: een kwestie van goederenoverslag in weer andere auto's. De grens door in no- mansland. Rotsen en mulzand, vooral niet vallen! Die enorme grote vrachtwagens moeten hier ook door en kunnen zich geen fout permitteren. De wrakken worden door handelaren gelijk geplunderd, er liggen er tientallen. Stop: Polisario, vlaggen, militairen en het waakzame oog van de UN! Welkom in Polisario, ´Goede reis gehad? Prima gaat U door!' Twee kilometer nieuw asfalt in de gedemilitariseerde zône en daar was Marocco. Het ging hier lang duren.eindeloze loketten en stempels en zelfs een scan van mijn motor in een mega-groot scan-gebouw. Een goede check-up voor de motor? De officials spraken zich tegen, ik liep van het kastje naar de muur. Een Mauretanier zei mij ´volg mij ik kom hier één keer per week, de officials worden steeds overgeplaatst en kennen hun eigen procedures niet' , Dit ging een stuk sneller, ik ging nu razend snel door alles heen. Een verloren Duitser ging met de fiets naar het zuiden, Hij had geprobeerd van zuid naar noord te fietsen, maar was vastgelopen door de te harde wind en de lange woestijnetappes. Hij was noordwaardsgevlogen en ging nu zuidwaards fietsen, want kostte wat het kost , hij moest en zou de route Kaapstad - Algiers volbrengen per fiets! Een doorzetter, maar eigenwijs, hij wilde niet luisteren naar de ervaringen van anderen en raakte geheel verstrikt in de ambtelijke mallemolen met als bijkomend nadeel dat hij noch frans noch engels sprak, maar goed een doorzetter en naar hij zei ´ ik heb heel goed contact met de mensen' , tja dat zal dan wel ......
Hè , hè de grens over! Nee stop! Er ontbreekt een stempel. Motor parkeren, terug naar het begin, formulier invullen, stempel en ja hoor: weg wezen. Het heeft mij twee uur gekost en er was bijna niemand die de grens over ging!
De wind stak op en de eindeloze vlakte begon. Zo duurde dat nog ruim 400 kilomeeter. Na 200 km de eerste en enige mogelijke stop: Gare du Nord. Ook ik heb geleerd: neem een goede pauze, eet en rust wat. Dat deed ik dan ook. Er was zelfs een epicerie. Meerdere mensen spraken mij aan, over mijn reis, de motor, Nederland etc. Ofschoon ik al 17 jaar niet meer in Nederland woon wordt ik gedurende mij reis er echt goed aan herinnerd dat ik Nederlander ben. Ik heb wel eens het gevoel met ´Holland promotion' bezig te zijn! De benzine was ook hier uitverkocht.
Ik begon mij zorgen te maken, want de twee waarden welke ik altijd nauwlettend in het oog houdt zijn: range, of te wel, ´distance to empty' en ´kilometers to go'. Deze twee waarden liepen angstig snel naar elkaar toe. Mijn reservoir benzine ging dus sneller leeg dan de kilometers welke ik ermee aflegde! Dit kwam door de wind. Mijn verbruik schoot omhoog van de gebruikelijke 4.5 liter per 100 km naar 6,7 liter! Enorm. Met langzamer rijden en iets afnemen van de wind kwam ik 50 km voor Dakhla de eerste pomp tegen: ook leeg, over 10 km is er nog een! Ook leeg. Uiteindelijk in de stad de derde pomp had benzine. Gelukkig.
Mijn hotel lag aan de hoofdstraat. Het beloofde zeezicht bleek er niet meer te zijn. Een persoon had weten te bereiken te mogen bouwen in de maritime zone waar bouwen verboden is! Corruptie? Invloed? Beiden waarschijnlijk. Er was niemand in het hotel en de deur zat dicht. Hé een ruitje stuk en sleutels erin zo kwam ik binnen. Even roepen en na een paar minuten kwam er iemand. Tja de receptionist was nog jong en kon niet zo lang op zijn stoel zitten..... .
- [ ] Een hele mooie kamer, paars-blauw sanitair, enigszins gedateerd. Alles vol met kalkaanslag. Ik herkende het probleem van onze B&B dat moet je echt elke dag schoonmaken anders lukt het niet meer! Snel al die motorspullen uit en rust op bed, Doodmoe. Een echt leuk restaurant aan zee gevonden, maar wat een weer hier: een koude wind en ´s avonds 17 graden, echt koud na die 45 graden overdag de laatste 2 weken. 
- [ ] ´s Nachts kreeg ik van die lekkere paëlla enorme maagkrampen ik lag uren wakker maar viel toch nog in slaap en werd pas om 7.30 wakker, een bijzonderheid voor mij. 
- [ ] Bij het ontbijt enkele kite-surfers uit engeland gesproken. Ik had er bij aankomst in de baai wel honderd gezien, een magnefiek gezicht, van een afstand vraag je je af hoe ze uit elkaar blijven, van dichtbij zie je de derde dimensie: er is meer dan voldoende ruimte voor in die enorme baai.
- [ ] De woensdag echt Genoten van mijn rustdag, rustig thee gedronken in een trendy café, de apotheek voor medicijnen. Een anti-biotique tegen de bacteriun en een supplement daarop voor de maag. Het werkt voortreffelijk. Niets meer gemerkt! Daarna de kapper, een shirt gekocht, echt een soort verwendagje. Zelfs een lekkere cappuccino gedronken! 
- [ ] Uitgebreide discussies met de co-exploitant van de B&B. Extreem links zoals hij zich presenteerde, ja echt extreem volgde hij met nadruk. OK, ieder zijn mening. Een geanimeerde discussie volgde, het extreme heb ik niet kunnen ontdekken, maar het feit dat hij atheist is, ja dat kan echt niet in Marocco. En zoals hij zij, hier zijn ze erg streng in de leer. Dat blijkt in ieder geval uit het aantal zwaar gesluierde vrouwen op straat. Veel meer dan in de islamitische republiek Mauretanië. Wellicht omdat ik hier in een zeer afgelegen gebied zit waar mensen van het platteland een tweede kans is geboden? Ik zal het contrast wel zien in Marrakesch.
- [ ] Lekker gewandeld, wat foto's gemaakt, maar niets bijzonders hier behalve enkele trendy cafées.
- [ ] Morgen weer ruim 500 km naar de hoofdstad Laâyoune. Nog geinformeerd naar benzinepompen. Er werden wat kennissen gebeld en die gaven de tip' meldt je bij een cazerne, laat je paspoort zien en ze tanken je gratis vol' geruststellend!
- [ ]