Dîsdag 11 april, de twee gezichten van Marrakech

Na een rustig ontbijt in de cour vh hotel ging ik op zoek naar de BMW concessionaire. Dat viel in eerste instantie niet mee, want de software van mijn gps kan niet overweg met zoekopdrachten voor adressen. En omdat ik geen gps coordinaten heb, noch een gedetailleerde kaart waar dit op staat maar weer op de kompas rijden. Richting Fes. Na een half uur was ik er. Voordat dan alles inorde is ben je een half uur verder. Dit is een echt autobedrijf: glimmende bolides kijken je aan in de prijsklasse van 40.000 € tot 120.000 €. Eigenlijk zou ik best wel een proefritje willen maken, maar dan in de Mini met 220 pk, ziet er leuk uit!Verrassing:  Service van de zaak: ik werd teruggebracht naar centre ville Marrakech. Mooi, maar de chauffeur stopte na enkele kilometers en zei 'taxi' waarop ik resoluut ´non' liet horen. Hij mompelde iets van ´urgence' , maar ik geloofde er helemaal niets van en bleef gewoon zitten en wees naar de plattegrond van de stad: 'daar wil ik naar toe', de man sprak geen woord over de grens en verzonk in overpeinzingen. Minutenlang stonden wij zo en uiteindelijk bracht hij mij naar de stad. De sufferd, hij had er al 3x kunnen zijn en dan snel naar zijn vriendin kunnen gaan!

Nu ontdekte ik de andere kant van Marrakech: de wereld van de ambachtslieden en kooplieden. Wat een mooie wereld en wat een enorme tegenstelling met de wereld van het massatoerisme. En het rare is dat zij beiden 100% aan elkaar gekoppeld zijn. Immers'de ambachtslieden produceren - hoofdzakelijk - voor de toeristen. Maar toch, deze mensen zijn meer de techneuten welke zich met hun vak bezig houden, terwijl de kooplieden inkopen en de boel verhandelen. 
Bijtijds terug om door de Medina te slenteren en dit alles te bekijken. Een eeuwenoud labyrint van hele smalle straatjes. Kronkelend zonder enige logica. Meestal semi- overdekt tegen de zon. Er liepen erg weinig mensen. Het waren vooral de werk- en kooplieden zelf die erg druk in de weer waren: koperslagers, looiers, spinners, smeden, reparateurs, schilders, mensen die de garens kleuren, leerbewerkers, producenten van kleding etc etc. Alles in eigen atelier / werkplaats gemaakt. Echt heel mooi om te zien hoe deze ambachten nog zeer actief worden bedreven. De koperslagers zijn dagen bezig om die mooi vazen te maken, er staan er honderden van in voorraad, wie koopt deze dingen toch allemaal. En de leerbewerkers welke honderden slippers uitsnijden, honderden tassen maken alles met de hand. Fabelachtig mooi om te zien vooral omdat il hierzelf ook enige tijd mee bezig ben geweest (zadels en aanverwante producten). Je herkent de gereedschappen en de handelingen en je ziet dat ze hun metier echt onder de knie hebben.
Er zijn zoveel straatjes dat het onmogelijk is om richting te houden. Om af en toe te zien waar je bent kun je het beste even koffie of thee gaan drinken op een van de vele dakterrassen welke zich boven de ateliers bevinden. Zo kun je je een beetje herorienteren. Ik genoot met volle teugen en was erg verbaasd dat de toeristenstroom erg langzaam op gang kwam. Pas echt na de lunch werd het drukker.
Tijd om een 'petit taxi' naar de garage te nemen. Er is hier een fundamenteel verschil ( iets met vergunningen en maximale afstanden) tussen 'grand' en 'petit' taxi, iets waar je je als cliënt vooral niet druk om maakt. Ok, de onderhandelingen konden starten, 150 DH vroegen ze, ik bood 100 Dh -dat is de lokale prijs namelijk - ze weigerden categorisch. Ik ook, ze begonnen achter mij aan te rennen en agressief te worden. Toen werd ik zoals gebruikelijk door een ander benaderd die accoord ging. De hel brak los: praktisch een vechtpartij en alle chauffeurs gingen zich er mee bemoeien. Het teken dat ik goed onderhandeld had. We reden weg en de chauffeur was zeer tevreden met zijn 100 DH!
In de taxi werd ik door BMW gebeld voor toestemming om alles uit te voeren! Ik voelde het al aan: dat wordt eindeloos lang wachten. En inderdaad, pas om 18.30 kon ik wegrijden. Alle kleine dingetjes weer ok: het bandenspanningsalarm bleek niet kapot maar juist te werken! Ik reed met een grote onderspanning, maar dat is misschien wel precies de reden dat ik nooit een lekke band heb gekregen in die 11.000 km. Vijf spaken op spanning gebracht en ook de cruisecontrol en de tripmeterbediening, alles werkt als een zonnetje ( was een kwestie van zand/vuil en stof), RAS, rien à signaler, niets op te merken, zoals wij hier zeggen. 
Blij reed ik terug om weer in de andere wereld van Marrakech te duiken. De duizenden toeristen liepen op het grote plein Djemaa el-Fna waar erg veel animatie is. Wegwezen daar. Ik dook in een cafe dat in een riad gevestigd is. Een mooie rustige binnenplaats waar je van de drukte bent afgesloten, genietend van mijn cappuccino snoof ik de geuren van een bloeiende bougainville op! En een lekkere sandwich spreek uit ´sàndwietsch' completeerde dit genot. 
Ik trof achter een hele kleine winkelpui een antiquair aan, hij lokte mij naar binnen om zijn schatkamers van alibabba te zien. En inderdaad je houd het niet voor mogelijk, hij had daar een eigen kashba, met tientallen vertrekken met deuren kronkelend voor- en achterelkaar, zo groot en zo onoverzichtelijk dat ik dacht ´straks laat hij mij er niet meer uit voordat ik wat gekocht heb' een echt doolhof met de mooiste dingen: zwaarden, pistolen, sloten, zadels, weegschalen, kleden, gewaden, boeken en allemaal honderden jaren oud. Het gros door zijn grootouders verzameld. Hij liet mij niet meer los ' ik ben er om u te dienen' 'vraagt u maar' en de hele tijd kwam hij met de meest exotische objecten aanzetten met de vraag wat dat was. 'Geen idee' kon ik slechts uitkramen! Een weegschaal bleek een slot te zijn en een boog een boormachine! Nu de list, hoe kom ik uit deze privé kashba? Ah, meneer uw keuze is zo overweldigend 'ik kan beter met mijn vrouw terug komen' als dit voor een Marokkaan überhaupt denkbaar is dat een vrouw hierover meebeslist. Nee, hij begreep het! Hij meldde mij wel dat niet alles te koop is en dat zij drie maanden dicht gingen om de boel een beetje uit te zoeken. Nou ja, in juli en augustus komt er geen toerist, met 40 graden veel te warm. Hij heeft dus alle tijd!
En zo vloog de dag voorbij!
Gepland om morgen nog wat te gaan bekijken en overmorgen verder de bergen in te trekken. Via de chat van mijn Franse motorvrienden die ik voor deelname aan een Rally op 3 mei ontmoet gehoord dat mijn banden in bestelling zijn en worden meegenomen. Fijn! De huidige banden zullen het nog wel even uithouden. Ook vernomen dat er iemand is afgevallen door een zware hartaanval, jammer, iedereen leeft erg naar dit evenement - 3000 km op niet geasfalteerde wegen en paden  - toe. Ik krijg steeds tips waar ik naar toe kan gaan! Ze leven ook een beetje met mij mee, leuk is dat. Als ik technische vragen heb worden die meestal gelijk beantwoord. Een klein onderdeel ben ik verloren: het werd gelijk besteld, geld komt later wel! Je moet bedenken ik ken niemand van deze mensen!!