Maandag 10 april, terug in de bewoonde wereld: Marrakech Afstand 420 km, langs de kust en via Agadir

Météo: van 22 tot 31 graden en af en toe hoger, geen wind, warm dus.

Ja het moest er eens van komen, nu ruim zes weken weg en terug naar de bewoonde wereld. Dat wil zeggen meer conform zoals wij gewend zijn te leven (ik overigens in het minst als platteland bewoner): een grote stad waar van alles gebeurt en is ingericht voor mensen uit europa naar westerse maatstaven.

Ik dacht 'ik ben er zo' , even niet goed gekeken, dat was de afstand in vogelvlucht! Het bleek weer eens méér dan 400 km te zijn. En dat staat borg voor uren en uren rijden. Een werkelijk schitterende kustroute met waanzinnige uitzichten waar geen mens te bekennen was. Vele malen gestopt om foto's te nemen. Bij toeval was er een invasie duimgrotr torren waar ik stopte, vleesetende beestjes want ze aten hun platgereden familieleden met smaak op! Helaas, mijn telefoon camera had even géén zin. Het ding had behoefte aan een reboot, bleek later! Geen foto's dus.
Nog steeds rijd ik door onvruchtbare grond. Ofschoon er hier en daar een plukje gras groeit en een struik, is het kaal en zijn er alleen stenen en dorre zandgronden te zien.
Ik besefte me dat ik eigenlijk vanaf 100 km ten noorden van Bamako in Mali geen natuurlijk groen meer heb gezien! Alleen bespoten plantsoentjes en tuinen, maar echt groene zônes of weilanden, nee. Dit is behoorlijk verontrustend als je erbij stil staat.

Je ziet hier de locale mensen met hun ezels en enkele kuddes geiten. Gek eigenlijk dat ze hier geen geitenkaas maken!? Maar kaas wordt hier zowiezo erg weinig gegeten. Mijn lunch was weer zo'n lekker Marokkaans rond broodje met ommelette en een muntthee, dat kost dan 18 DH is 1.90€. Goed te doen dus. 
De benzine is hier duidelijk duurder dan in (Marokkaans) West Sahara, nu betaal ik 10,7 DH en dat is ongeveer 1,12€ in plaats van 0,85€. Het verschil is belasting!
Er is erg weinig verkeer en ook hier werken veel stoplichten niet. Zeker een afrikaans virus dat de besturing heeft uitgeschakeld, je zou het bijna gaan denken. Trouwens, als ze op rood staan wordt er vaak doorgereden! De wegen zijn zeer goed en ik kon dan ook werkelijk genieten van de vele bochten! Eindelijk weer sturen! Daarna de snelweg, een peage, althans dat zou het moeten zijn. Maar ik geloof dat ze in staking waren naar goed Frans voorbeeld! Vrije toegang dus. Onderweg werd ik overvallen door moeheid en ben maar even een tukje gaan doen. Toen ik wakker werd bleek het al weer 31 graden te zijn, vandaar ..... .
Een meneer benaderde mij en bood mij koffie aan, hij bleek ook motorrijder te zijn, leuk zo!
De laatste 40 km voor Marrakech waren erg druk. Lintbebouwing, veel contrôles, aanspanningen op de weg etc. Aangekomen aldaar moest ik mijn weg zoeken in de medina, zeg maar het oude historische centrum met al haar steegjes. Mijn angst is natuurlijk om mij daar vast te rijden! En keren met zo'n mastodont van meer dan 300 kg in een smal steegje staat borg voor lagsalvo's van toestromend publiek (kijken naar anderen in problemen is blijkbaar altijd leuk) en zweetdruppelvorming bij mij! Ok toch nog vrij makkelijk gevonden en wel een doodlopende steeg maar:breed! En wonder boven wonder ook nog een (peperdure) bewaakte stalling. Het is echt een mooi hotel met meerdere binnenplaatsen en leuke kamers midden in de stad. Dat heeft Erica even mooi voor mij geregeld. 

Op verkenning in de stad werd ik overvallen door het aantal toeristen: was ik tot nu toe altijd de enige of één van de weinge toeristen, dat is nu voorbij, er zijn er duizenden. Ik voelde mij hier gelijk niet op mijn plaats hoe leuk ik opzichzelf grote steden ook vind. Het is te veel, te commercieel en alleen maar op toeristen gericht. Het werkelijke leven is in de plaatsgekomen voor een leven voor en met de toeristen, en die moet je gewoon uitmelken, zo komt het mij althans over. Wat een verschil met de grote afrikaanse steden die ik tot nu toe heb bezocht! 
In een café moest ik eerst bestellen en betalen voor ik naar binnen mocht! Iets te ver doorgeslagen mijns inziens. Bovendien was de koffie op!
En dan die zielige koetspaarden ( er zijn hier echt tientallen koetsen), de één nog magerder of slechter verzorgd dan de ander, koetsiers die rukken in de monden en de zweep functioneerd als hun stuur, tja wat kun je dan nog zeggen als menner met een zachte hand met mooie doorvoede gespierde paarden? Je draait je om en loopt snel de andere kant op. Wel enkele opvallende détails: de tuigen hebben geen schoftjes, de strengen zijn 'gebroken' en lopen dus niet horizontaal, wat theoretisch niet goed is en de broek functioneerd nauwelijks bij die te magere paardjes, remmen zijn er niet en de paarden glijden constant uit! Blessures zie je wel, maar door het ontbreken van singels   viel dat mee. Wel aan de hoofden trouwens vooral oude blessures. Praten met de koetsiers: onmogelijk, je kon betalen en instappen of oprotten.
Morgen krijgt Marakech een tweede kans van mij, ga ik lekker slenteren door de historische stad en wat dingen bekijken. 
Een Franse vrouw vertelde me dat het ook in de bergen druk was, het is paasvakantie, vandaar! Ik ga dus wat verder weg plannen, er is meer dan genoeg te zien in Marokko. 
Eerst nu even naar BMW en woensdag lekker toeren en het binnenland verkennen, daar waar rust en ruimte is en de oorspronkelijke bewoners hun gewone leven leiden.