maandag 3 april. Is alleen reizen eenzaam? Cultuurele discussies, levensmotto's

Als je alleen op reis bent denkt iedereen dat je tijd te over hebt om overal over te denken: niets is minder waar! Omdat je overal alleen voor staat gebruik je per definitie al best veel van je tijd om dingen uit te zoeken. Slaapadressen, de juiste routes plannen, de formaliteiten regelen onderweg, de weg in de stad vinden, technische probleempjes oplossen etc. Sind gisteren is daar dan het vinden van benzine verkooppunten bijgekomen! Bijna niet aan te komen momenteel. Vanmorgen gestart met zoeken om 6.30 u en pas om 7.30 u een pomp gevonden die nog wat in zijn tank had zitten. 2x de hele stad doorgereden en alle pompen afgestruîd! Je begint je psychologisch al voor te bereiden op een verlengd verblijf! 

Zelf houd ik wel van spreuken, gezegden, levensmotto's en levenswijsheden die je op sommige momenten net even de peps en de positieve gedachten geven die je nodig hebt, ik noem er een paar die mij aanspreken:

- carpe diem (pluk de dag), dit is echt voor elke dag!
- Nulla tenaci invia est via; (Voor de doorzetter is geen enkele weg   onbegaanbaar), bij van die hele slechte wegen, of in meer figuurlijke zin de bergen die je ziet
- Nec dominus, nec servus (Geen heer geen knecht), Gadso Coopmans, 1746-1810, ik wil nog domineren nog gedomineerd worden door anderen, komt enigszins in de buurt van de vrije wil
- Magna res libertas ,(De belangrijkste zaak is vrijheid), motto voor mijn hele leven, een streven naar onafhankelijkheid.
- The world is a book and those who do not travel read only one page.” (Augustinus Aurelius 354-430), een stimulans om te reizen èn te lezen over andere culturen, gewoonten en gebruiken
- Vrijheid is de macht over ons zelf; Hugo Grotius / Hugo de Groot 1583 - 1645 , weer die vrijheidsdrang!
- Traveling alone is about the least lonely thing you could do; Dit wordt mij elke dag weer bewezen, als mens ben je toch een kudde dier, je zoekt anderen op legt contacten en past je aan, zodat je je thuis voelt daar waar je bent. Eigenlijk heb ik niet eens tijd om mij alleen te voelen, ook de dingen die ik zie spreken tot mij of mijn verbeelding, zodat ik hiermee in gedachten bezig ben.

Zware kost? Integendeel, ik word er vrolijk van! 
Zo ook vandaag toen ik bij 'Gare du Nord' aan het eten was. Éen van de twee stops op 500 km. Een meneer sprak mij aan. Een Mauretaniër welke bezig is met een mega windmolenpark van de grond te krijgen. Een leuke ecologische discussie volgde over duurzame energie, vervuiling en geld natuurlijk, want daar ontbreekt het hier enorm aan. Niets komt van de grond door gebrek aan finacieële middelen. Vanavond sprak ik de Marokkaanse eigenaar en diverse gasten van het hotel waar ik verblijf, rond de u-vormige bank. Zij gekleed in bou-bou, iedereen blootvoets met een groot tapijt in het midden.Conviviaal dronken wij de munt-thee half liggend en lieten de problemen en alle culturele verschillen van de sahel landen passeren. Meer dan genoeg stof om over na te denken, je komt dus eigenlijk niet aan je eigen verhaal toe! 
Er is hier een belangrijke factor die hier speelt, men kan vrij goed met elkaar communiceren omdat men of arabisch spreekt of frans, en zo komt men niet toe aan de netelige vraag welke locale taal nationaal dient te zijn. Dat leidt namelijk altijd tot het voortrekken van een etnische groepering en dat leidt onherroepelijk tot ellende.

Het hotel heet Al Jazira, de dames in het hotel dragen allemaal hoofddoeken, een groot verschil met de hoofdstad! Buiten is dat wisselend.

Een gaaf eet café gevonden, bijzonder aardige mensen, spaanssprekend. Het blijkt dat de bevolking hier 3-talig is: frans, spaans en arabisch sprekend en vaak nog een plaatselijke taal. Het schiereiland is ca veertig km lang en ca twee tot vier kilometer breed en dat is dan historisch over twee landen verdeeld: vroeger tussen Spanje en Frankrijk, nu tussen Marokko en Mauretanië! Een van de obers komt uit Norio du Sahel, daar waar ik net vandaan kom, dat gaf voldoende gespreksstof. Allemaal Spaanssprekende gasten, Spaanse tv, kranten en gerechten. Weer eens wat anders dan dat Frans. 

Voor het eerst in zes weken een trui aan gedaan: het voelde koud aan, de temperatuur is vlak voor aankomst in de stad gedaald van 37 naar 25 graden en zakte 's avonds nog lager, dat voelt dan echt even koud aan terwijl je weet dat het niet zo is! Logisch deze daling van temperatuur want de stad ligt op een landtong in zee!

-