2 maart 20017 Grensovergang Marokko - Mauretanië, no mansland, Polisario

2 maart 2017 - Nouadhibou, Mauritanië

Een vergeten ongepubliceerde dag met veel belevenissen!

Afstand: 460 km

Météo: wisselende temperaturen, van 20 tot 35 graden.

Met de Franse GS rijders Bernard en Christophe afgesproken dat we samen de grens Marokko - Mauretanië over zullen gaan. Zowel zei als ikzelf hebben de nodige voorbereidingen getroffen: info verzameld wat de problematiek aan de grens is en wij zijn voorzien van de nodige copieën van paspoort  en kentekenbewijs. 

De problematiek is het zogenaamde nomansland tussen Marokko en Mauretanië. De problematiek is oud zeer tussen Marokko en Algerije en Spanje. Mauretanië heeft hier zo ver ik heb begrepen niets mee van doen. De tussenliggende partij is Polisario. Een 'verzetsbeweging' zo goed als zeker door Algerije en Spanje gefinancierd. Spanje is de oude koloniale macht van West Sahara, wat door Marokko beschouwd wordt als historisch Marokkaans grondgebied. Dit laatste wordt niet erkend door de UN. Voor de Marokkanen is dit een extreem gevoelige questie. Ook maar de kleinste nuancering die je maakt op dit gebied wordt zeer sterk bestreden dan wel volkomen genegeerd. Kortom: dit onderwerp is absoluut onbespreekbaar en Marokko pompt miljarden in deze woestijn om te bewijzen dat zij dit door de Spanjaarden verwaarloosde gebied tot welstand kunnen brengen. De hoofdstad Laâyoune is het sprekend voorbeeld hiervan. Een parade van duizenden vlaggen, allemaal super onderhouden overheidsgebouwen en een enorme aanwezigheid van politie en leger. De grens met Algerije is al zo'n 15 jaar hermetisch gesloten. Er is geen enkel (!) verkeer tussen Marokko en Algerije!!!!

Bijtijds vertrokken om niet te laat bij de grens te komen. Er was geen kip op de weg. Bij het enige bestaande tankstation volgetankt want in Mauretanië is er de eerste 500 km geen mogelijkheid om te tanken, behalve de flessen benzine dan. Bovendien is de benzine hier spot goedkoop en in Mauretanië schreeuwend duur. Na een uur of vier naderden wij de grens. Hier kwam ineens meer verkeer van de andere kant: veel 4x4 in super woestijn uitrusting. Veel Duitsers. 

De grens, Marokkaanse zijde.

De Marokkanen zien er super netjes gekleed uit in hele nette uniformen en gedragen zich zéér netjes maar super formeel. Iets te veel naar veler zin! De motoren moesten weer uitgeklaard worden, onze namen en voertuiggegevens werden handmatig genoteerd door verschillende instanties in ouderwetse boekhoudboeken met veel kolommen. Kenteken, chassis nummers, merk, motor etc etc, alles wordt zeer nauwkeurig opgeschreven zonder een weznlijk doel. Maar ja dat gebeurd al sinds het begin van de 20 ste eeuw, en franse vinding. Uiteraard hoort hier de nodige wachttijd bij. 

Een Sénégaleese dame drong ongegeneerd voor 'omdat ik vrouw ben' zij ze. De mannen lieten haar gaan, vooral omdat ze dachten dat ze kennissen had dan wel smeergeld had betaald. Dit bleek later niet het geval te zijn en ze schoot er uiteindelijk niet veel mee op.

Van nu af aan krijg je als eigenaar van een voertuig een zogenaamde 'passe avant' ook wel 'laissez passer' genaamd. Dit is een tijdelijk import document dat voorkomt dat je belasting moet betalen. Heel erg goed bewaren dus. In Marokko heet dit document anders maar het werkt op dezelfde wijze. Zonder dit document is het onmogelijk te reizen en onmogelijk het land uit te komen.!

Ook de bagage van Christophe en Bernard werd zéér nauwkeurig gecontroleerd. Zelfs met anti- drugshonden. Ik ontsprong de dans en hoefde slechts de koffers te openen! Steeds moesten we naar een ander loket, soms een kwartier wachten voor een controle, ook een controle via je entrree nr dat Marokko elke toerist geeft. Na meerdere controles waren wij klaar. 

Het meest bizarre zijn de zwaar overneladen vrachtwagens die de grens over gaan. Je moet je hierbij voorstellen dat een wat klenere vrachtwagen van 10 ton beladen wordt met 16, 17 tot wel 18 ton! Ik vroeg de Marokkaanse agenten of dat was toegestaan in Marokko waarop zij eenduidelijk nee! Lieten horen. Bekeurd U ze dan? Nee, u moet begrijpen ze rijden eigenlijk helemaal niet in Marokko! Letterlijk aan de grens worden ze opgeladen, ze rijden no-mansland door en worden weer uitgeladen - althans dat zeggen de Marokkanen - dat dit lang niet altijd gebeurd bleek later, maar in Mauretanië en andere zuidelijke staten wordt daar gewoon niet op gelet!! De vrachtwagens zitten vol. Vervolgens wordt er een laag op het dak gepakt van ongeveer 1,5 meter en gaan de deuren open waartussen ook weer kunstig de boel wordt volgepakt. De vrachtwagens worden zo 2 meter langer en 1,5 meter hoger! Rijden gaat met 25 tot 40 km per uur. In no mansland breken soms al de assen, gaan versnellingsbakken kapot of vallen ze gewoon om en blijven daar voor onderdelen liggen. De Malinese en Senegalese handelaren doen goede zaken!! Als europeaan, gewend aan veiligheidsnormen en controles is de hele grens hier een stuk theater! Heel erg vermakelijk, alles hangt van eigenbelang en corruptie aan elkaar. 

Eindelijk konden wij gaan! Een stuk splinter nieuw asfalt , super, niets no-mansland! Rijden maar! 

No-mansland

Ineens hield het op en was er géén weg meer. Dit is dus het beruchte stuk waar je niet buiten de niet bestaande paden moet rijden vanwege mijnen gevaar! Te bizar! Je kunt niet eens echt sporen zien, rotsige ondergrond, mul zand etc. Overal autowrakken en rommelende mensen! Handelaren die als aasgieren de gestrandde vrachtwagens en personenauto's uitelkaar halen en de onderdelen verhandelen. Ook meerdere uitgebrabde auto's. Eén grote vervuilde bende. Niemand heeft macht over dit stukje land, de autohandel maffia waarschijnlijk dan. Wetten gelden hier niet omdat er géén autoriteit is!

Mauretanië, nee Polisario!

Het eind kwam in zicht. Mauretanië! De vlag, enkele militaire voertuigen en gewapende militairen. We werden aangehouden. Géén papieren, afstappen, vreemd, ze steldn zich voor 'Polisario!' O.k.! Inderdaad het was niet de vlag van Mauretanië. We werden min of meer verplicht met hen op de foto te gaan, handen geschud, gelachen, vriendelijke mensen van een verloren zaak. We konden weer verder in dit uiterst vreemde stukje wereld. Je moet je voorstellen dat de Polisario een strook land van wellicht enkele honderden meters grond tussen twee landen beheerd! Met een strookje achterland. Er zijn geen steden, noch inwoners. Wij zagen ineens diverse voertuigen van de UN waken over de siruatie.

Ook grote zeer zwaar beladen vrachtwagens moeten dit stuk off-road rijden. Vandaar dat er meerdere kapot gaan of omslaan en gewoonweg achter blijven. Lost for ever. Soms spookt het even door je heen: niet vallen, niet vallen!

Plotseling reden we een soort poort door met militaire bewaking. Ah, dit was nu Mauretanië, weer een andere vlag. Een soort groot plein met auto's links'en rechts en erg veel mensen. Chaos en militairen en gendarmes volgens hun uniformen. Een kopie van de Franse! 

We werden benaderd door allerlei mensen: 'fixers' welke je grensdocumenten regelen, geldwisselaars, assurantiemensen, telefoonkaartverkopers en nog vele andere vage persoonlijkheden. Eerst een fixer regelen, via internet wordt dit sterk geadviseerd. 

 Wij ontmoetten Arturo en Sheik. Sheik was een glad figuur met weerspiegelende zonnebril en hij ging er prad op via Horizons Unlimited te worden gereferencieerd. Een akelig opdringerig figuur. Die werd het zeker niet. Bernard en Christoph hadden de naam 'Arturo', een beminnelijke rustige vijftiger die ons alles rustig uitlegde, betaling na afloop. Prima, die werd het. Wij leverden onze paspoorten, cartes grise en kopië' aan en hij startte zijn werk. Christophe en Bernard gingen mee, ik waakte over de motoren en de bagage. Af en toe kwam hij terug en moest ik ook even voor een loket verschijnen. De motoren liet ik onbewaakt achter, ´pas de problème' , lichte twijfel maakte zich meester van mij. Bagage, helmen etc. ?? En inderdaad, géén probleem, niemand raakt je motor aan! Wel heel veel belangstelling voor onze BMW's. Sheik bleef mij lastig vallen en ik moest hem echt van mij af schudden door te dreigen met negatieve publicatie via het forum. Ik wisselde een paar honderd euro voor stapels Mauretaans geld. Ougyou's, de naam is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Vervolgens kocht ik meteen een telefoonkaart om lokaal te kunnen bellen ( hotels etc). Na ongeveer anderhalf uur en vele loketten verder waren wij klaar. We reden de grens over en betaalden daarna Arturo met veel plezier de afgesproken 15 euro per persoon. In totaal 45€, dat is hier een maandsalaris! Vandaar dat er zo aan je getrokken wordt als toerist. Ik verdenk de autoriteiten er van alles zo in stand te willen houden. De fixers kennen die mensen en krijgen direct voorrang! Ze betalen gewoon een percentage van hun gage, en zo houdt het systeem zichzelf in stand. Iedereen verdient er aan. Nu nog even de assurantie. Voor 32 € één maand verzekerd, niet dat ze uitkeren als er wat gebeurd, maar je voldoet aan de formaliteiten bij aanhouding.

Eindelijk, eindelijk knden wij verder. We reden nog een kleine honderd kilometer en verbaasden ons over de armoede: heel veel vierkante tenten in de woestijn, waar leven die mensen toch van? Veelal slechts enkele tenten, een dak op gammele boomtakken, mensen die daaronder slapen in de schaduw. Wat een armoede. Er waren geen dorpen te bekennen. Niets en niemand!

Wij kozen ervoor om niet naar Nouadhibou te gaan, dat is immers een enorme omweg heen en weer over de landtong om alleen te overnachten. Dat bleek een foute keuze te zijn! Er was niets, geen plaats en geen onderdak. Wel borden met auberge, als je die dan volgde kwam je uit bij een stapel planken met touwtjes aan elkaar geknoopt zonder mensen of bewoners, alles verlaten!!

Op een gegeven moment passerden wij een spoor, het spoor van de langste trein ter wereld. Toen wij erover waren kwam hij voorbij: meer dan 2 kilometer trein met locomotieven ervoor en er achter. Hij reed naar schatting veertig à vijftig km/u maximaal. Gevuld met erts uit Fdérik. Een dagbouw gebied in het noorden van het land enkele duizenden km's verderop.

Eindelijk kwam vrij snel daarna een nederzetting in de woestijn. Zandwegen en enkele tientallen huizen van steen en vlak daarvoor een stuk met tientallen zonnepanelen. We reden de zandweg in en hadden grote moeite om de motoren overeind te houden, vooral bij het draaien. We zagen nieuwsgierig kijkende mensen en kinderen, niemand sprak frans. één grote armoede, uitelkaarvallende huizen, tenten etc. Nee eigenlijk vielen de huizen niet uitelkaar, ze waren nooit afgebouwd, gewoon muren zonder deuren en vloeren en vaak een zijl als dak! Ze wezen wat naar de andere kant van het dorp bij het woord 'hotel'. Daar vonden wij iets dat leek op een oude politiepost met het woord hotel erop. De hotelier bleek zich heel erg bewust van zijn monopoliepositie en hij vroeg 30 € per nacht per persoon! Een enorm bedrag voor een echt simpel hotel waar je bij binnenkomst eerst langstwee cellen moest! Hier bleek later het personeel te vertoeven. Het gaf ons de indruk van een dorpje in de Mid-West, met sheriff en al! De man wist van geen wijken en wij vertrokken weer. Wat nu? Wij wisten het ook niet, hier en daar wat gevraagd, Nouadhibou bleek 85 km te zijn (dus 170 km heen en weer, want wij moesten langs dit punt om naar Nouakchott te gaan)! Onverrichter zake gingen wij weer naar de monopolist. We startten de onderhandelingen opnieuw en uiteindelijk ging de prijs iets omlaag en bereidde hij ook een eenvoudige maaltijd voor ons! Toch nog gelukt. Wij waren doodmoe. De kamer was erg groot, er kwam wat water uit de kraan ener was een toilet, wat wil je nog meer. Een personeelslid kookte iets met kip, drinken kochten wij buiten in een hut. Op buiten temperatuur natuurlijk, ongeveer 30 à 35 graden.

Een lange vermoeiende dag kwam teneinde.

Foto’s