woensdag 16 maart 2017, de langste dag , de grens over naar Guinee

16 maart 2017 - Boké, Guinee

La journée la plus longe, de langste dag
Woensdag 16 maart, 
Grensovergang via de N3 richting Boké, een préfectuur, is de regionale hoofdstad.
Valpartijen : twee, schade of letsel géén
120 km ca 8 uur inclusief pontje en een tiental contrôles van de douane, locale politie, gendarmerie national en het leger. Dat houdt dus behoorlijk op!
Temperatuur: heet en vochtig (32 gr C ? Voelt veel warmer!)
Terug in het Francophone (franstalige) gebied. Blij want de communicatie is super hier en ik wordt met open armen ontvangen bij alle contrôles, ik krijg onmiddelijk flessen of zakjes schoon water en na wat rusten kan ik dan weer gaan 'oh nee, ik moet nog even uw papieren controleren', meestal hoeft het helemaal niet want hier is het tegendeel van spanningsgebied in de wereld. Een commndant vertelde mij dat in Afrika men nu eenmaal contrôle nodig heeft om zwendel tegen te gaan. Alle papieren kowmen aan bod: kentekenbewijs, laisser passer, assurantie, paspoort en vrachtbrieven bij vrachtauto's.
De diplomatieke kanalen geven een negatief reisadvies! Weten die mensen eigenlijk waar ze mee bezig zijn. Jalours dat de toeristen naar Guinee zouden willen  gaan? Geen idee maar dit is te gek voor woorden. Het is hier 90 % moslim, iedereen laat je 100% vrij en ook de christenen en anemisten levendoor elkaar en trouwen met elkaar, geen spanningen dus. 
Mijn trip voor vandaag had ik vrij goed voorbereid. Op internet alles nageplozen van reizigers die de N3 hadden genomen. Aan iedereen die ik maar tegen kwam naar deze weg gevraagd. Onderweg zelfs een video van iemand gezien: een brede grindweg en verzekeringen dat het inmiddels een vrij goede weg was geworden. Deze 300 km kortere weg lonkte naar mij, en een (beetje) avontuur ben ik niet vies van! Dus ik ging ervoor. 
En mijn conclusie kan kort zijn: zeer sterk af te raden voor zware motoren, leuk voor lichte crossers met ervaren piloten en vooal zonder bagage! Voor auto's onmogelijk en in het regenseizoen blijf je vanzelf na 3 km steken! Acht uur later kwam ik pas aan, ik lig voor Pampus op bed, bijna uitgeput door de zwaarte vh parcours (de hele tijd staan als je rijdt ivm evenwicht)en het gebrek aan eten onderweg. Nergens iets te koop!
Het startte mooi met een grind / kleiweg van een mooie constitutie, hard en rood. Na enkele kilometers werd het al een echt bospad! Voor mij natuurlijk een ideaal ruiterpad. 
Overal gevlochten rieten ronde woningen met rieten daken. Erg mooi. De mensen leven in eenvoud en je ziet duidelijk dat iedereen zijn taak heeft. De vrouwen dragen de lasten op hun hoofd. Ik zag een meisje van een jaar of 15 met een grote bijl houthakken. Overal zie je gestapeld hout liggen en wordt er houtskool gebrand om op te koken. De hele dag branden ingenieuze houtskool branders waar kleine theepotjes op staan. Bij de grenscontrôle mocht ik even proeven: mier, mierzoet en een hoeveelheid van nauwelijks twee borrelglazen.De thee wordt wel tien keer uit grote hoogte overgeschonken zodat hij echt schuimt. Langs de kant van de weg branden overal vuurtjes, je moet je voorstellen dat je bij elk gehuchtje echt door rook rijdt. Vaak zijn er in deze rimboe - het is echt heel dicht bebost - kleine schooltjes. Als ik stop staan er in een mum van tijd 25 kinderen rondom de motor. Eigenlijk wel heel erg leuk die schattige blije kinderen te zien die snakken naar een gebeurtenis. Meestal komt er dan ook een volwassene een praatje maken. 
Er kwamen meer en meer grote kuilen. Vaak moest ik over extreem smalle 'dijkjes' rijden welke zich in regentijd hadden gevormd tussen de sporen van de fietsen en vooral brommers. Met een breedte van twee banden werd dit verontrustend. Een ruim 300 kg zware machine (inclusief bagage) houdt je niet zomaar op het goede spoor, maar vooral niet uit de sporen. Dit om te voorkomen dat de motor gaat zweven in de sporen omdat hij door de koffers in de lucht wordt gehouden. Ik begon de spanning duidelijk te voelen. Na wat borden over groot wild (olifanten! ik ben ze helaas niet tegengekomen) kwam ik in een dorpje met een douanepost, de douanier vertelde mij linksaf te gaan, ik zag géén pad alleen hutten. Al slalommend moest ik daar tussendoor rijden en ik kon makkelijk mijn track houden door de opvallende nauwkeurigheid van de gps! Waanzinnig!
Vervolgens, bij het einde van de nederzetting een touw over de weg. Duidelijk de grens. Een tiental vrouwen en kinderen waren daar. Een aangesnelde meneer ging alles vertalen. De meneer voor mij op slippers,kortebroek en legerpet was de hoofdverantwoordelijke voor dit gebied. Helaas hadden zij geen stempel ter plekke, dus een jonge knaap werd op de fiets weggestuurd om die alsnog te halen. Normaal hier. Na een half uur kwam hij terug en ik kreeg mijn stempel. Helaas mag je bij de grens géén foto's nemen zodat ik het niet kan laten zien: ik zag eigenlijk géén pad maar een door de regen gevormde V ! Mmm, moet ik daar langs, ja, ja dat is de weg! Het zweet brak mij uit en mijn evenwicht goed houdend en ver voor mij uit kijkend kwam ik verder. Opeens een klap! Een koffer had een spoor geraakt doorgaan! doorgaan! gonsde het in mijn hoofd, ineens zat ik tussen het riet, ik zag niets meer! Teruggekomen op het pad, niets geraakt, ik blij maar nee een spectaculaire schuiver volgde in het mulle zand vijftig centimeter lager. Ik heb rustig gewacht dat er iemand voorbij kwam, we zetten de motor weer overeind en weer verder. 
Bij elke contrôle post kreeg ik water en een groots enthousiast onthaal, geweldig. Wat zijn de Guinéen aardig. 
Bij een pontje moest ik op een stijle helling naar beneden wachten met grote stenen, van moeheid viel ik om door onhandigheid met die stenen, vlak voor het water daarna door het water en op de oprijplank die zeer stijl was. Maar gelukkig was de ellende zo voorbij zeiden ze, niets bleek minder waar: het duurde nog 25 km en daarna nog 50 km gravel. 
Om half vijf aangekomen was ik blij in mijn afbraak hotel te zijn!
Ik was te laat voor het diner ´s avonds om 8 uur, merkwaardig, maar ontbijt vanaf 7 uur. Ook dat werd niet geserveerd zodat ik in totaal één broodje op had in anderhalve dag en dat gaf een stevige maagpijn.
Morgen richting Conakry zonder naar de plaats zelf te willen gaan. Daar wonen 3 mln inwoners, ik heb geen zin in die drukte., de langste dag

Foto’s