woensdag 22 maart, van Freetown naar Kindia/Guinée, op bezoek bij de juge d'instruction

Mercredi 22 mars 2017 naar Guinee, Kindia en naar het Paleis van justitie van Kindia, bij de juge d'instruction en de juge.
Om 6 uur: 27 graden, later 37

Inderdaad vroeg vertrokken. Om 6 uur op de motor. Stikdonker! Ik wist het en toch overviel het mij! Slecht zicht, rook, nevel en veel veel stof van onverharde wegen. Veel auto's zonder verlichting voor of achter. Ook de lichtopbrengst viel zwaar tegen, kortom heel langzaam rijden zo tussen de 25 en 40 km, zoals iedereen hier doet. Er waren een paar cross stukjes in de heuvels, allemachtig nog een soort ´trap' van natuurstenen ook, bekend van paardrijden. Maar binnen een uur was ik wel die 35 km door! Ik blij. Op naar de grens. De door mij omgekochte ambtenaren herkenden mij allemaal, en blijkbaar hanteren ze het ´1x is genoeg systeem' want ik werd ´gratis' uitgestempeld. Wegwezen hier en entree in Guinee. Hele aardige militairen (dames) die er alles aan deden om mij te helpen. Alles gratis zelfs de laisser passer!
Daarna eerst 150 km erbarmelijk slechte weg afwisselend een stuk asfalt en vervolgens alleen maar onverhard en met 37 graden was dit zwaar, er kwam geen eind aan. De Guinéen bevestigden dat het een moeilijke, vermoeiende en gvaarlijke weg is. 
Zoals overal hier zijn de Gendarmes, policiers en militairen mijn ´grote vrienden'. Bij een barrage (=road block) hadden zij een echte BMW Gs1150 staan. Wat bleek: de dag ervoor door een ´nids de poule' / gat in de weg was de achterbrug uit het carter gebroken! Ze lieten hem lopen, als een zonnetje, maar rijden was niet meer mogelijk. Als troost mochten de jongens allemaal op de foto met mijn GS. Meteen een lekkere stoel, fris water en gedroogde vis. Even bijkomen. 

Eîndelijk bij Coya aangekomen waar ik een annanas, gekookte eieren en brood kocht als ontbijt om 3 uur ´s middags. Bij een pomp wilde iedereen op de foto met de motor en mijzelf.
Het landschap werd snel veel mooier, heuvelachtig en meer bomen. De zwaar overbeladen vrachtwagens reden extreem langzaam de berg op en de een na de ander ging kapot, opvallend. Banden, lagers, de motor zelf etc. Zwoegen voor die mensen bij 37 graden om hun auto soms zelfs noodgedwongen uit te laden en te repareren. Van veel vrachtauto's begaf ook de vering het!
Toen ik ergens uitrustte aan de kant van de weg kwam een gendarme mij zeggen dat ik niet zomaar ergens alleen moest stoppen, dat is echt niet veilig! Zodoende kan ik nu een tukje onder politietoezicht doen.
De pompbediende drukte mij een telefoonnummer in de hand van een rechter in Kandira 'die moet je bellen, je ziet zelf wel wat er gebeurd'. Zo gezegd zo gedaan, ik naar het paleis v justitie drukte het briefje in de hand van een militair welke mij meteen ´voorgeleide'. Een vrouwelijke juge en een man. Een zeer vrolijk ingerichte kamer met erg veel dossiers en zeer fleurige gordijnen, opvallend.
Ik moest even aan de crimi 'juge et flic' denken! 
 
Zij werkten even hun werkbespreking af en vervolgens werd ik uitgenodigd om bij de juge te eten. Zijn vrouw had een traditionele bubu klaarstaan, groenten sterk gekruid en sterk gepeperd met rijst. Je eet hier altijd gezamenlijk vanaf één opgediende schaal. Er was nog een vriend bij, een belg, ik denk uit Congo. Zijn vrouw at niet mee maar kwam netjes met een schone emmer water aan zodat je je handen kon wassen. Andere verhoudingen hier!
Daarna werd ik onder begeleiding naar een afgelegen hotel geleid, traditioneel, veel families, geen idee of het gasten zijn. Verder staan hier nogal wat auto's van het world food program. Ik ga eens informeren wat die hier doen. Het bleek dat ze hun programma voor volgend jaar aan het voorbereiden waren.
Het is hier ommuurd en er lopen echt tientallen mensen terwijl er niet veel kamers bezet bezet zijn!? Dat schijnt altijd zo te zijn, iedereen is altijd welkom!
´s avonds had de juge een soort borrel georganiseerd bij het hotel. Stel je niet een westers hotel voor, maar meer een boerderij met een open keuken op houtvuur, kippen en geiten en het terras er tussenin. Een hele begroetingsseremonie met de hand schudden. Grappig. Ze spreken hier locaal drie talen plus frans en moeten dus duidelijk een talenknobbel hebben. Er zijn ook verschillende letters! 
Het werd een hele gezellige avond waar veel locaal zwaar bier werdt geschonken. Bier wordt hier echt veel gedronken. 95% van de mensen is moslim maar de staat is volledig laïc ( géén staatsgodsdienst, net zoals in Frankrijk) hetgeen zich vertaalt in een totale afwezigheid van de traditonele oproepen tot het gebed! Katholieken en moslims trouwen hier zonder enig probleem met elkaar en ook in families komen verschillende godsdiensten voor. Het is gewoon géén item hier. Iedereen is vrij. De burka willen ze verbieden! Gesluierde mensen zie je in de steden weinig, op het platteland iets meer. 
Al dat godsdienstfanatisme zijn ze sterk op tegen en het wordt ook niet begrepen. ´isis', bandieten zijn het, heeft niets met religie te maken.
De moslims mogen maximaal 4 vrouwen hebben en dat komt best veel voor (2à3 dan). Ik sprak een meneer welke zodoende 4x3 kinderen had! Het is normaal en volledig geaccepteerd.
De positie van de vrouw is zeker niet zoals in europa, maar hoe de verhoudingen precies liggen ben ik nog niet voldoende achter. Ik heb meerdere ondernemersechtparen gesproken waar de vrouw een zeer belangrijke rol speelt, en ook heb ik meerdere malen reeel overleg gezien en gehoord tussen man en vrouw, in plaats van ´het diktaat van de man , dat ik zeker ook tegen ben gekomen.