Dag 15 zaterdag 12 mei. Iran blijft een droom.

Dag 15, zaterdag 11 mei.

Onze tweede poging Iran binnen te komen.

Na onze kennismaking met de Turkse ambtenarij, waren wij super gespitst op feed back van andere reizigers. Onderzoek op het net gaf niet te veel hoop ! Meer het idee dat de Iraanse autoriteiten zand in de ogen van de motorreizigers aan het strooien zijn. Dit bleek met name toen wij onderweg twee Italianen tegenkwamen die gisteren in Bazargan waren geweest: zij werden naar "onze" grensovergang gestuurd omdat een kleine grenspost dit kon doen en niet een grote. Waar blijft de logica? Bij ons was het verhaal juist omgekeerd.We besloten het samen te proberen. Het vreemde van de Italianen was dat zij géén Carnet de Passage hadden. Normaliter hoef je het dan niet eens te proberen. Enfin, ieder zijn eigen strategie. Bij Bazargan aangekomen- gelegen in het Noord Westen van Iran , bleken er aan de Turkse zijde enkele honderden vrachtwagens voor de grens te staan hieronder erg veel tankwagens voor olie. Het was ons niet duidelijk wat ze daar deden, het leek wel of zij wachtten om een depot in te mogen. Vreemd. In ieder geval moesten wij tegen het verkeer inrijden om deze drie kilometer lange rij voorbij te gaan. Aangekomen bij het eerste Turkse loket kwam er een stroom motorfietsen terug uit Iran! John hoorde een GS van een Engelsman en ik zag de groep Duitsers welke wij eerder ontmoetten.

Beiden zeiden "no chance, nog worth even trying it". Onmiddellijk dachten wij aan het urenlange wachten en de vreselijke administratieve procedures van gisteren om in Turkije terug te komen. Het bleek direct dat er geen enkele motorfiets meer werd toegelaten! Volstrekt nutteloos dus om het verder te proberen! Wij konden doorrijden na het eerste loket. Ik moest de  man duidelijk maken dat we niet meer wilden. Hij was min of meer verbijsterd. Het bleek dat hij echt helemaal niet op de hoogte was van de problematiek. Rechtsomkeert dus voordat we verder in dit wespennest verzijld raakten. Met opluchting èn grote teleurstelling gingen wij terug. Een reisdroom minder maar met een flinke dosis realiteitszin besloten wij in enkele seconden plan B in te op te vatten: via Georgië naar Baku in Azerbeidzjan en daar de boot nemen naar hetzij Kazachstan hetzij Turkmenistan. Een en ander afhankelijk van wachttijden en kosten. Hiernaast speelt de problematiek van het Turkmeense visum via een reisorganisatie.

Vervolgens via Uzbekistan naar Tadzjikistan gaan en verder.

De Duitsers kampen met hetzelfde probleem hoorden wij 's avonds toen wij hen bij zuiver toeval in hetzelfde hotel in Kars troffen. Het is een klein heterogeen groepje van vier man en een echtpaar organisatoren. Zin rijdt met een mooie grote 4x4 truck als volger en hij met de motor. Echt leuke mensen.

Later bleek mr Trump ook met oorlogsdreigingen  de internationale diplomatie te verbijsteren. Niemand snapt er meer iets van. Wij als reizigers zijn ons juist heel erg bewust dat juist contact tussen de mensen verbroedert en oorlogen kan voorkomen terwijl de danwel enige politici van grote landen anders beschikken. Verkeerd volk die laatsten. Ik hoop oprecht dat Europa zijn hoofd koel houdt en zich vooral 100% onafhankelijk opstelt van de Amerikanen. Helaas helaas is Nederland vaak een schaap dat de Amerikaanse kudde vaak bijna blind volgt. Ik hoop dat ik ongelijk heb.

Met veel plezier beginnen wij aan fase B van onze reis en gaan morgen naar het vreselijk mooie Georgië!

Vandaag hebben wij ongeveer 350 km gereden naar Kars. Het is echt een vreselijk mooi gebied. Direct bij het begin viel de berg de Ararat op. Een juweel! Deze is circa 5100 meter hoog en heeft een indrukwekkende voet. Zijn vorm deed mij onmiddellijk aan de Fiji-san in Japan denken zoooo waanzinnig mooi. Helaas waren de momenten om hem zonder wolken te zien beperkt dus geen indrukwekkende foto's! Deze berg ligt pal aan de grens met Armenië en heeft voor hen een enorme symbolische rol. De geschiedenis heeft hier een hele grote impact gehad op de geopolitieke situatie, waarop ik binnen het bestek van een reisverslag niet inga.

Wij picknickten aan de voet van deze indrukwekkende  berg waar een lokale bewoner een praatje met ons kwam maken. Met handen en voeten kom je dan toch ver!

Even eerder op de dag reden wij van de doorgaande weg een wel zeer armoedig dorpje binnen van een honderdtal huizen. Alles was onverhard. Het vee ( koeien en geiten) graasde achter de huizen en rond de huizen liep vee in omheinde stukjes terrein.Je moet je een bouw van huizen voorstellen van (gratis beschikbare materialen zoals: stenen van gedroogde klei ( ook wel adobe's genoemd) maar dan veel kleiner dan in Afrika, natuursteen uit de omgeving en gevonden bouwmaterialen als betonstenen hout etc. Zeer opvallend waren de muurtjes als erfafscheiding van gedroogde mest. Het dorpje lag aan een mooi meer. Toen wij afstapten stroomden de mensen direct toe en waren echt buitengewoon vriendelijk. Iedereen kwam handens huwden en onze motoren bewonderen. Bij de slager hing buiten een karkas in de zon te besterven het bloed liep weg over het pad. De slagerij bleek meer een winkel van Sinkel te zijn waarin zich wel 10 mensen verdrongen. Geen idee waarom maar de foto toont de karakteristieke slager!

Ook de kinderen kwamen natuurlijk direct naar zoveel moois kijken.

Deze Kurdische gemeenschap (dat zeiden ze gelijk!) gaf de indruk een hechte eenheid te vormen. De kennismaking met dit dorp maakte grote indruk op ons.

De adem benemende landschappen schakelden zich aaneen met telkens weer die mooie uitzichten op de besneeuwde bergtoppen. Zeer rood zand zie je overal terwijl de stenen groot tot zéér groot chaotisch verspreid liggen. Genietend van deze landschappen nemen de verwachtingen van Georgië natuurlijk toe!

Morgen weten wij dat!