Dag 44, zondag 9 juni, Khaburabot pass 3252 m altitude.

Dag 44, zondag 9 juni, Khaburabot pass 3252 m altitude.

Een dag om niet te vergeten!

Eerst zijn wij maar eens  gaan analyseren of we gisteren wel de goede weg hadden genomen. Wij Kamen tot de conclusie van wel. Maar waarom twijfelden wij dan? Gewoonweg omdat er nauwelijks verkeer langs kwam en wij niemand, maar dan ook echt helemaal niemand van de Pamir reizigers welke wij ontmoet hadden tegenkwamen.. Vreemd. Dit bleek langzaamaan minder vreemd te worden omdat er een veel makkelijkere zuidelijke route bleek te bestaan. In het Franse, vrij gedetailleerde boek van Pierre uit 2016, wordt onze route als moeilijk afgeschilderd zonder er verder enige aandacht aan te schenken. Vreemd! Zij zullen de 'echte' M41 dan ook wel niet gereden hebben.

Later op de dag bleek ook een brug te ontbreken zodat doorgang voor alle niet 4x4 auto's onmogelijk was, voor de all-roads erg moeilijk en er grote kans op schade was door de zeer grote keien.. Fietsers gaat nog doordat je die kan tillen maar voor motoren is het echt moeilijk met name door de hoge rivierkant , de zeer sterke stroming en de grote keien.

Een lekker ontbijt met een zonnetje erbij, de laatste muesli ging op. Eigenlijk is al het eten op dus we moeten inkopen doen ergens in een dorpje. Onze gastheer was niet meer bovenwater gekomen. Wij vertrokken rustig aan en zeer relaxet. 

Het pad begon snel weer met zijn gebruikelijke kuren de gaten de blubber etc. Wij dachten op te schieten maar na een paar uur waren wij slechts 34 km verder. Bij een controlepost navraag gedaan. Deze militair kon kaartlezen en vertelde dat waar we waren nog niet eens op de door ons gebruikte details kaart stond.!!! De fout van ons bleek een controlepost te zijn die niet als zodanig op de kaart stond. Wij reden gewoonweg goed maar waren veel minder ver gevorderd dan we dachten. Na een picknick in deze weergaloos mooie vallei (langs de rivier) gingen we verder op de M41. Het tracé had de nodige caprices voor ons in petto. Variërend van rivier doorgangen tot blubber en mul zand partijen. Meerdere mensen gingen onderuit (vooral John en ikzelf, we zijn opgehouden te tellen!)  soms in blubbergeulen (= sporen van auto's waar je niet meer uitkomt), soms grind, soms bij het omdraaien maar vooral bij de doorgang van de riviertjes waar onverwachte obstakels inzitten. En vermoeiend dat het is... pfft. Op een gegeven moment gaat je motor even buiten zijn evenwicht en je houdt hem gewoon niet meer: moeheid speelt een zeer grote rol natuurlijk. Van John kon ik nog een leuk filmpje maken waar je erg goed kan zien hoe snel je uit balans kan raken! Dankzij de hulp en offroadervaring van de Fransen kwamen wij verder......... alleen hadden wij dit nooit gekund. Onze motoren zijn met bagage gewoonweg te zwaar. Vallen is helemaal niet erg maar het weer overeind krijgen van die zware motoren is een ware uitputtingsslag. Nooit alleen doen!

In een prachtige vallei waar het pad door gehuchtjes slingerde en de bewoners zeer blij zij je te zien,  kwamen we bij een rivier. De brug bleek -behalve de fundamenten dan- gewoonweg niet meer te bestaan. Bij analyse door Pierre moesten we iets stroomopwaarts gaan en dan stroomafwaarts eroverheen. Precies plekken uitzoeken met iets minder grote keien. Pierre ging als eerste en het lukte hem wonder boven wonder. Toen mijn GSA aan de beurt was (waar alle bagage af was), bracht ook Pierre deze met hulp van vier man naar de overkant. Ik voelde mij hier niet sterk genoeg voor.   Pierre liet hem zakken zonder gas te geven en zodra het voorwiel weer grond onder zich had heel rustig gas erop. Dat werkte goed. In de rivier hielden vier man de motor vast om te voorkomen dat een onzichtbare kei hem omsloeg. Zo waren er drie etappes om erover te komen. Soms spuwde de motor stenen met het achterwiel! En die Pierre die kan het! Voor mij ontbreekt de kracht en daardoor val ik te makkelijk in deze omstandigheden. Ik was dus super blij dat Pierre het 'even' deed. Overigens was hij super trots eens op de GS te hebben mogen rijden! 

Nu John: dit ging volgens hetzelfde schema: alle bagage eraf, langzaam de kant af glijden en langzaam gas erop. Midden in de rivier -op een grindplaat- gaf John gas om verder te gaan: de motor spuwde een fontijn zeer grote kiezels naar achteren om zich in te graven maar niet vooruit te gaan. Even een flinke duw en hup daar was hij aan de overkant, een prestatie om trots op te zijn. De Yamaha's zijn zoveel lichter dat daar zelfs de bagage niet af hoefe.

Na een militaire controle (er is hier een burgeroorlog geweest vandaar die controles) aan de overkant, gingen we verder. Het bleek dat het hele gebied in het zeer recente voorjaar aan landslides had geleden. Een stuk weg van enkele kilometers was weg geschoven en gaf een zeer lastige ondergrond om te rijden. Dit leidde tot moeilijke situaties. Ineens remde Pierre af voor de blubberparti dus gas dicht, en ja dan val je nu eenmaal direct. Wat was eraan de hand: simpelweg had een nieuwe verzakking de weg geheel versperd, we konden niet verder! Rechtsomkeert dan maar! Gelukkig was er een goed alternatief naar de pass. Het was al vijf uur dus: hurry, hurry.

De klim ging zeer voorspoedig en binnen no time waren we boven op 3258 meter. Het was 10 graden. Mooi uitzicht daar over de besneeuwde toppen. Een grote kudde schapen bevond zich op een helling. Een prachtig gezicht. Wat foto's van het Frans-Hollandse team gemaakt en daar gingen we weer naar beneden. De afdaling was veel spectaculairder: een soms erg smalle weg met duizelingwekkende afgronden. Duidelijke sporen van weggeslagen wegdelen brrrrrr. Maar goed aan de rotszijde blijven rijden dat is veiliger en geeft psychologisch houvast.. Op een gegeven moment zie je loodrechte wanden van enkele honderden meters boven je en dan neergestorte stenen voor je die je op 2 meter breedte moet ontwijken. 

De temperatuur steeg heel snel! 1 graden per 100 meter, dus van 10 graden naar 25 graden in het dorp. We kwamen nog door wat dorpjes met weer zeer enthousiaste mensen. Zwaaiend en handengevend.

Het hotel in Kalaikukum was rond een binnenplaats aan een zeer lawaaiig kolkende rivier gebouwd direct aan de grens met Afghanistan. Op slechts enkele meters van ons vandaan ligt het Afghaanse stadje.

Het hotel was rondom een soort binnenplaats gebouwd twee etages hoog. De motoren konden binnen staan.

Hotel Roma, 14$ p.p. volpension oftewel 12,50€.

Een gezellige avond op een mooi terras waarbij wij de Franse jongens - en ons zelf uiteraard - op bier tracteerden voor de fantastische hulp. Het eten was goed.