Dag 48, donderdag 13 juni naar Murgab

Dag 48, donderdag 13 juni naar Murgab

Het heerlijke indiase eten van gisteravond was echt slecht gevallen. Ik was de zoveelste persoon de laatste tijd om ons heen. Ik had een lekkere douche genomen en kon in de ochtendzon wachten. De vrouw van de manager kwam met versgebakken brood 'ik dacht dat vindt je wel lekker' zei ze, aardig! Maar Ik moest mij verontschuldigen. 

Om iets voor zevenen kwamen de chauffeurs al. Even John wakker gemaakt, hij schrok zich rot omdat hij normaal altijd eerder wakker is. Gelukkig kon ik hem nog bedanken voor al het geregel van de laatste dagen. 

En zo vertrok ik naar Murgab

Twee chauffeurs van een jaar of vijftig, de één met allemaal gouden voortanden en een rond Pamir hoedje, de ander in trainingspak met muts en daar weer de capuchon over welke hij de de hele dag op zou houden. Blijkbaar hadden zij het koud want ondanks de brandende zon moest de auto hermetisch afgesloten blijven. Soms kregen zij het zelfs te kwaad en ging het raam een centimeter open! Het werd een spel open en dichtdoen van de ramen. 

De hele dag draaiden ze keiharde Pamir muziek, deels rap, helemaal niet slecht maar iets teveel en iets te hard. Ze hadden niet veel op met Tadjikistan, nee ze woonden in Pamir met hun eigen taal. Ook spraken ze Russisch en wat Engels. 

De weg was gewoonweg bar slecht Het bekende verhaal van de gaten en stukgereden en verdwenen asfalt en toch leek de weg visueel redelijk goed! Niets was minder waar omdat geen meter glad was: alles golfde, er waren langsriggels (net golfplaten) en verzakte stukken en natuurlijk de stukken gravelweg. Met zo'n Chinese lichte vrachtwagen leek het wel of er geen enkele vering was! Regelmatig werden wij van de stoelen omhoog gelanceerd waarbij alle tablets en telefoons door de lucht vlogen. Op een gegeven moment werd dit trouwens wel heel erg vermoeiend. De motor gaf daarentegen geen krimp tot ongeveer een uur of een. Daarna begon het voorwiel scheef te trekken door alle sprongen in de lucht (ook van de motor trouwens, ik hield mijn hart vast).

Door dit slechte wegdek lag onze gemiddelde snelheid op 30 k/u! 

Over de afstand van een kleine 300 km deden wij dan ook 12 uur. 

In het begin waren er zeer grote infrastructurele werken: de weg werd naar boven opgeschoven i. v. m. de aanleg van een stuwmeer. Dorpen verdwenen voor de vooruitgang zullen we maar zeggen maar de mensen en de natuur denken daar anders over zegt zo mijn gevoel.

Hierna werd de natuur echt mooi. De eerste besneeuwde toppen van het hooggebergte achter Kohrog verschenen snel. Er waren nog geen grote valleien maar die kwamen later. De prachtigste vergezichten met soms behoorlijke meren. Ik genoot met volle teugen! Het voordeel van de auto is dat je makkelijk kan fotograferen en filmen en echt kunt observeren. Rijdt je motor dan kun je je dat niet permitteren want de volgende (val-) kuil is al weer in aantocht. Regelmatig stopten we op mijn verzoek om foto's te maken en de motor te checken. 

Lange tijd was er nog best wel wat begroeiing met de bijbehorende kleine arme dorpjes en wat vee. Opvallend was dat de huizen platte daken hadden (klei) . De muren, ook van de nieuwe huizen,  worden nog steeds van natuursteen gebouwd, een materiaal dat overal in overvloed gratis voorhanden is. In het begin waren er nog mooiere en luxere huizen, later bij iets meer hoogte kwam de werkelijke armoede: bijna geen gras meer, drie geiten en een koe en alles was vergaan, pure armoede. Soms waren zelfs zelfs de daken van nog bewoonde huizen gewoon weggerot. Vele oudere eenzaam gelegen huizen waren dan ook verlaten. Waar kunnen deze mensen toch van leven? In de winter ligt hier permanent 2 meter sneeuw terwijl de mensen onbereikbaar zijn! De wegen zijn afgesloten. Ja als je hier wilt (over-) leven dien je in volstrekte autarcie te leven hetgeen bijzonder moeilijk is in zo'n klimaat.

De valleien werden groter en we reden permanent op ongeveer 4000 meter hoogte. Toch was er nog wat gras dat gegeten werd door grote kuddes schapen. De herders hadden zich echt goed ingepakt tegen de wind. Gisteren bleek het nog gesneeuwd te hebben maar die smelt nu gelijk weg onder de volle zeer warme zon.

Later zagen we ook rundvee verschijnen. 

Deze weg werd gekenmerkt door het feit dat zodra ze flink steeg of bochtig werd hij van gravel werd. Nu was het heel erg droog maar na een paar buien moet deze weg absoluut onbegaanbaar worden voor het verkeer. 

Met deze mooie droge gravelwegen kun je hier met een GS motor echt over knallen door de zeer goede vering en soms weinig gaten in de weg maar met een auto is dat erg riskant.

''s Middags lunchten we in een obscure herberg echt 'au bout du monde' er was niets en niemand in de omgeving, echt totaal verlaten. Er waren al wat andere truckers. Opvallend was dat er geen enkele uitwisseling was tussen de truckers : men hield zich bezig met eten en ging gelijk weer verder! Leuk was de aanwezigheid van een heetwaterbron. Een enorme straal water van ver boven de veertig graden spoot uit een buis. De truckers aten soep met botten en aardappelen en daarna gevulde pasta. Alles werd opgeslurpt en met de handen opgegeten. Ik kon dit nog niet eten uiteraard na het slecht gevallen indiase eten.

Het werd een lange en zeer vermoeiende tocht. Om een uur of half zeven naderden we Murgab een klein en vooral arm dorp. Hier was géén enkel woonhuis met een étage, alles gelijkvloers met een plat dak. Ik vond dat zéér eigenaardig in een klimaat waar swinters pakken sneeuw liggen. Blijkbaar zijn de daken sterk genoeg om al dat gewicht te dragen.

Hier werden alle paspoortgegevens weer in een boek geschreven. Een schrale betonnen politiepost met slagbomen geen enkele luxe of comfort voor de douaniers.

Veel verkeer hadden wij overigens vandaag niet gezien: er passeerde regelmatig een uur zonder dat wij ook maar één voertuig zagen. Een verloren 4x4, geen buitenlanders, één keer een GS en wat zwaar vrachtverkeer dat was het dan ook wel. 

Het kleine stadje zonk weg in armoede in het zeer ruige klimaat op 3600 meter hoogte. 

Een auto seinde ons. Het was een landcruiser uit Kirghizië zonder aanhanger. Snel werd mij duidelijk dat deze mensen de illusie hadden dat mijn motor zo op de achterbank kon! Vorige week hadden ze dat nog gedaan zeiden ze, ja, zeker met een bromfiets! 

Ik kon mijn voorwiel en mijn windscherm wel even demonteren waren zij van mening, maar dan nog!! Elke realiteitszin hadden ze verloren! Ik weigerde categorisch en langzaamaan werd het hen duidelijk dat het echt onmogelijk was. Ik belde de organisator van het transport het leek hem bij nader inziens ook wel onmogelijk! Het probleem dient zich aan dat hier in dit stadje maar één open vrachtwagen is en deze is nu in Osh Wellicht komt hij vannacht terug en kan het transport alsnog morgen geregeld worden, maar niemand is daar zeker van! Ondanks mijn aandringen schijnt vervoer in grote lege vrachtwagens niet mogelijk te zijn. 

De homestay is van een absolute eenvoud: hier en daar 12 volt verlichting, een toilet op de binnenplaats en 220V dat niet werkt. Mooie kamers maar door een enorme verbouwing is mijn kamer een van de twee. De douche wordt verwarmd met een houtvuur en zonne-energie met boiler. Ik was in mijn element. Druppel na druppel heet water werden door mijn lichaam geabsorbeerd en ik kreeg echt nog een beetje het idee van een douche! 

De gastvrouw kookte rijst voor mij dat ik wat smaak met suiker gaf. Mijn lichaam kon deze suikers en wat volume erg goed gebruiken! Een pot thee erbij en ik was helemaal tevreden. Het electrische kacheltje op mijn kamer deed zijn werk. Door de enorme hoogte hier had ik last van hoofdpijn. Lange tijd iets sneller ademen hielp zeker iets. Maar mijn lichaam had duidelijk behoefte om zich aan te passen. Direct na aankomst had ik al een half uur geslapen en ook nu weer een uur. In horizontale toestand zakte de hoofdpijn snel zodat ik gewoon maar ging slapen. 

Een aparte dag was voorbij gegaan.