Dag 5 , woensdag 1 mei 2019, van Montenegro naar Macedonië

Dag 5, woensdag 1 mei.

Gelukkig bleek vandaag de vrees erger

De vrees voor voor regen bleek groter te zijn dan de werkelijkheid! We hebben zeker regen gehad en zijn nat geworden maar het viel reuze mee! 

Vroeg vertrek: om goed 8 uur zaten wij al op de motoren. Een stukje prachtig binnenland met hoge bergen en een mooie binnenzee -haven. De grote zeilboten liggen 'tussen de bergen' beschut tegen slecht weer.

Op de markt aan de voet van de historische vesting proefden we heerlijke aardbeien.

Zo mooi als het binnenland van Montenegro is,  zo standaard is de hoofdstad Budva aan zee: veel nieuwbouw zonder enige smaak, druk en oninteressant! De kustweg dichter bij Albanië werd duidelijk leuker! Mooie vergezichten vanaf 'boven' over zee, een genoegen. Het verkeer reed langzamerhand duidelijk agressiever! Oppassen geblazen voor rechts inhalende en afsnijdende mensen.!

Een lokale GS-rijder te voet wees ons de weg naar de grens, een relatief smalle bergweg en 'let erop bij de grens, links alle auto's voorbij te rijden!'. Oke, wij volgden het advies op maar voelden ons toch onzeker worden toen wij zoëven twintig auto's rechts lieten liggen. En nu , dachten wij? Een oude man in burger wenkte ons een smalle gang tussen de gebouwen door te nemen . En ja hoor, vlot werden wij geholpen en konden doorgaan! Handig die tip!

Het land is om door te rijden interessant maar voorzover ons bekend  niet een land met 'de grote natuurlijke of historische bezienswaardigheden'. Vooral het binnenland is leuk. De kustweg is vol en daardoor niet aantrekkelijk om te rijden. Zodra wij de kans kregen om het binnenland in te gaan - zo'n 50 km ten noorden van Tirana- profiteerden we daarvan! Op richting Macedonië!

Daarna werd het gewoon echt leuk! Kleine dorpen, mooie slingerwegen van zéér redelijke kwaliteit, sturen maar jongens. Zwaaiende mensen, wuivende kinderen en hele kleine eenvoudige dorpjes waar het leven zijn gang gaat. Je krijgt bijkans de indruk in een rijk land te vertoeven: het percentage BMW en Mercedes-Benz rijders ligt gewoon boven de 50%! En ook nog in zeer goede staat en vooral de grote modellen.Vrijwel allemaal met stickers D en CH erop. Ik suggereer helemaal niets, goudeerlijke mensen maar ...... hoe kan dit in een land waar men veelal 200 € per maand verdient? Dit laatste bedrag volgens een pompbediende. Je kunt makkelijk met € betalen en alles aan eten en drinken is goedkoop.

Een verlaten spoorweg gaf een mooi beeld van de teloorgang van de infrastructuur. Een man groette ons vriendelijk wilde met ons praten maar sprak evenals wij géén gemeenschappelijke taal. Jammer!

De wegkwaliteit werd langzaam 50 % grind en modder en 50% asfalt. Veel, hele grote gaten. Dit wende snel en, niet meer zittend maar staand, konden wij onze motoren uitstekend door en om de gaten en kuilen heen manouvreren. Wat een plezier! Ineens werd alles een blubber bende maar... met een zéér brede glimlach op onze gezichten.

In een klein vervallen dorpje viel het grind kerkpleinje met vervallen sportveld en voormalig abattoir ons op: daar gingen wij picknicken! Uit de kerk kwamen wisselende geluiden van jongeren, het waren de aan de kerk aangebouwde kleedkamers van het "sportcomplex". Buiten zag je alleen heel hoog gras met een te groot en te zwaar hek eromheen en een al jaren in onbruik geraakt doel van de voetbal. Jongeren liepen nieuwsgierig en geanimeerd voorbij met hun muziek uit de stereo. De vrouwen hadden geen aandacht voor ons en liepen hoogmoedig voorbij. Deze volstrekte negering van ons was duidelijk een signaal dat ze natuurlijk eigenlijk zeer gienteresserd zijn ......... of moet je dat anders uitleggen?? Gekwetste mannenego's..... .

Grote Mercedessen zoefden voorbij terwijl wij, naast een door de vele regen schoongespoelde open riool, ons potje thee maakten met heerlijk brood, gekookte eitjes en kaas. De zon scheen en wij genoten. De dorpsjongens kwamen naar ons toe en spraken wat Engels. Ze droegen rozen voor 1 mei en waren ronduit gezellig. Een groepsfoto werd gemaakt. En wij braken ons campement weer af. Een dikke Mercedes 450 ML kwam er even bij staan: een Albanees uit New York bood ons hulp en een drankje aan. Hij was een huis aan het bouwen in het arme dorpje en verbleef daar 2 weken. Een "americain dreams" story??? Niet voor ons in elk geval.

Het landschap werd ruiger, de wegen kronkeliger en vooral veel slechter. Permanent opletten voor kuilen plassen en andere auto's die hun Ster intact probeerden te houden. Voor ons was dit natuurlijk waar alles om draait: touw voor boys in zijn natuurlijke omgeving gelardeerd met prachtige vergezichten. De compleet stuk gereden wegen werden zo slecht dat ook wij serieus met de keitjes om moesten gaan. Maar ja zelfs touringcars en zware trucks komen erdoor! Zij met angstzweet en wij van de beweging, kies je ding zou ik zeggen!

We stopten bij een cafeetje langs de weg, het regende. Mijn eerste passen lieten een enorm modderspoor na! Ik schaamde mij dood want het was super schoon toen ik binnentrad. .Binnen stond een snorrende houtkachel met een tiental mannen met koffie en water voor zich. Dit levenswater bleek later grappa te zijn!!

De koffie was uitzonderlijk goed en bonen van ll!y. In gesprek gekomen, bleek er een chroom mijn te zijn met 1200 werknemers! Een tikje verbaasd waren wij. De manager van de mijn bood de koffie aan, of course........Hij was onlangs in NL op vakantie geweest, grappig.

Ineens stonden wij bij de grens v Macedonië: de bekende hangar. Dit bleek de Albanese grens te zijn en even verder stond een oud pompeus grensgebouw van 'Noord-Macedonië' zoals het sinds kort heet. Aardige mensen. Een fatale fout van mij kwam aan het licht: ik had de oude verlopen groene kaart bij me! Oh wat stom. Dit werd opgelost door een tijdelijke verzekering en morgen hoop ik mijn nieuwe groene kaart via backoffice Erica per mail te ontvangen .

Zo konden wij weer verder genieten van de mooie zeer goede wegen langs rivieren en stuwmeren. Een mooi landschap zonder veel bewoners.

Het eerste stadje kwam vreemd over er was vrijwel géén verkeer. Er was een mooi niet gerestaureerd vakwerk kerkje met prachtig leistenen dak.

Later kwam het land enigszins welvaren over.Een afval probleem werd duidelijk: stinkende rokende hopen zoals je op tv in India ziet, maar dan bij de achterdeur in Europa.

Een erg leuk pension in Ohrid.Een welvarende stad die echt enigszins bruist: veel horeca, in het seizoen is er veel Tourisme en alles is schoon en goed geregeld. Het ligt aan een prachtig meer.

De gastheer zocht gelijk een printshop waar ik morgen mijn groene kaart kan uitprinten. Overal stops voor vrienden: politie, gemeente ambtenaren etc. Ons kent ons hier, handig en aardig. Deze meneer bleek langer van het gemeentelijk water en rioleringsbedrijf te zijn en zodoende echt iedereen te kennen.

In een zeer sfeervol oud bruin restaurant genoten wij van Grieksgetinte gerechten. Heerlijk.

Morgen naar Griekenland richting Istanbul. Dat zal een dag of 2 duren en beslaat een traject van ruim 800 km.