Dag 62, vrijdag 29 juni, naar Baikonur.en Aralsk

29 juni 2019 - Aralsk, Kazachstan

Dag 62, vrijdag 29 juni, naar Baikonur.en Aralsk

Vroeg op pad, 300 km naar Aralsk. 

N'a ongeveer 70 km kwamen wij bij Baikonur, de Russische links de plaats, maar rechts van de weg de Russische enclave. Dit gebied is door Rusland tot 2050 van Kazachstan gehuurd en beslaat een gebied van ongeveer 6000 m2 kilometer. Dat is 1/7 van Nederland. Hier vinden sinds jaar en dag alle Russische lanceringen voor de ruimtevaart en van satellieten plaats. Een uiterst belangrijke rol en strategische plaats dus voor Rusland. Je kunt het bezoeken maar dan moet je dat wel twee maanden van te voren dat aanvragen. Helaas hadden wij dat niet gedaan en bleef ons bezoek een lange afstandszicht op het communicatiecentrum. Je kunt niet in het gebied! Het is bewaakt. 

Toch nog een gelukje want bij het nabij gelegen restaurant lagen delen van een Soyuz raket/ruimtevaart schip. Het betrof warmte vaste hulzen van een apart composiet materiaal. Zo konden wij mooi de diameter van zo'n raket zien. Door het missen van de toegang tot het complex had ons bezoek een meer symbolische betekenis dan dat wij veel gezien hebben. 

De landschappen bleven uiterst saai. Er waren af en toe groepjes paarden en heel soms een kudde koeien. De begroeiing van onkruid, struiken en wat gras zag er niet aantrekkelijk uit voor de dieren. Overal hitte en droogte. 

Het spoor liep paralel l met de weg en we zagen dan ook een hele lange personentrein met wel 20 wagons. Wat een mooie fluit hebben die locomotieven! 

Na ça 250 kilometer kwamen we in een gebied waar veel meertje 's lagen. Verder zandheuvels en witte vlakten (zout?)  zonder enige begroeiing. Een stadje, maar een groot recreatiemeer en verder alles leeg en onbewoond. Bij Aralsk aangekomen namen wij een afrit via een nieuw en modern klaverblad, maar oups, à la het eindigde in het zand. Er was verder géén weg naar de stad aangelegd, een situatie die ogenschijnlijk al jaren bestaat. 

Opvallend was dat er aardig wat nieuwbouw was. En dit voor een plaats waar de bevolking is gehalveerd door het droogvallen van het meer is een mooie prestatie. 

Stel je eens voor: een eeuwenoude havenstad ligt nu 70 kilometer van het water! De gehele visverwerkende industrie met scheepswerven en al is verdwenen. Het klimaat verandert en de mensen zijn werkloos. Men probeert weer delen van het meer terug te brengen maar de materie is zo complex en kapitaalsintensief dat dit niet zomaar gerealiseerd kan worden. Hoe is dit zo gekomen? 

In de jaren 50 vond de Sovjet regering dat men onafhankelijk moest zijn van derde landen mbt de katoenproductie. Hiervoor werden Kazachstan en Uzbekistan uitverkoren. Honderdduizenden hectares katoencultuur werd aangeplant en de twee rivieren welke het Aral meer voedden werden omgeleid. 'Met het catastrofale gevolg dat in vijftig jaar tijd er bijna niets van het immens grote meer over is. Je wordt hier echt triest van en beseft terdege dat de mens gewoonweg de natuur met rust moet laten!

De herinnering is een abominabel visserijmuseum met vier verrotte boten en een tentoonstellingsruimte met wat compassen en andere evidente scheepvaart toebehoren. De grootste ruimte was ingericht voor Kazachstaanse Sovjethelden. Hun foto's, médailles en oorkonden waren er te bekijken. Een patriottisme war ons Nederlanders vreemd is. De Fransen daarentegen hebben een enigszins vergelijkbare heldenverering. We zullen maar zeggen:klein land, kleine helden. Gelukkig ben ik met een verre nazaat van onze zeeheld Admiraal Michel Adriaenszoon de Ruyter op pad! Goed gezelschap dus in deze eregalerij. Opvallend was dat deze portretten ook al in het plaatselijke cultuurhistorisch museum waren te zien. Dit museum ziet er van buiten als een oude vervallen schuur uit, maar eigenlijk durfden we niet naar binnen. Dit kon toch geen museum zijn??  Toch wel. We moesten wel erg veel lawaai maken om personeel te vinden, maar dat wel. Alles was volgens de niet Engels sprekende medewerkster ook in het Engels aangegeven. Dat klopte voor 1/4 e van de bordjes ware het niet dat de tekst zich beperkte tot 'shell' of 'house'  en 'saddle'. Ja dit soort evidentie konden wij dan echt ook wel zelf verzinnen! Het bleek de jaarlijkse schoonmaskdag te zijn. Alle vitrines werden de ramen van gedemonteerd en schoongemaakt. De vitrines zijn overigens niet verlicht.

De collectie was er een van een zeer slechte particuliere hobbymatige verzameling. De heldengallerij was indrukwekkend (stoere foto's) de rest mondde uit in triviaalheid. Maar goed wij hebben de plaatselijke cultuur gesponsord met meer dan 4 euro entree en dat is een goede zaak. 

In een winkel aangekomen wilden wij water kopen. Normaal. Via Google translate kun je dit eenvoudigweg in het Russisch doen. De conversatie verliep rustig en ontspannen totdat John een grapje dacht te maken en schreef'de benzine is hier goedkoper dan uw water', 245 ja lachwekkend voor ons. Niet voor deze dame, maar ze rukte de telefoon uit de hand en belde gelijk de politie! Wat was er mis??  Had John niet betaald?  Dat zou kunnen, maar hij had weliswaar het bilet ter betaling neergelegd maar dit wellicht weer terug in zijn porte-monnaie gedaan. Het was een raadsel. Wel hoorden wij steeds het woord 'benzin'  uitgesproken worden. Haar moeder kwam en begon hard te lachen, maar de mevrouw niet, zij wond zich op. De politie wist zich niet goed raad met de situatie, maar nee logisch met zo'n opgewonden mevrouw. Er kwam een goed Engels en Kazachstaanse sprekende meneer te hulp. Het was overigens een Fin. Wat bleek, dat de tekst van John was uiterst beledigend voor de dame. Wat wij ervan begrepen was er zoiets komen te staan als"de benzine en uzelf zijn goedkoper dan water". Maar uiteraard konden wij dit niet natrekken! 

Het liep met een sisser af maar de vrouw volhardde, il excuses voor een vermeende fout werden geweigerd evenals een handreiking ook mijn aanbod van geld voor het water werd geweigerd "die mag je gratis meenemen", 245 en zo gingen wij de winkel uit en schudden de hand van de agent. 

Een enerverende dag kwam teneinde met een eenvoudige kebab bij een zeer vrolijke man. Eind goed al goed. 

Van onze Franse vrienden hoorden wij dat ze in Astana zijn aangekomen na een rit van 2 dagen en 1300 km. Dit vanwege hun visa voor Mongolië en Rusland. In Almati bleek dit niet mogelijk te zijn in Astana in slechts 2 dagen! 

Ze beklaagden zich terrecht over het comfort van hun motoren. Ja met een eencylinder en 50 kg bagage zulke afstanden rijden moet slopend zijn met matige vering. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Ad en Ria de wit- nieuwenhuis:
    29 juni 2019
    Weer heel wat gezien en meegemaakt!
    Voor je het weet heb je de politie naast je staan. Succes verder.
  2. Xandor de Graaf:
    29 juni 2019
    Het klasieke "Lost in translation" wanneer je iets probeer te zeggen I n.v een andere taal maar het four zegd haha
  3. Carmenesmee:
    1 juli 2019
    Dit doet me denken aan mijn bezoek aan het 'Shanghai museum'. Ik was naar een tentoonstelling van Brons gegaan; alle potjes, schalen, bakjes en bekers waren ''wine vessels''.
    Hahah dat verhaal van die vertaling.
  4. Edwin:
    1 juli 2019
    Ja, lost in translation gebeurde nog een keer van de kant van agenten die mij bekeuren. 'Do you want to eat in the département', géén idée wat zij bedoelden!!!
  5. Jan Willem:
    6 juli 2019
    Jullie maken wel gebeurtenissen mee die later tot mooie anekdotes leiden....