Dag 81, woensdag 17 Juli 2019 naar Bulgarije, alleen verder, ontmoeting familie Stefanova

Dag 81, woensdag 17 Juli 2019 naar Bulgarije ontmoeting familie Stefanova

Ons laatste ontbijt stond uiteraard in het teken van het afscheid en verder alleen reizen. Wat hebben wij samen een mooie tijd gehad en veel beleefd! Once in a lifetime! Prima ontbijt maar erg jammer dat we geen turks geld meer hadden want het waren daar echte koffie-specialisten.

Enfin om 9 uur vertrok ik en binnen een goed kwartier was ik bij de grens. Alles verliep echt soepeltjes en ik kon zonder enige controle de grens over.

Na enige tijd ging ik de zeer mooie snelweg af om weg van de snelweg te zijn. Het eerste probleem was de opheffing van een spoorwegovergang zonder echt alternatief. Ja dat was er maar..... Off road en met mijn toch wat kwetsbare band was dit echt geen goed plan. Dus nam ik een binnendoorweg naar een grotere plaats. Moiie natuur met heuvels zoals de Limousin en verder zelfs bergen en gorges. Ik zag overal paarden, vrij of met entraves, koeien en ooievaars.

In het dorp dronk ik met vijf mannen thee en fris, zij vonden het erg leuk dat ik bij hen kwam zitten en bedankten mij zelfs voor mijn komst. Het dorp was arm en verloederd. Veel verval.

Daarna een beetje op de bonnefooi gaan slow travellen. Dat lukte erg goed want de wegen werden smaller en dramatisch slecht. Dus ik reed noodgedwongen echt langzaam.

Opeens zag ik een aanspanning zonder menner staan. Ik stopte en zag een echtpaar van hun picknick genieten. Ik sprak ze aan en ze wenkten mij om bij hen te komen zitten. Met drie woorden engels raakten wij in gesprek over boomzagen , mennen, hoefbeslag en paarden. Daarna kwamen er nog twee aanspanningen! Dat waren kinderen van tegen de dertig. Hun beroep was duidelijk houthakker.

Ze nodigden mij uit om bij hen te eten en slapen. Dat accepteerde ik met plezier en ik reed naar hun dorpje en zou daar ergens enkele uren op hen moeten wachten omdat 17 km met een aanspanning in heuvelachtig terrein nu eenmaal 3 uur duurt.

In het kleine dorpje aangekomen bleek er een café te zijn met een winkeltje. Toen ik daar een flesje water wilde kopen kreeg ik dat! Even later kwam hij ook Fanta citroen brengen en meldde dat ik tien minuten moest wachten. Ik kreeg een maaltijd voorgeschoteld met kebab. 

Ineens kwam de meneer van de aanspanning na ongeveer anderhalf uur al. Zij hadden duidelijk een shortcut naar huis! Zij woonden net buiten het dorp aan de rand v het bos in twee huizen met de hele familie. Èên van de twee dochters was erg goed mettranslate en ook haar man. Zij zorgden om en om voor vertalingen en zo konden we behoorlijk goef praten want het ging met gesproken tekst. De vader -degene die mijnuitnodigde had een flinke hartkwaal en een (flink ) deel van hun budget ging op aan zijn pillen. De huizen waren weliswaar simpel maar groot en ruim. Er kwamen op een gegeven moment zoveel familieleden langs dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Gelukkig kreeg ik de gelegenheid mij terug te trekken op mijn kamer om even te rusten: de gesprekken, de vrij zware route en de hitte hadden mij best vermoeid. Stromend water was er niet en er was een 'Kazachstaans' toilet ( gat in de grond maar redelijk schoon). Er waren uiteindelijk een stuk of zes kleinkinderen waarvan een meisje duidelijk de wil had om engels te leren. Ook de jongens van 10 jaat spraken meerdere woorden engels.

'S Avonds voor de maaltijd om een uur of negen kwamen de broers en zussen met aanhang en kinderen. In totaal een stuk of tien á twaalf volwassenen en 6 kinderen erbij. Het werd ruise gezellig en we spraken over en weer honderd uit. Het eten was kip, gegrid lamsvlees , aardappelen, rode bonen en veel verse tomaten..

Kortom het werd een geweldige avond!

Morgen om zes uur op want iedereen start. Om zeven uur met werken vanwege de temperatuur.