Dag 85, zondag 21 juli. Van het binnenland v Albanië naar de haven Dürres

Dag 85, zondag 21 juli. Van het binnenland v Albanië naar de haven Dürres

De eigenaresse van de camping kwam op het goede idee om te vragen of ik ontbijt wilde. Het grappige is dat ze geen woord engels sprak maar het toch duidelijk kon maken. Het is een fijngesneden magere vrouw van een jaar of 60. Haar man zie je niet en haar dochter, de studente, is erg druk met haar kind. Ze serveerde koffie, water, fruit, ei, brood, zelfgemaakte bessenjam en vleeswaren.

Lekker in het zonnetje gezeten in mijn heerlijke Helinox sunset chair!

Ik vertrok om de binnenwegen te ontdekken maar had eerst benzine en lucht nodig. De wegen bleken al zo matig en smal te zijn dat méér binnenweg echt niet nodig was! 

Er waren in alle dorpjes opvallend veel mensen op de been ( echt tientallen tot honderden in de kleine stadjes ) om de wekelijkse markten op zondag te bezoeken. Iedereen sjouwde met tassen! De geparkeerde auto's waren weer eens vooral Mercedessen. Wel allemaal ouder dan bijvoorbeeld in Georgië en Azerbaijan.

Ook zag ik aardig wat mensen hooi vervoeren op hun paard. Je moet je voorstellen dat de ruiter 'in' het hooi zit dat bijna tot de grond komt aan beide zijden van het paard. Als het ware is er sprake van een wandelende hooiberg! Ook waren er veel paard en wagens die tussen de Mercedessen heen manoevreerden, wat een grappige tegenstelling!

Landschappelijk vond ik het uiterst aantrekkelijk: groen, bos mooie berghellingen  en hele mooie vergezichten die wegebten in de vochtige lucht. Het was meteen vrij warm en ik moest mij behoorlijk concentreren op alle gaten in de weg. Regelmatig stukken grindweg door de aanleg van verbeteringen.

Even een korte koffiepauze langs de kant van de weg en gelijk werd er snel een stoel aangeschoven voor mij. Het waren een zestal mannen van rond de dertig. Niemand sprak één woord engels! Maar oh wat vonden ze het leuk. Van betalen kon absoluut géén sprake zijn. 

Toen ik weer wegging vertrokken ze allemaal in hun 190D Mercedessen en BMW 1 series.

Wat was dat genieten die landschappen. Er staan af en toe onwaarachtig grote huizen met dito auto's. Zijn dat succesvolle emigranten of hebben zij contacten in de onder wereld?

Dichter in de buurt van Tirana werden de wegen beter en nam het verkeer drastisch toe, einde binnenland! Ik vermeed Tirana en reed rechtstreeks richting Dürres de haven. Deze is goed georganiseerd en ziet er goed uit.

Hier werd ik benaderd door studentes die het 'Smile Albania' promotion team vormden. Zij stelden leuke gerichte vragen en hadden allerlei bezienswaardigheids ideeën. Prima werk van die studentes.

Even later ontmoette ik een Italiaans GS-echtpaar. Voor de verandering spraken ze geen Engels maar Frans. Ze hadden ook hun bijzonder waakzame chiwawa bij zich in een speciale tanktas! Die kon je gewoon vastklikken! De hond reed dus de hele tijd mee en volgde de weg nauwlettend. Zij woonden in Firenze en waren uitgesproken koffie- en wijnliefhebbers dus er was gesprekstof te over. Verder motoren en de historie van Florence met de prachtige kunstcollecties aldaar. Misschien toch maar even langsgaan?? Het is al weer 46 jaar geleden dat ik daar met mijn eerste Intetrailticket naartoe ging! Ze gaven mij als tip om naar de Val D'orcia te gaan in de provincie Sienna in Toscane. Dezelfde streek waar ook de beroemde Brunello di Montalcino vandaan komt. Topwijnen daar (met de bijbehorende topprijzen!). Als arts en ginaecologe konden zij zich dat blijkbaar permitteren en hadden zij het er ook voor over om zichzelf af en toe te verwennen met zo'n mooie fles. Ze waren voor een week of drie op pad. Hij was zéér onder de indruk van mijn gekitte voorband en maakte er diverse foto's van. Op de boot waren er speciale cabines voor mensen met honden, nooit eerder van gehoord! Vergeleken met hun GS leek de mijne wel een oude baggerschuit!

Met de motor moesten wij echt steil naar het bovendek voor auto's rijden, redelijk indrukwekkend. Er waren géén andere motoren naast onze twee GS-sen. In tegenstelling tot in de boot in Kazachstan werden de motoren hier wel (eenvoudig) vastgezet.

Ik was zéér onder de indruk van de onderhoudstoestand van de boot: er zat nergens een roestplekje aan, alles was kraak helder en alles functionneerde. Ook de hut: schoon tapijt, zeepjes, handdoeken en schooooon! Wat een verademing! De espresso en cappuccino waren top terwijl de maaltijden duur en redelijk waren.

Ik sliep toen er om 1 uur plotseling mensen in mijn hut stonden: foutje, ze hadden mij van dek 8 naar 7 overgeheveld en dat was blijkbaar verkeerd vastgelegd. Daarna werkte mijn electronische sleutel natuurlijk niet meer doordat die aan anderen was vergeven. Het werd netjes opgelost.

Er was een rustige zee met zeer warme buitenlucht. De boot gleed bijna geluidloos over de golven en ik dommelde in slaap........