Ontmoeting Met nederlandse medewerkers van Unipol

27 maart 2017 - Bamako, Mali

Vandaag ontmoette ik Hans en een collega die deel uitmaken van de United Nations Police (force), gedetacheerd in Mali. Uiteraard werd en wordt geen gevoelige info weergegeven. Maar het was een interessant gesprek met hele aardige mensen. 

Eerst even een citaat van Defensie:

Nederlanders trainen Malinese politie

Naast de militairen zijn er ongeveer 25 politiefunctionarissen en een aantal civiele deskundigen in Mali. Zij trainen onder meer de Malinese politie, ontwikkelen de rechtsstaat en hervormen de veiligheidssector.

(Citaat bricht min v. Defensie van Nederland)

Best een ruime missie dus. Zij zijn hier langere tijd gedetacheerd om instructie te geven, de veiligheid te verbeteren en een en ander te structureren. Zoals zowiezo duidelijk wordt in Africa is er een enorm verschil in leiding geven. Dit is echt cultureel: heb je eenmaal een hogere post dan mag je ook echt afblaffen en orders schreeuwen. Dat is normaal en wordt geaccepteerd! Een afrikaan die een aardige collega is kan na promotie als een blad aan de boom omdraaien en kan veranderen in een potentaat(je). Het is niet het respect voor de collega welke iets goed kan en doet , nee het is zuiver hierarchisch respect. Hiermee is de hele maatschappij doorvlochten. Overleg en delen van kennis is moeilijk want dat is eerder een teken van zwakte. En dit soort zaken spelen ook allemaal bij militaire en politionele organisaties, zeker als je met tientallen nationaliteiten samenwerkt. 

Een echt probleem in de afrikaanse maatschappij is het (totaal ) gebrek aan initiatief! 

Het lijkt soms net of de mensen zich schikken in hun lot, ze zijn fatalistisch (geworden?). Aan de andere kant is men door de armoede vreselijk inventief om oplossingen te zoeken en proberen veel mensen geld te verdienen. Uiteraard is de basis van alles onderwijs en infrastructuur dan kan langzaam de mentaliteit veranderen. Ook de afrikanen zelf contateren deze culturele knelpunten en zien dit moeilijk veranderen zonder een actieve overheid. Wij hadden een zeer boeiend gesprek en konden onze ervaringen een beetje delen en vergelijken. En uiteraard kwam de motor aan bod want ook zij rijden op een stalen ros.Het gemis aan een goede vaardigheid van de Franse taal zagen zij wel echt als gemis, vooral in het begin natuurlijk.

Dit soort missies gaat nog jaren duren wil het echt effect hebben, structureel dan. Ik hoop voor hen dat ze in veiligheid kunnen blijven werken en succes hebben. 

Verder een paar uur op straat rondgelopen en naar de inventiviteit van alle mensen gekeken. Alles wordt gerepareerd met de minste kosten. Telefoons, banden, auto's, televisies, waterpompenje je kunt het zo gek niet bedenken. Door deze mensen wordt soms slecht maar meestal zeer redelijk frans gesproken. Het gebrek aan geld om gereedschappen te kopen beperkt hen enorm. Ook deze worden dan weer zelf gemaakt. Al hun geld gaat op aan eten en drinken dus de minste investering is absoluut onmogelijk. Respect voor deze mensen hoe ze zich door de armoed heenslaan en toch lachen en hartelijk zijn. Na een uur al staat het zweet je op de rug bij meer dan 40 graden. Om acht uur reeds 33 graden!

Foto’s