Zaterdag 1 april op weg naar de hoofdstad van Mauretanië: Nouakchott

1 april 2017 - Nouakchott, Mauritanië

Zaterdag 1 april

Het ontbijt werd stipt om zeven uur geserveerd in de cour. Heerlijk weer, 27 graden, bijna frisjes! De verrassing was dat er koffie werd geserveerd van verse bonen. Er was lekkere jus d'orange, jam, boter, smeerkaas en stockbrood plus nog een flesje water. Dit is het fundament van de dag, eindelijk weer eens een echt ontbijt. Ik genoot ervan. Om 7.20 vertrek bij 28 graden, als dat eens zo kon blijven! Een mooie weg, geen wind, woh, blazen ....... . Ik ging zelfs over de 100 km / u. Iets wat hier gewoon nooit kan! Ondanks diverse contrôles was ik na een uur al 85 km verder. Helaas, de temperatuur schoot omhoog om 8 uur was het al weer 35 graden en om 11 uur 39, het liep op tot 45. Na gewenning wel uit te houden maar je drinkt per uur 3/4 liter water! Ook een paar keer 5 minuten gestopt, langer is niet mogelijk, dan valt de moeheid op je. 
Alle posten van de gendarmerie waren op de hoogte van mijn komst: als ik aan kwam rijden was het gelijk 'Hollanda'. Ze bellen je route door aan alle posten zodat ze altijd kunnen weten waar wat gebeurd is, kidnapping bijvoorbeeld. Een veilig gevoel. Ze geven je eerst een militaire groet en dan geven ze een hand. Na overhandiging van mijn 'fiche' met naw gegevens, wensen ze je steeds een goede reis en kan ik onmiddelijk doorrijden. Efficiënt zo. 
Op de top van een heuvel stopte ik om foto's te nemen. In mijn beeld kwam een auto, hij stopte met gierende banden , rende uit de auto naar mij toe en wilde mij verbieden foto's te maken waar zijn auto op stond. Héél erg merkwaardig! Onmiddelijk stopte er een andere local die zij dat hij mij niet lastig moest vallen, de man droop af! Vreemd, maar toch voel je je zo best beschermd. Eigenlijk kan ik nauwelijks alleen stoppen omdat er altijd mensen kunnen komen die zich met je gaan bemoeien. Zo ook gisteren , maar dan in positieve zin: het was zo warm dat de moeheid mij overviel. Ik zag een verlaten verkoopstalletje aan de weg 50 meter voor een huis, vrij eenzaam in woestijngebied. Ik ging water drinken en er kwam een mevrouw in Touareg kleding arabisch sprekend, ik begreep er helemaal niets van. Ze legde een doek neer en kwam een kussen brengen om te slapn. In het zand liet ik een groot 'mercie' achter in de hoop dat ze dat zou begrijpen. Net als gisteren is benzine hier een grot probleem: diesel is er te over, maar benzine wordt door handelaren van elders gehaald. Ik had nodig, maar ze vroegen weer 2,50€ per liter, dat werd mij te gortig. Ik brak de onderhandelingen af en ja hoor een tijdje later accord voor 2€ per liter. 2x gefilterd, dus ok. Nee, de motor wilde weer niet starten! Hij maakte een uiterst vreemd geluid. Wachten en nogmaals proberen. Ondertussen een student informatica uit het dorp ontmoet en zo de wachttijd opgevuld. Daarna was het pruttelen en ... lopen. Blijkbaar weer de automatische afstelling voor loodhoudende benzine. Hij loopt weer als een zonnetje.
Bij een stop werd ik nog door 4 Pakistani aangesproken. Zij geven gedurende 4 maanden islamitische cursussen aan de Malinese koran school. Meteen begonnen zij mij alles over de schepping, het heden en het hiernamaals uitleggen. Ik bedankte hen en meldde dat elk volk zo zijn eigen religie heeft en dat ik dat respecteer. Daar konden zij in meekomen. Zij trakteerden mij op een lekkere vruchtensap, want ik was reiziger!
Heel Mauretanië is eigenlijk één grote zandbak. Alleen maar woestijn. Heel veel kadavers gezien, ineens lagen er vijf kamelen langs de weg, welligt aangereden door een vrachtauto. Er waren weinig kapotte vrachtauto's door de goede weg maar des te meer vooral eenzijdige ongelukken. Ergens stond het voorste deel van een vrachtauto loodrecht omhoog! Veel van de weggeraakte voertuigen.
Goed opletten dus. 
Het mooie van het landschap zijn de rijke kleurschakeringen van de woestijn: rood, geel , wit in de meest harmonische vormen, beeldschoon. Ook de plotseling opduikende rotsen zijn een lust voor het oog. Maar die zielige beesten ...... dat doet pijn. Te veel kreperen hier. 
Blij dat ik in Nouakchot gearriveerd ben: een lekkere douche in een leuk en gezellige auberge, waar gitaar wordt gespeeld en waar een islamitisch cafe restaurant bij hoort. Modern maar alcohol vrij. Iedereen de Bob dus. 
Morgen een rustdag.

Foto’s

1 Reactie

  1. Marlène Kramer:
    2 april 2017
    Vroeger waren de meeste van deze volken ook nomaden. Zij streken neer en als het droog werd of alles was opgegeten door het vee gingen ze weer verder naar een vruchtbare plek. Toen was het nog niemandsland nu is het, het vruchtbare land, van de rijken en die willen geen armoedzaaiers. Heel jammer maar wel de werkelijkheid. Trek het je niet te veel aan, veranderen kun je het nu toch niet en gewoon genieten van de goede momenten. Wacht weer op je volgde feedback