Dag 14, vrijdag 10 mei. Een eerste poging Iran binnen te komen

Dag 14, vrijdag 10 mei. Naar Iran

Een super gezellig ontbijt met Dominique en Gilles. De laatste tips en adressen werden uitgewisseld. Wij aten op de vijfde verdieping van het hotel: een soort panorama eetzaal. Het uitzicht was magnifiek . Het meer van van is echt groot maar de parel is een berg van 4.400 meter hoogte welke daar majestueus en dominerend uit zee oprijst. Met een hele mooie besneeuwde kroon op de top. Prachtig. Op weg zou deze berg ons de hele dag volgen. Deze berg doet denken aan de Fuyi-san bij Tokyo en de Kilimanjaro in Afrika.

Wij kregen nog van Dominique en Gilles  een stapel Iraanse bankbiljetten mee: 3.000.000 rial met tegen  waarde van 170.00 per euro! Met zo'n pak papier zouden wij in Iran 3x goed uit eten kunnen!. Uiteraard zijn wij daar erg blij mee vooral omdat het erg prettig is een land binnen te komen met kleingeld op zak. Onze dank hiervoor.

Na een hartelijk afscheid wat een geweldig leuke avond hebben wij toch samen gehad. Vooral het meewerken aan het YouTube filmpje was meer dan hilarisch! 

Wij vertrokken vertrokken met een glimlach van oor tot oor op het gezicht. En natuurlijk nog steeds met hoop en moed.

Gedurende een honderdtal kilometers reden wij aan de rand van het meer met steeds dat magnifieke uitzicht, wat een super stuk van onze route. Even thee drinken bij een benzine station. Met gebarentaal maakten ze ons duidelijk dat het ramadan was. Met een lichte gêne verkleurde wij licht: het is ramadan! Stom niet aan gedacht. Toch ging deze meneer direct thee zetten voor ons. Erg aardig. Betalen mocht absoluut niet. Hun godsdienst laat echter aan reizigers (maar ook chauffeurs toe om te eten en te drinken. Wel verbleven we in een ruimte en dronken de thee dus onopvallend op. Meerdere schauffeurs profiteerden van deze pot thee!

Na het grote meer werd het landschap een beetje saai. We reden nog een vieze rommelig stadje door waar alles teloor was gegaan. Fabrieken , wegen en huizen hadden hun functionaliteit verloren en het verval was ingetreden.

Om een uur of 1 kwamen we bij de grens uiteraard lichtelijk gespannen aan. De Turkse mensen waren bijna overdreven vriendelijk en een van de dames lukte het zelfs om meerdere grapjes met ons te maken. Met een tevreden gevoel reden wij uit Turkije weg: geen boetes geind, geen tolweg geïnd, vreemd maar waar.

Even verder de Iraanse grens: van een meer Europese sfeer kom je in een Afrikaanse chaos terecht. Gelaste hekken één hele smalle doorgang en erg weinig mensen die de grens over gingen, althans dat dachten wij! Er stonden namelijk een honderdtal auto's aan de Turkse zijde te wachten op de handelswaar welke te voet de grens over ging! Aan beide zijden van de grens bleek dit zo te zijn!

Door militairen werden wij gangetjes geloodst en binnen de kortste keren waren wij Iran binnen met gestempeld visa. Blij dus. Met een aantal ambtenaren gingen wij verder in dit doolhof van barakken. Inmiddels was het gaan stortregenen. Met moeite en pijn konden wij onze documenten drooghouden. Gevoegd door een vijftal fixers die in onze nek hijgden werden wij naar de inklaring van onze motorfietsen gezonden.En juist in die ruimte kwamen alle voetgangers binnen! Sleets gekleefde handelaren en perfect opgemaakte mannen. Een plezier om naar te kijken. 

Een verslikte ambtenaar in een grijs costuum uit de jaren 70 maakte ons duidelijk dat onze machines 'very big' zijn wat wij met enige trots bevestigden maar tevens de rol speelden er niets van te snappen. Wij beroerden ons niet maar blokkeerden praktisch dat smalle doorgangetje voor de voetgangers, heen en weer gepraat, nee wij moesten weer terug! Mmmmm... Dat was even niet de bedoeling. Toen ineens ontfermde de chef zig over ons: 2 mensen gingen overal naar toe bellen. De uitkomst was dat we weer terug naar Turkije moeten en opnieuw de grens over moeten bij Bazargan, zo'n 200 km noordelijker. Nu de problematiek van een afgestempeld one-entry visum! Op naar de chef politie die dat voor ons regelde. Wij konden weer tegen het verkeer in richting Turkije nadat wij de fixers canons af schudden! 

In Turkije begonnen kafkzanse sferen: waren wij nauwelijks het land uitgeweest, werden wij gezien als Afghaanse smokkelaren! Alles moest worden uitgepakt tot en met de tenten toe. De vloer lag vol met tassen en zakken van ons. Die moesten door de scan. Daarna alles weer inpakken !!! Ok weer verder.... Nee nee , er kwam nog een honden controle! Ok wachten..... En ja hoor drie breedlachse vriendelijke mensen kwamen met een Mechelse herder. Het nerveuze beest sprong overal op en vond niets. Mijn chloorblokjjes zijn effectief en destabiliseerden de hond zullen we dan maar denken.

Op naar de exit, weer papieren laten zien, weer alles goed, maar niet het land uit! Nee! Nog even een scan van de motor! Net was alles gescand dus dit begrepen wij echt even niet. Daar stonden wij in een onduidelijke rij waarbij alle Turkse het voorelkaar kregen voor te dringen. Per auto duurde de scan minstens 15 minuten. Het weer degradeerde zich inmiddels en de schemering trad al in toen wij eindelijk weg konden alvorens toch nog een keer voor een papieren controle langs een loket te moeten en hoorden" welcome to Turkey" tja ons enthousiasme was lichtelijk bekoeld....

In de schemering reden wij naar het trieste vervallen stadje waar wij een hotel hadden gezien. Eerst even voltanken, op de foto met het enthousiaste personeel en opweg  naar het hotel. Een "Grand. Hotel" in goede staat ( psst, niet op details letten!)

Voor 20€ twee personen met ontbijt, een mega grote kamer en meerdere lobby's.

Dat doen we. Wauw, wat een kamer..... 8x5 meter, balcon, douche,,,,,,

We konden nog net mee eten wat de mensen die  de ramadan volgden hadden alles al op en waren al weer vertrokken.

In de lobby uitgebreid gediscussieerd over de actuele problematiek van vluchtelingen stromen, de devaluaties van het Turkse pond, de géostratégie van Turkije etc. Interessant en alles gelardeerd met ... Thee en water!

Morgen: deuxième chance