Maandag 1 mei 2017 Tétouan, fête du premier Mai
Ziek zijn op reis is net zo vervelend als thuis! Natuurlijk mis je de onuitputtelijke toewijding van je geliefde en dat maakt het juist nog erger! De neerwaartse spiraal! Je hoofd zit vol en geeft je verdraait weinig ruimte tot geestelijke manoeuvres. Die hersenpan wil gewoon even niet en het lamlendige lichaam neemt het even over.
Om dat te doorbreken zijn er pillen, goed of niet, ik geloof er in en dan werken ze ! Aldus kwam ik vandaag uit de startblokken met een flinke dosis paracétamol, gewoon een oppepper, een café au lait danproef je die verschrikkelijke robusta niet meer en starten maar! De stad in. Het oude centrum naast de medina was afgezet! Vreemd, de parkeerplaats kon ik zo niet bereiken. Er waren honderden policiers. Wat is er aan de hand? Opstootjes, onrust? Niets bleek minder waar, het was 1 mei!
Een nationale feestdag. Met de gebruikelijke demonstraties van vakbonden. Elk jaar van dezelfde organisaties, altijd dezelfde slogans, ach het hoort er gewoon bij zeggen de mensen hier, niemand luistert meer naar wat er gezegd wordt, het is gewoon elk jaar zo. Het schoot mij te binnen dat wij Nederlanders hier blijkbaar te nuchter voor zijn: wij vieren de dag van de arbeid als één van de weinige landen ter wereld - zoniet het enige land - door gewoon te werken.
In Franrijk is er dit jaar een nieuwe situatie ontstaan: de oppermachtige CGT is niet meer de grootste vakbond. Deze zeer corrupte door vriendjespolitiek geleide bond gaat sterk aan invloed inboeten. Gelukkig maar zei toucheren honderden miljoenen die in hun zakken verdwijnen. Dit is algemeen bekend maar ze zijn zo machtig dat het systeem door niemand wordt doorbroken! Dit jaar dus geen hand in hand demonstratie in Parijs maar gesplitst!
Ok terug naar Tétouan:
Ik schoot een policier aan welke voor mij de afzetting opende en mij een plaats aanwees voor mijn motorfiets. Mijn helm bracht hij onder bij een café en zo had ik een gratis bewaakte parkeerplaats! Hij nam mij letterlijk aan de hand mee om mij de weg te wijzen: de medina, het koninklijk paleis en andere zaken. De huizenbouw is hier een beetje art nouveau stijl begin 20ste eeuw, vrij hoog. Er liepen honderden mensen op straat en op het plein klonken de protestgezangen met spandoeken. Er was één voorzanger, waarna de honderden anderen hem nazongen. Ook de megafoons ontbraken niet. Jammer dat ik niet begreep wat zij eisten, daar kun je een beetje uit afleiden wat in hun maatschappij speelt. Maar je mag aannemen hetzelfde als in Frankrijk, immers alles wordt gecopieerd, tot wetten aan toe.
Ik wilde het paleis bezoeken en liep naar de ingang, alras kwam er een agent toegesneld die mij daarvan weerhoude. ´Het is een privé paleis meneer u kunt het niet bezoeken' riep hij mij toe, jammer, maar hij stond mij toe een foto te maken. Zo'n niets zeggend kiekje, maar ja dat kon ik deze ambtsdienaar ook niet uitleggen dat ik daar niets aan vond!
De médina is zeer authentiek, er is geen toerist te bekennen. Ik liep door de visstraat. Alles vers, het zag er fantastisch uit. Er liepen zeer veel welopgevoede poezen: ze liepen overal onder de tafels door restjes te eten maar sprongen nooit op de handelswaar, hoe kan dat toch? Mijn poezen, ook na tientallen opvoedkundige lessen, blijven op tafel springen! Ook die leuke kleine poesjes hier doen dat niet!
Morgen ga ik de medina verder in. Dit is het mekka voor fotografen!
Terug naar mijn motor. De policier was er nog steeds. Ik zei dat ik nog even koffie ging drinken en aldaar mijn helm op ging halen. Hij pakte mij bij mijn mouw en vertelde mij heimelijk dat er in dat café cannabis werd gebruikt, niet naar toe gaan dus, Luidde zijn advies. Hij wees mij aan se andere kant een cafe wat er dicht uit zag. Maar nee, achter een war saaie en smoezelige semi-moderne entree van glas bleek een oud klassiek café schuil te gaan. Dus niet de stijl koffiehuis waar alles altijd open is met terra, nee alles binnen. Een vloer van eencompositie van marmeren stroken in alle kleuren, een zwaar plafond van goudgekluurd stucwerk alsof er doeken aan het plafond hingen! Zeer apart. Een beetje studieuze sfeer, maar toch niet helemaal. Even achter mij zat een iewat mondaine Marokkaanse vrouw met haar zoon van een jaar of twintig. Het was duidelijk dat zij echt niets moest hebben van hoofddoeken. Verder krantlezende mensen, hier en daar een rokertje en goed gekleede heren. De bediening was absoluut geluidloos: mijn café au lait werd zonder enig geluid op de glazen plaat van mijn tafeltje gezet, het bijbehorende glaasje water, het koekje en het schoteltje met vier (!!!) klontjes suiker. De ober knikte maar zei geen woord, tegen niemand. Het leek wel of ik terecht was gekomen in een episode van een thriller waar de spanning te snijden was ...... . Ik vroeg om te betalen - uiteraard zonder een woord te verspillen - dit gaat hier allemaal non-verbaal in het arabisch. Gelukkig beheers ik die taal goed. Met een knikje nam ik hartelijk afscheid van het café, het begin van een glimlach vormde zich langzaam om de mond van de ober, hij was intens gelukkig, dit was zijn 1 mei, net als in Nederland!
Toen ik in het café zat kwam de agent nog even binnen trots een foto laten zien: tot 2007 was hij lid van de bereden koninklijke politie geweest, geen ruiter maar motorrijder, hij reed op een Honda Goldwing en liet mij foto's zien van galauniformen. Ik deed natuurlijk alsof ik héél erg onder de indruk was, dit was zijn leven! Na een ongeluk dient hij nu saai op straat.
Terug naar het hotel om uit te rusten, de giep kwam weer even heftig opzetten.
Hierna met de hotel eigenaar vreselijk gelachen om ons geklungel om een pdf file te openen en te printen. Het is uiteindelijk niet gelukt. Ik weet zeker dat Erica met twee toetsdrukken dit zou hebben opgelost, maar ja de jongens moeten zich gewoon bewijzen, dat is hun aard dames, hun eer! 's Avonds na het eten zag ik de eigenaar nog steeds stoeien met zijn pdf file, hij had meerdere programma's gedownload om ze te openen, het lukte hem niet! En mijn personal assistent was er ook niet dus... tempi.
Ik wenstte hem eengoede nacht.
