Dag 61, donderdag 27 juni, van Turkestan richting Baikonur.

Dag 61, donderdag 27 juni, van Turkestan richting Baikonur, de Russische lanceerbasis voor de ruimtevaart.

Vandaag stond op het program om richting Baikonur te gaan. Ongeveer 500 km van Turkestan. Op de kaart bleek al dat de snelweg halverwege ophield

en dat was ook zo. De weg werd halverwege een gewone tweebaans weg. De kwaliteit was gewoonweg goed en de snelheid kon gewoon 95 km/u blijven dus dat schoot hard op. 

Maar eerst het begin van de dag:

Om zeven uur hadden wij ontbijt afgesproken. Niemand te bekennen. John probeerde de eigenaar (?) te wekken, maar dat lukte niet hij sliep gewoon door zijn hard zingende wekker heen! Achter de balie trof ik iemand aan die op zijn matras lag te ronken. Hij werd verschrokken wakker en het duurde echt even voor hij bij zinnen kwam. Hij ging naar het restaurant beneden waar de eetzaal dicht bleek te zijn en hij had de sleutels niet. Dat ging niet meer lukken. Wij maakten onze onvrede duidelijk! Teneinde raad gingen wij de motoren maar pakken. Dat gesjouw over de trappen duurde wel eventjes. Ik ging op een gegeven moment weer naar die slaapkop toe om te proberen geld van het ontbijt terug te krijgen. En wat was het geval? Hij lag weer als een blok te slapen! Het bleek dat John op hetzelfde idee was gekomen toen de man nog wakker was. Geïrriteerd had hij snel een briefje va 1000 (2,50€) gegeven en was alweer in slaap gevallen toen ik kwam! Weg hier! 

We waren zo de stad uit. Er was weinig verkeer om half acht, heerlijk in een stad zonder files! 

Even later zaten we alweer op de snelweg. Om acht uur was het al 32 graden terwijl het om half negen 36 graden was. Pfft, maar dat beloofde echt wat vandaag. Het viel mee, het kwik steeg niet verder dan 37,5 graden en dat is rijdende uit te houden. Wel verdamp je liters en liters water. Zeer regelmatig moesten wij dan ook 'hydrateringstops' houden! 

Ontbijten deden we in een soort wegrestaurant onder een veranda (zie foto's). Het bekende recept van brood met eieren. Hier sterkten wij van aan. Lekker. 

De weg was fantastisch terwijl het landschap saai en plat was. Al weer 360° rondom zicht net als gisteren maar het landschap was zopmat als de Flevopolder. Het klinkt wellicht fantastisch maar als je tot de horizon kan kijken rondom en je ziet niets, dan wordt je daar niet echt vrolijk van. Nee het is met 37,5 ° eentonig en slaapverwekkend. Je geest heeft impulsen nodig en die krijgt het gewoon niet. Er was bijna geen akkercultuur meer en ook geen vee. De beesten die wij sporadisch zagen waren groepjes paarden van 6 tot 20 stuks. Gras groeide er weinig, het was meer onkruid met veel zand ertussen. 

Saai dus. 

Heel af en toe een bord om een rivier aan te geven maar zij waren allen drooggevallen. Halverwege was er een echte stromende rivier. Hier was een stad met de nodige economische activiteit en veel bebouwing. Maar daar bleef het dan ook bij: op de afgelegde 450 kilometer lag hier en daar een klein dorpje en dat was echt alles. Wat de mensen daar doen en hoe ze daar leven zou ik wel willen weten. Maar het begin daarvan is Russisch te spreken......

Soms zie je een zand of asfalt weggetje lopen naar de horizon. Wij zijn niet gewend aan platte landschappen waar geen enkele activiteit is.

 Toch zie je af en toe graafmachines een infrastructureel werk uitvoeren voor de hoofdweg, of iets voor water,  olie of gas. Elke 20 à 30 kilometer is er een bushokje of een parkeerplaats met brug voor autoreparatie. 

Op een gegeven moment leek het landschap moerasgebied te worden. Water en groene begroeiing. Geen mens of dier was er te bekennen. 

Om te strijden tegen de vermoeidheid door saaiheid van deze rechte wegen door uiterst saaie landschappen dienen wij onze toevlucht te zoeken tot de energy drinks. De enige mogelijkheid om in deze hitte scherp te blijven. En het werkt echt! De smaak is helaas bedroevend maar het behoedt ons voor ongelukken. 

Zo'n 60 kilometer voor Baikonur lag er een wat grotere plaats, Zohsaly geheten. Tijd om een overnachtingsplaats te zoeken. Een onbetekenend plaatsje langs de doorgaande weg met 14.000 inwoners, meerdere benzinestations en een treinstation. Er doorrijdende komt het een beetje vervallen over. Echte welvaart moet je hier niet zoeken het is een door de Sovjet gecreëerd dorp voor onderbrenging van de werknemers voor de olie en gas industrie. Zo ook ons hotel: het is een oud hotel van communistische signatuur. De oude foto's uit de Sovjet glorietijd hingen er nog: gelukkige arbeiders die pijpleidingen aanleggen, partijbonzen die een bezoekje afleggen etc. Er zijn op onze verdieping 22 kamers. Wij hebben een soort appartementje met een zit en een slaspdeel. De badkamer is erg groot maar compleet versleten en vrij vies, maar toch nog bruikbaar. Het is er erg bedompt en vochtig. Er is airco maar die is volledig ontoereikend. De koelkast doet het niet. De trap is versierd met de Olympische ringen en 'Moskou 1980' toen daar de spelen werden georganiseerd. 

De kleindochters van de eigenaar (ja of hij dat echt is weten we niet)  hielpen ons goed! Met 'translate' spraken zij Engels en brachten ons naar de bank en de winkel. Zij leren géén Engels op school maar willen het graag leren. Haar vader werkt bij de locale politie en haar moeder als jurist bij de rechtbank. 

Ze kwamen vragen wat wij wilden eten. Het aanbod was beperkt'macaroni Meg vlees en salade', maar we konden tenminste uit één ding kiezen. Helaas was het middageten bij mij verkeerd gevallen en kon ik al dit lekkers niet proeven. Aan het enthousiasme van John te merken had ik niets gemist! 

De medewerkster kookte al veertig jaar hetzelfde en hield zich niet met culinaire ontwikkelingen bezig maar met tv kijken. Ja logisch dan heb je daar ook geen tijd voor. Wellicht moeten wij het haar maar  niet kwalijk nemen voor 200€ per maand. 

Zo eindigde onze dag in een erg warme slaapkamer. 

Morgen gaan we eens kijken of er iets te zien is van de lanceerplaats.