Dag 77, zaterdag 13 juli,  naar Erzurum , Turkije

Dag 77, zaterdag 13 juli,  naar Erzurum , Turkije

Het verlaten van de Kaukasus naar Turkije maakte ons er echt van bewust dat we aan de terugweg zijn begonnen. Enerzijds jammer anderzijds ook erg leuk om na een maand of drie weer thuis te zullen komen.

De dame van het hotel had duidelijk wat goed te maken: stipt om 7.30 uur stond het ontbijtbklaar. Kaas, brood, gekookte eieren, salade en worstjes. Ze had echt haar best gedaan.

We hadden ons goed ingepakt tegen de regen want de lucht was een en al dreiging. We besloten om een iets zuiderlijkere route door Turkije te nemen dan de Zwarte zee route4 zodat we mooi en droog weer zullen hebben.

In een dorp bekeken we even de kaart toen er vier motorrijders me Georgisch kenteken aan kwamen rijden. Één bleek nederlander te zijn. Hij begeleidde motortochten in Georgië. Ineens schoot mij te binnen dat ik op een site over Georgië zijn verhaal had gelezen! Twee studenten hebben dit 3 jaar terug opgezet. Leuk hoor!

De grensovergang op zichzelf bezien ging erg vlot ware het niet dat zowel in Georgië als in Turkije het systeem down ging. Beide landen controleren je asdurantiepolis en dat duurde nogal even. Alle douaniers waren erg aardig. 

Groen licht en daar reden we Turkije binnen. Flinke delen kenden wij van de heenweg. Zo kochten wij ons broodje weer bij dezelfde bakker! 

We hadden een fabelachtig uitzicht over het grensmeer tussen Georgië en Turkije. Het stemde ons een beetje weemoedig de caucasus te verlaten, het is zo'n mooi gebied met fijne hartelijke mensen, daar kunnen wij nog wat van leren. Een klein voorbeeldje: gisteren langs de kant van de weg in Armenie gingen wij wat drinken. We bestelden 2 ijskoffie en wilden afrekenen. Een voor ons totaalonbekende man waar wevgeen woord mee hadden gewisseld betaalde voor ons! En reed weg. Een pompbediende daar in de buurt gaf ons fris water, wat een hartelijkheid. Deze man woonde naadt de pomp in een armzalig huis, had geen tanden meer maar was gewoon blij dat wij bij hem kwamen tanken!

In diverse dorpen waren tientallen reuze grote ooievaarsnesten. Zowel in Armenië als in Georgië. Zo mooi. En wat zijn die vogels toch groot. Sommige ooievaars zaten gewoon op lantarenpalen op de uitkijk.

Dorp na dorp passerden we soms met grote afstanden ertussen soms bijna aanelkaar.

 Na de plaats Kars veranderde het landschap flink. De bergen kwamen dichtbij en imponeerden ons door hun model. We hoog maar vooral stijl en afbrokkelend gesteente. Af en toe leek het even een mooi dromerig filmlandschap. Heel weinig bevolking. Bij een drinkstop (het was goed heet geworden) pompte de plaatselijke garagehouder even mijn lekkende voorband op. Zoals meerdere mensen leek ook hij op Saddam Hussein! Ja dat oppompen moet nu 2x per dag, hij lekt bij de velg (tubeless) en het is dus niet de band die lek is maar de velg die is ingedeukt door een harde klap in Afrika twee jaar terug.

Opeens hadden wij een magisch uitzicht voor ons: links en rechts roest rood gekleurde bergen met een transparant groene glans erop van gras. Daarachter links en rechts een blauw witte lucht en in het midden een enorme regenbui, het leek wel stoom. En ook de zon verlichtte het geheel nogeens. Dit was bijna te mooi om waar te zijn.

Zodra we konden stopten we om regenkleding aan te doen. We misten de regenbui gelukkig.

We reden door tot Erzurum, een grote zeer levendige plaats. Helemaal hartje stad vonden wij een leuk hotelletje (26€ voor 2 persoonskamer). Voordat we naar de kamer konden gaan stond de thee al klaar! De motoren konden echt pal voor het hotel staan. Later kookte de receptionist buiten thee voor op straat op een houtvuur. Lekker die houtgeur.

Evenals in Georgië en Armenië is het sanitair gewoon goed. Ook de toiletten bij benzinepompen zijn schoon en europees. Geen stinkend open toilet (gat in de grond) zoals in centraal Azië. Je went eraan maar het blijft gewoon smerig stinken met veel vliegend ongedierte. Ook werd het nooit schoongemaskt kregen wij de indruk. Soms omdat er geen water was maar meer de mentaliteit 'een toiletgang is gewoon even afzien' en dat moet je gewoon accepteren. Nee nu alles brandschoon.

Even het bruisende stadskwartier doorgelopen. Heel veel hele leuke winkeltjes. Met name voedsel en kleding. En natuurlijk de heerlijkste geuren van eten en kruidenhandelaren.

Een oude shoppingmoll uit de jaren vijftig lag verscholen achter een niet imposante entree. Grappig was dat men gewoon door kon lopen van beneden naar boven zonder één traptrede! De vloer voor de winkeltjes steeg gewoon langzaam alsof hij voor rolstoelgebruikers was gemaakt (zie foto). Hier troffen wij vooral electronica-en kledingwinkeltjes aan. Vooral géén trendy shops. Een gewoon café vonden wij hier niet. Iemand bracht ons naar een bar dachten wij maar dat was een slijterij en daar waren wij echt niet naar opzoek. Een biertje konden wij in een stijf restaurant drinken. Nee dan gewoon water bij het eten, ook prima.

We hadden op onze ronde een leuk eethuisje gespot met een relatief moderne inrichting. Wit marmer op de vloer, hier en daar chroomelementen en leuke tafels en stoelen. Er was een open keuken zodat het eten gelijk gepresenteerd werd. Een zeer vrolijke en enerverende chef die alles super onder controle had. Goed lachs, mooie snor, een soort Omar Sharif in jonge jaren. Je kiest het uit en gelijk wordt er vanalles al op tafel gezet. De sauzen, vers stokbrood (!) en al twee gerechten. Het overviel ons een beetje. De kebabspiezen waren heerlijk. Drie yoguhrtsauzen, gehakte gepeperde tomaten mix, kleine gehaktballetjes met dunne reepjes aardappel in kruidensaus en als dessert een soort crème brûlé en een rijstepap met rozijnen en andere vruchten. Heerlijk.

Terug bij het hotel werd er rijkelijk thee geschonken (gratis bijna overal). Hoeveel liter drinkt men daar niet van per dag hier.

Typisch Turkije:  om 3.52 uur roepen ze (met een vreselijk geschetter, echt heel vervormd geluid soms zelfs gefluit van de microfoon), de mensen op tot het gebed. Ik heb het echt vaak mooier gehoord en iets minder hard. In geen enkel ander land was men zo fanatiek met deze lang aanhoudende nachtelijke  gebedsoproepen. Ieder zijn cultuur. Het is mogelijk gewoon niet wakker te worden van dit echt zeer harde gezang: John sliep er dwars doorheen!