Dag 20, donderdag16 mei, van Tbilisi naar de Russische grens.

Dag 20, Donderdag 16 mei 2019

Van Tbilisi naar de Russische grens.

Gewoon bijtijds weggegaan om op tijd de stad uit te komen. Dat ging uitstekend! Binnen een half uur waren we al vrijwel de stad uit! Geen smog, geen drukte, lekker doorrijden en veel veiliger!

Na een goed uur waren we bij een prachtig kasteeltje met een marktje. Voordeel was dat wij één van de kraampjes konden gebruiken voor het ontbijt met een mooi .een mooi uitzicht op het kasteel en het stuwmeer.

Langzaam aan begon de weg te klimmen tot boven de boomgrens. Bij 2000 meter hoogte reden wij meerdere malen tussen dikke pakken smeltende sneeuw door. Een leuke ervaring. Er bleek aardig wat Russisch toerisme te zijn van de Russen. Begin mil nemen die dat. Evenals de Georgiërs laten zij erg graag hun auto's zien: erg veel nieuwe zwarte 4x4 v Toyota, maar ook de grote types Mercedes.

Er is daar een erg groot ski-resort met veel chalets en hotels.

Ondanks de beladen historie (de Russen lijden Abgazië en zuid,-Ossetië in) komen ze er erg graag op vakantie. En voor de Georgiërs ligt het simpel: zonder Russen kunnen ze niet maar met eigenlijk ook niet!

Het weggedrag gaat, ze rijden zeker niet excessief hard maar beperken dat meestal tot 30 km boven de toegestane spredlimet. Er rijdt overal veel politie rond maar bonnen zijn ze terughoudend mee. Sinds hun onafhankelijkheid in 1993 is het een behoorlijk vrij land met een goede economische ontwikkeling. 

De voormalige president was met een Nederlandse getrouwd ( mevr de Roos, iedereen kent haar),nu is de president een geboren en getogen Parisienne met Georgische familiewortels.

Er zijn veel infrastructurele werken aan de gang. Het toerisme is booming. Ook sluit het land zoveel mogelijk verdragen met Europa om geïntegreerd te worden en uit de klauwen van Putin te blijven.

Zij voelen zich vooral Europeaan en vooral geen Aziaat de culturele contrasten met de buurstaten zijn (te) groot.

Deels hebben zij het gas gratis vanwege het Russische transport door hun land. Overal zie je dan ook de gele bovengrondse gasleidingen lopen.

Het eten is wat anders van smaak maar helaas vaak erg zout! Spinazie en bonen,  kool, worden veel gegeten. Soms is het eten aardig spicy. Op zichzelf bezien kun je hier gevarieerd en lekker eten.

Hier op het platteland zien wij weer meer paarden lopen. Meestal lopen zij los en grazen overal rond. Ook de boeren die hun kuddes verplaatsen nemen paarden mee om hun materiaal te verplaatsen. Ik heb een leuke serie foto's daarvan kunnen maken

We reden tot de Russische grens  waar nog een prachtig gerestaureerde kerk licht.

In het dorp Sint Stephanus hadden wij een adresje, een soort camping. Hij lag wat achteraf in een wat rommelig gebied maar coole mensen. 2,mensen v een jaar of dertig waren twee jaar geleden dit project begonnen.

Wij hadden gedurende een uur leuke discussies, kregen koffie en water en mochten vooral niets betalen.

Het was warm geworden zo tot 22 graden en later veelal 26 tot 28v Dit vergeleken met 15 graden vanmorgen.

Bij de afdaling terug ziet men hetzelfde uit een ander verrassend perspectief dat geeft veel méér overzicht over de prachtige bergen en dalen. Heen en terugrijden is zo juist een leuke ontdekking. In het midden van deze route zat een mooi pakket haarspeldbochten.

Lager werd het erg groen en zodra wij konden draaiden wij van de hoofdweg af. Daar spreidde zich een landschap van weides, bossen en glooiende heuvels zich voor ons uit. De wegen waren getekend door motorliefhebbers zo vonden wij! Hoe kon er anders een spiegelglad asfalt hliggen met de mooiste doordraaiende bochten! 'Freude am Fahren'!

Ineens veranderde de weg in grind en zandweg: de aanleg van de verharding was in volle gang maar vorderde maar langzaam. Een kleine 30 km hors-piste (Off-road) volgde midden in de bossen. We daalden razend snel van 1300 naar 700 meter, ondanks de ontelbare bochten. De temperatuur steeg snel.

Beneden op vlakker land gekomen bleek het een vruchtbaar land te zijn met vele vruchten bomen in volle bloesem. Vrij grazende koeien met altijd wel een paar paarden ertussen. De herders laten hier tegelijkertijd koeien, schapen en paarden grazen, dat had ik nog nooit eerder gezien.

Na enige tijd zagen wij een bord guesthouse in Akhmpta. De communicatie met de eigenaresse verliep via te telefoon met een vriendin. Ach ja zo kom je er ook uit.! Deze mevrouw werkt bij een non- gouvernemental organisation (NGO of ONG zoals wij het in Frankrijk noemen) als econome en heeft paarden. Behalve een zéér hard en oud zadel vond ik daar niets van terug, jammer, gebrek aan communicatie in het Engels.

Een mooi zeer groot nieuwbouwhuis met misschien wel tien kamers. Aan alle kanten werd gewerkt. Wij konden onze tent opzetten en een douche nemen. Er waren tal van technische problemen: boiler stuk, andere badkamer daar viel de druk weg terwijl de wateraanvoer v h toilet verstopt zat. Alles was nieuw......... .

Het eten was zo zout dat wij het niet echt met smaak aten waarbij wij de schaal met varkenspoten liever bewaarden voor de honden. Voorzover wij het konden beoordelen was 90% bot en 10% vlees vet en varkenshuid. Wellicht een heel erge verwennerij voor de honden, maar niet voor ons. Helaas.

Morgen gaan we verder richting Azerbeidzjan.