Dag 4 , dinsdag 30 april, van Croatië naar Montenegro.

Dag 4. Dinsdag 30 april.

Een droge nacht, tja daar heb je overdag niet echt veel aan! Maar goed alle spullen zijn droog ook prettig. Het kamperen bevalt echt goed : je eigen ding doen in je eigen ritme, perfect. Thee en koffie ook naar believen en erg lekker. Nu nog brood op voorraad kopen en alles komt goed. 

De kust hier in Croatië is echt welvarend en alles is op het Toerisme gericht: varen en zonnen. Nu is er nog geen hond te bekennen maar in het hoogseizoen mag je aannemen dat de wegen bomvol zitten. Een erg mooie kustlijn met dito uitzichten. Dat deed ons besluiten om niet de splinternieuwe snelweg te volgen maar de kustweg. Dit bleek een beoordelingsfout te zijn: door de lint bebouwing zagen wij niets dan lelijke moderne gebouwen en niets van de mooie kust met de eilanden Het verkeer was bovendien heel erg traag. Na een goed uur weer op de snelweg teruggekomen door een saai landschap. De snelweg is fantastisch mooi, kronkelend door het landschap maar natuurlijk geen passage van knusse oude dorpjes  met pleintjes en kerkjes. Nee die vindt je hier gewoonweg niet dan moet je verder landinwaarts gaan. 

Onze trouwe vriend 'de regenval ' volgt ons echt de hele dag met alle variaties inclusief slagregens en hoosbuien. Als het heel even droog is profiteren wij daarvan om te pauzeren. Het grote nadeel voor ons is dat je weinig ziet en je niet gestimuleerd wordt om 'even weg van de snelweg' te gaan of zijn. Het zicht is immers matig. Wel hebben wij regelmatig mooie vergezichten over de bergen met zo nu en dan een kijkje over de zee en op dat moment kunnen wij ons voorstellen dat het hier zonder regen mooi zou moeten zijn. Och och , wat een voorbehouden, ja het is gewoon niet anders: één verkeerde beweging en je nek loopt vol met water,  de cross laarzen zijn zo ie zo niet waterdicht en bij gemiddeld 8 graden overdag koel je gewoonweg af.

lol hebben wij zeker als je dan weer aan een heerlijke cappuccino of americano zit met de alleraardigste mensen om je heen, ja dat doet een mens goed. De Slavische talen hier begrijpen wij niets van maar je komt ver met Engels. 

wij kozen ervoor om via een binnendoor weg naar Montenegro te gaan en niet de kust-snelweg te blijven volgen. Mooi dat we dit kozen maar het bleek ook gewoonweg zo te zijn dat in Bosnië-Herzegovina er in dit gebied slechts 10 kilometer snelweg bestond! Er is een enorme infrastructuur met doorlaat poortjes, brede wegen, prachtige vluchtstroken, alarmdienst, een echt groot en mooi benzinestation met mega parkeerplaats en restaurant, en borden naar alle plaatsen in het land maar dan ...  na 10 kilometer komen er weer dezelfde borden met rode kruisen erdoor en andere gele borden dat je naar de secundaire wegen moet! En dan ineens belandt je in de jaren vijftig: een zéér slechte infrastructuur, armoede, veel kapotte huizen, oorlogsschade uit de jaren 90, krotten, oude auto's en kleine vaak zeer goed bewerkte stukken land. Koeien aan kettingen langs de kant van de weg, vrouwen met hoofddoeken en schorten, mooie groentetuintje etc. Kortom een andere wereld. Op een gegeven moment reden wij in een overweldigende natuur langs een rivier welke buiten haar oevers was getreden met links en rechts honderden meters hoge hellingen. Een prachtig gezicht ondanks de harde regen. In het stadje waar we doorreden was minstens 50 jaar niets aan de wegen gedaan: enorme gaten in de weg, bruggen waar je niet met meer dan één auto tegelijk op kon, ingestorte huizen en zoals het er uitzag veel door de oorlog beschadigde en verlaten huizen. We reden door hele kleine straatjes en over een perfect gerestaureerde middeleeuwse brug (zoals die bekende in Mostar) maar dan slechts 1.50 meter breed! Genoeg voor de oude spoorbreedte van een oude boeren tweewieler kar.Hij stond op de GPS en met de motor konden wij erover.

Ook de historische watermolen was prachtig gerestaureerd (een dak van stenen). Maar de rest..... de huizen de armoede straalde ervan af, de wegen met resten verharding en volgespoeld met modder.   

Enfin wij werden redelijk sterk beïnvloed door het enorme contrast Croatië en Bosnië-Herzegovina het is bijna het verschil Europa en Afrika!

De weg naar Montenegro was erg mooi kwa natuur en indrukwekkend slecht. Er wonen erg weinig mensen en er zijn een of twee voormalige industriestadJes met vervallen mega complexen. Super mooi om fotoreportages te maken over de teloorgang van het communistische systeem gericht op staatsproductie.voor het volk.

De grensovergang was een klucht; geen moderne infrastructuur maar een grote open hangar gedekt met golfplaten waar niemand droog bleef. Een echt douane hokje met alle comfort voor de douanier: stempels, een stoel, ordners en een PC model jaren 80. Een half uur wachten waarna ze je kenteken in die oude PC kloppen (zou die aan een netwerk hangen ?) Waarna de beambten hun conversaties voortzetten met vrienden en kennissen. Als de tijd daar is mag je weer verder. Of er echt wat op het scherm verschijnt vraag je je af!

Nou ja we mochten door toen het echt met bakken uit de hemel viel. We plande een hotelletje te zoeken 50 km verderop. Kamperen? Welke gek zou daar nog aan denken, we schrappen het maar even uit onze vocabulaire. We dachten meer aan een warme douche (gewend als we zijn aan een vochtig milieu), soep, koffie en warmte. Dit liet nog even op zich wachten. 

Wat een fabelachtig mooie landschappen hier.zeer steile bergen met een prachtig reliëf waar het strijklicht van een flauwe namiddagzon op viel met regen en kleine mistpartijtjes, groene bergweides een lust voor het oog! Helaas met stromende regen niet te fotograferen. Daarna kwamen de meren in al hun pracht, ansichtkaarten! Eilandjes prachtige goed onderhouden wegen .... wat een overdaad na Bosnië. Erg dun bevolkt daar in de bergen. Ons 'hotel-stadje' bleek te bestaan uit een tiental boerderijtjes en wat dichte vakantiehuizen. Uitgestorven was het! De volgende plaats v enig belang was Kobo waar ik toevallig over gelezen had. Nog een uur rijden, nog steeds keiharde regen met af en toe 10 minuten droog. Wegen waarover je als motorrijder slechts kan dromen met paradijselijke uitzichten over de bergen , leren en... de zee! Op een gegeven moment zagen wij zelfs een enorm cruiseschip liggen in het eerste stadje met hotels stopten wij even om van uitzicht en zon te genieten. Vrijwel meteen kwamen een Rus uit Moskou met zijn vriendin een praatje maken. Bij onze vraag naar hotels had de dame van een jaar of dertig ons goed ingeschat in het geplande dorp was het aanzienlijk goedkoper. De Rus gaf zijn kaartje af en nadat het weer het sein gaf om verder te gaan - het ging weer regenen- kwamen wij in een dorpje aan het water gelegen. Bordjes 'rooms' deden ons onmiddellijk stoppen en John ging op onderzoek uit. Uiterst vriendelijke mensen in een zooiige woning, maar schoon, een douche en een badkamer tegen een zacht prijsje. Perfect. Een kinderkamer werd spoorslags tot droogkamer voor onze kleding getransformeerd!

Bij de buren , de bakkerij, konden wij grillades été. Perfecte kwaliteit voor een zeer redelijke prijs. Zeer opvallend dat het hier ook goedkoop is ondanks de aanwezigheid van erg veel Rijke Russen.

Nog één detail: Montenegro is geen Euroland maar je kunt er alleen met euro's betalen! Misschien een ideetje voor de Britten?

Morgen gaan we de regen ontvluchten, zo zien wij ook niets: op naar Tirana in Albanië waar het ook regende en dan via Kosovo en Macedonië naar Griekenland alwaar er zon aan de horizon dient te gloren. Eerst voelen dan geloven.