Dag 78, zondag 14 juli. Turkse hartelijkheid. Naar Erbaa.

Dag 78, zondag 14 juli. Turkse hartelijkheid. Naar Erbaa.

Vandaag gaat het over hartelijkheid die wij steeds weer langs de weg ervaren en ons sterk beroert en getroffen heeft.

Het is geschreven uit de positie van een lokaal persoon.

Uit het niets komen de vreemden (dat zijn wij zelf op de motor) aangereden. Twee motorrijders plaatsen hun zware motorfietsen onder het afdak bij de shop van het benzinestation. Ogenschijnlijk hebben ze géén benzine nodig maar schaduw. Wat leuk dat ze hier even stoppen! 'Achmed, breng jij ze even thee'. 'Hé, waar komt u vandaan?' 'Galandia', oh dat is ver!! Helemaal op de motor?! Wat een mooie motoren heeft u!! Mag ik even een foto maken met u erbij? Natuurlijk zeiden de Hollanders. Het werd een leuke foto en ik mocht erop zitten! Die is voor mijn vrouw, dat zal ze leuk vinden!

Hier heb ik een lekkere koek voor u, die kunt u best gebruiken! Bent u in al die landen (stickers op de motor) geweest? Dat is toch niet waar?? Ongelooflijk! Hoeveel kilometer heeft u gereden? 'Meer dan 15.000', woud, hoor je dat Hossein, zei hebben meer dan 15.000 kilometer gereden om hier te komen, ongelofelijk. Hoe oud bent u eigenlijk? 58 en 63 antwoordden de vreemdelingen, nee dat moet een vergissing zijn. Voor de zekerheid schreef ik het op en toonde de getallen aan de vreemdelingen. 'Ja dat klopt' zeiden en ze, vol ongeloof vertelde ik het aan de inmiddels zes omstanders, hun mond viel open van verbazing. 'Hoeveel kost jullie motor eigenlijk' vroeg ik want zo'n zware machine zal wel wat kosten. De Hollanders antwoordden met enkele zinnen waarvan ik niets begreep maar het woord 'cultuur' opving. Ze wilden het gewoonweg niet zeggen, Ach ja ieder zijn cultuur en ik maande gelijk alle omstanders hierover door te vragen. Wat een leuke mensen zeg die Hollanders dat ze zomaar bij ons stoppen! Wat een eer. Ik schenk gauw nog thee bij. Wat gek zij drinken thee zonder suiker, dat is toch niet te drinken? Hé, 'Nederland' dat is toch Amsterdam, ja ik heb daar vrienden wonen. 'Ajax', en ik noemde een hele reeks voetballers van Ajax. Wat leuk, het klopte! Waar gaan jullie naar toe? Wat is jullie beroep? Ik stelde honderd vragen want dat is reuze interessant. Leuk, ze hebben ook kinderen.Jammer dat u weer verder gaat! 'U mag altijd langskomen voor eten en drinken' zei ik. Wat gek, ze willen betalen, wat raar, dat doe je toch niet? De vreemdelingen namen zelf ook foto's van ons en waren echt gezel blij, dat kon ik duidelijk zien. Ze reden helaas vol zwaaiend weg. Een leuk moment. Ik hoop dat mijn kinderen later ook zo kunnen reizen.

Dit is een imaginair verhaal maar dekt 100% onze ervaringen in alle landen van Turkije tot en met Kirgizië en ook op de Balkan.

Waarom zijn wij eigenlijk anders en kunnen wij niet enthousiast vreemdelingen spontaan ontvangen? 

Ik zou het leuk vinden om hier enige reacties op te krijgen!

Ook vandaag weer hadden wij meerdere van zulke ontmoetingen tot in deze stad (Erbaa) in Turkije toe. In een restaurantje adviseerden ze wat we moesten bestellen. Wij genoten van enkele variaties kebab ( is gegrild vlees) met rijst en andere bijlagen. De eigenaar -een zeer enthousiaste persoonlijkheid- met een zeer vriendelijk uiterlijk wilde graag met ons en de motoren op de foto. De fotosessie lukte echt goed en de man glimlachte werkelijk van oor tot oor! Betalen? Nee, ondenkbaar!

We stopten bij een benzinestation keken wat op de kaart toen er een hele spontane man 'tsjai' riep, gretig gingen we daarop in want het was warm en thee lest de dorst. Zijn dochter van een jaar of 12 had een shirt ' I love Amsterdam' aan, grappig!  Wij schoven aan bij twee Turkse heren. Niemand sprak een woord engels maar toch lukte het een beetje te communiceren. De dochter plaatsten wij voor een New Holland trekker voor de foto. Iedereen lachen natuurlijk.

 En zo ging het de hele dag door. 

In een plaatsje wilden wij eten. Het menu was met foto's en tekst geafficheerd. Zoals bijna altijd is er slecht één gerecht van het totale menu beschikbaar. In dit geval een tostie, noubja daar hadden we echt geen zin in. De jongeren gijzelden het uit onder luide moderne muziek. Ze begrepen er niets van. De buurman was er niet, raar, weer een buurman verder begreep ons niet en liet in zijn eettentje een beeldscherm zien, tja ook daar konden we niets mee maar hij riep de buurman die wel uitserveerde. Maar wat? Dat bleek köfte te zijn. Hij was gezien een tiental oorkonden, kranten artikelen en gevolgde cursussen een superspecialist van köfte. Het was werkelijk weergaloos lekker. Alles zelf gemaakt met verse ingrediënten. Heet van smaak dat wel. Zijn super geïnteresseerde en vrolijke dochter kwam er ook bij staan. Even later waren er meerdere personen gekomen van de omliggende restaurantjes om ons te zien. Een geweldige sfeer.

Erbaa is echt een bruisend stadje met erg veel volk aan de wandel in de winkelstraten, op de pleinen en terrassen. President Erdogan was met propaganda in de vorm van grote portretten dominant aanwezig op het plein.

Kortom het was een leuke dag waarin we 500 km westelijk zijn opgeschoven.

We verwachten over twee dagen in Istanbul aan te komen.