vrijdag 12 mei 2017, op weg naar Taroudant

Météo: wisselend erg warm maar ook frisse bergwind komend uit de atlas.

Afstand: 400 km

Het ontbijt was voor de tweede maal erg matig, net of de keuken het even vlug tussendoor wil doen. Jammer, maar oud brood wordt niet per sé lekker door jam! 

Rond achten vetrokken voor een route van 400 km. Larbie rijdt met gekneusde ribben wat hem natuurlijk gewoon zeer doet bij elke hobbel. Jean rijdt met een gescheurde biceps op de motor van Laurent. Abd eel en ikzelf hebben niets dus kunnen gewoon genieten.

Eigenlijk heb ik deze route een goede twee weken geleden na het overlijden van mijn moeder al gereden. Toen van Zagora naar Tis-n-Test, nu vijftig kilometer meer westwaarts naar Taroudannt. Het blijft een mooie afwisselende route. Alleen het laatste stuk was uiterst saai. Het is indrukwekkend welke immense oppervlaktes van het land hier onbruikbaar zijn. Vaak te droog, te warm, alleen maar rotsen, kortom onvruchtbaar. 

Detwee Marokkanen houden van af en toe sel te rijden en Jean en ik nietdus wij gingen onze eigen gang. De man met de hamer kwam dus maar even in de kant gaan liggen voor een kleine siëste. Erkwamen veel fietsers en wandelaars voorbij op deze ogenschijnlijk uitgestorven plek. Van slapen kwam dan ook niets want iedereen zei gedag!

Toen maar in een dorpje 'nos-nos' gaan drinken. De sterke koffie met melk. Heerlijk. Het was gezellig en rustig met Jean. Een gepensioneerde commercial die zeer veel heeft gereisd en allerlei leuke dingen heeft gedaan.

Onderweg zagen wij een turquoise landrover rijden: dat kon niemand anders dan de Spaanse réalisateur zijn! En inderdaad het was hem. Leuk!

Onderweg aten wij in Tazenakht, het stadje met veel tapijt fabrikanten.

Hele mooie landschappen waarbij het Atlas gebergte aan onze rechter flank domineerde. Prachtig. 

Aangekomen in de stad bleek het hotel direct binnen de stadsmuren te liggen. Een hele mooie entree door de stadsmuur. Wij konden daar onze motoren plaatsen. Het hotel heeft cirxa 140 kamers en is zeer uitgestrekt. Een leuke stijl van kamers, allemaal verschillend. Heel veel hofjes, gangetjes en trappen.! Veel mooie hangplanten, kortom een erg mooi hotel binnen de oude stadmuren, niet gek, niet goedkoop voor hier: ruim 50€ en helaas helaas door gebrek aan toeristen langzaam aan het achteruitgaan. De hal waar nog steedséén lakei staat in een prachtig rood uniform, zó stil dat ik waarachtig dacht dat het een beeld was, totdat de ogen knipperden! Een leeg restaurant met bestofte stoelen en banken, in geen jaren gebruikt, de sportzaal vol met blaadjes, mooie binnenplaatsen met dorre bloemen en bladeren alles bestoft, ik houd van deze wat nostalgische sfeer waar alles is maar eigenlijk niet meer (functionneert). Het heeft iets van een italiaanse film, met een beetje tocht door de gangen zodat je de blaadjes en verdroogde bloemen ziet opdwarrelen. De wortels van de bomen hebben de tegels omhooggewrikt, de planten bloeien zonder enige remming en laten hun bloessem vallen op de ongebruikte tafels en stoelen op de diverse terassen.  De gasten in het zwembad hebben plaats gemaakt voor de algen en bladeren van de bomen, de natuur herneemt zijn plaats. Je veegt het stof van de ruiten om een volgend vertrek te zien, met lakens afgedekte stoelen, en treft daar vervolgens één verlaten reiziger met zijn twee koffers, op wie wacht hij?  Wat is er mooier? Het is gewoon echt het decor van een film waar ik ben! Nu het script nog even schrijven! 

Na een lekkere douche de medina in gegaan per koets! De taxi deed moeilijk en Abdel regelde de koets voor 10€ heen en terug naar een resturant. Het was echt een flink eind en de koetsier bleef op ons wachten bij het restaurant. Het gaf mij een erg goed gevoel weer op da koets te zitten! Super. Tevens de mogelijkheid om nu eens echt te kijken hoe er gemend wordt in plaats van te oordelen zonder het echt gezien te hebben. Ik zat naast de koetsier. Om te vertrekken doe je net als in de film: je rammelt en trekt een beetje aan de teugels en het paard vertrekt. Er wordt met een zéér links gesteld paard gemend, d.w.z. Het paard loopt de hele dag scheef! Stoppen en vaart verminderen doe je met een tiental rukjes naar links, toen ik hem voordeed hoe ik het normaal deed met zachte hand het verhogen van het contact in combinatie met een orale hulp, zei hij meteen nee, dat moet je zo doen, en rukte het paard scheef in te mond een tiental malen. Subiet trok er een imaginaire scheut van pijn door mijn mond! Had ik het maar nooit laten zien, het arme beesd. Het paard was echt te moe om te lopen en kreeg voor elke stap een zweepaanslag, meestal zacht, soms hard. Hij moest de hele tijd draven maar dat lukte gewoon niet meer. Dan maar galop: een paar flinke petsen en het paard galopeerde, de koetsier was trots dat hij dat toch nog uit dit skelet peurde. Ik schaamde mij dood, maar niemand snapte mij, logisch het is ook maar een vervoermiddel, toch?!

Het paard, een schimmel van tien jaar oud had een ´aangevreten'  rug. Geen idee wat de historie daarvan is maar een historie van littekens, Broodmager en echt te weinig kracht om een zware koets metvijf of zes man erop te trekken! Het was een lief paard. Ik beloonde hem voor zijn werk met een aai, de koetsier keek mij wat vreemd aan, ik zag het tuig wat er allerbelabberd uitzag maar in ieder geval op de borst en singel geen blessures gaf! Pfft, wat een ervaring! Straks nog terug, oh jé.

Een gezellig restaurantje waar alleen Marokkanen waren en wat gedomineerd werd door een groot scherm met een voetbal wedstrijd. Toen ik even later een hap kefta berbere naar binnenwerkte ging er een bulderend geluid door het restaurantje met een groot applaus, ik schrok, zo plotseling was dat. Gelukkig had ik de hap kefta net naar binnen geslikt anders was ik mogelijk gesmoord door een voetbal doelpunt! Wat een magische dood moet dat toch voor een supporter zijn: je club maakt het doelpunt van de eeuw en hij valt er dood bij neer, gestikt door de schrik of geveld door een hartstilstand, het ultime en laatste moment in je leven, wauw. 

Gelukkig kon ik nog lekker verder kauwen en genieten van de smaak. Als dessert waren er opvallend lekkere schijfjes meloen. 

Daarna de rit met de koets terug. Ik ging met mijn rug tegen de rijrichting zitten zodat ik niets kon zien maar wel genieten van de paardenlucht, de hoefstappen en de bewegingen van de koets, alle geweldige herinneringen aan Tije, Hille, Thymen, Lobke, Waldo en Margje schoten door mijn hoofd!

Ik heb mijn ´zonde' om met de koets te gaan afgekocht met een fooi met de uitdrukkelijke mededeling dat het voor voer voor het paard was, de koetsier was blij, lachte wat bedeesd en stak de munten gewillig in zijn zak, hij dacht gewoon 'die is gek'.

Tijd om naar bed te gaan! Maar niet voordat ik Erica kon bereiken, ze is inmiddels in Marrakech  aangekomen. Leuk! Ik voelde het,  ze is slechts op 150 km afstand van mij is. Nog één dagje! Haar reis was prima verlopen met leuke contacten in het vliegtuig. Nu is ze in de medina, daar waar het bruist, net als waar ik ben!

Morgen mogelijk met Jean naar de Tiz-n-Test.

De groep komt ´s middags aan.