Donderdag 27 april 2017, off road, mooie landschappen, ontmoetingen

Méteo: tussen de 17 en 25 graden, in de bergen frisser, ´s nachts daalde het naar 5 graden.

Afstand ca 250 km.

Slowly on vertrokken. Eerst weer bekend terrein, de super kronkelende weg welke ik gisteren ook heb gereden. Prachtige uitzichten in de gorges en vergezichten. Daarna leidde mijn gps mij naar een onverwachte weg: werkelijk waanzinnig mooi en met hele scherpe haarspeldbochten. Ik keek mijn ogen uit en ben gewoonweg langzaam gaan rijden, zo mooi vond ik het. Afgezien van het feit dat mijn telefooncamera het niet doet, is dit ook met een betere camera moeilijk vast te leggen! Het is een gevoel, een emotie die opgewekt wordt door datgene wat je ziet! Meer dan een aanrader dus. Dit weggetje was ongeveer 30 km lang en duurde dan ook bijna een uur. 

Hierna kwam ik in een enorm grote stad Beni-Mellal geheten. Daar zag ik opeens paarden staan op een groot terrein met tenten, ik stond boven op de rem; er volgde een resolute abs ingreep. Er stonden tientallen paarden met entraves (de voorbenen aan elkaar gebonden), maar het bijzondere was dat alle paarden op en top verzorgd waren en wel doorvoed. Ik riep de jongens die erbij stonden, maar ja die spraken alleen berber, dat schoot niet hard op. Zelf had ik al gezien dat er veel berber paarden waren met hier en daar spaans bloed erbij. Dat bleek ook zo te zijn. Alleen hengsten. In hun cultuur wordt een merrie niet bereden, die zijn alleen voor de fok, ruinen zijn voor zachtgekookte eieren en zijn er in deze macho cultuur dan ook niet: nee een man rijdt op een hengst, punt uit! Iemand die iets frans sprak vertelde dat het een regionale manifestatie was, géén verkopen hier. Ik heb in Marokko nog geen paard zo goed verzorgd gezien als hier; zo voor de vuist weg méér dan vijftig, dat gaf mij echt een goed gevoel zo van : ze kunnen het, ze bestaan echt, Marokkaanse paardenliefhebbers!

Een kilometer of vijftig neutrale weg tot het stadje Khénifra. Daar wees iemand mij de weg naar de bergen. Na enkele kilometers al zat ik midden in de stenen, zand, plassen en zelfs een beetje blubber. Dat hield niet meer op! Eerst 15 km, toen nog eens 20 en daarna nog eens enkele kilometers, stenen, hellingen, gleuven, stenen en nog eens stenen. Af en toe door een riviertje (laag water!). Nergens verkeer te zien alleen mensen ver weg op het land aan het werk. Er is hier akkerbouw (graan). 

Het was hier nog mooier dan vanmorgen, ongeloofelijk. Wel maakte ik mij eigenlijk zorgen om mijn banden met die scherpe stenen, maar niet terrecht. Ze zijn nog in betere staat dan dat ik eerst had geoordeeld. 

Ik ontmoette een boer die mij bij hem op de boerderij uitnodigde voor de thee. Ik kreeg vers zelf gebakken brood met zelfgemaakte boter, want eten moet je als reiziger. Een delicatesse. Ze bakken zelf altijd hun eigen brood, de bakker is te ver weg en de benzine te duur om het elke dag te halen. Het graan verbouwen ze zelf. Eén koe zorgt voor de melk en dus ook voor de boter, terwijl er daarnaast zestig schapen zijn voor het vlees en de verkoop. De boerderij wordt geëxploiteerd door twee broers en hun gezinnen. De broer had een paar jaar in Marseille gewerkt en was zodoende op de hoogte van het dure leven in Frankrijk. Als ik wilde mocht ik zo mijn tent opzetten! Wat een gastvrijheid hier toch. Na een fotosessie mijnerzijds namen wij afscheid. Daarna ging het pad van rotsen en stenen nog eindeloos door richting het lac de Aguelmame. Uiteindelijk kwam ik bij de bronnen en watervallen van Ouiouane waar het eigenlijk een beetje om ging. Ik werd gelijk besprongen door gidsen die je niet meer los laten. Ik reed snel door...... ik houd niet van die opdringerige types. Ik kijk zelf wel.

De prachtigste landschappen wisselden zich af. Ik reed op bijna 2000 meter hoogte en zag diepe kloven, rode rotspartijen, fluweel groene bergweides, hele mooie riviertjes, te veel om op te noemen. 

Ik kan niet zeggen dat deze veldweg geschikt is voor gewone auto's. Een behoorlijke pick up 4x4 is wel echt nodig omdat er nogal wat geulen en hellingen met (losse) stenen zijn. Ik deed er uren over totdat ik ergens een bord 'chambres' tegen kwam, ik zag er een stuk of vijf motorfietsen staan. Het bleken Duitsers te zijn. Ze wisten niet wat het tarief was 'de eigenaresse doet een beetje moeilijk' zeiden ze. Dat bleek helemaal niet het geval. Maar deze jongens spraken géén Frans en wilden alle vijf wat anders met eten, vandaar! De mevrouw was uiterst makkelijk en aardig. Verder waren er nog 5 Italianen met cross motoren. Het eten was voor twaalf man terwijl we met zijn zessen aten, dat heet gastvrijheid hier! De eigenaresse had het uitstekend opgelost: voor ons zessen had ze gewoon hetzelfde gekookt! 

De duitsers hadden bij Zagora een zandstorm meegemaakt, ik heb het filmpje gezien, ongeloofelijk je ziet helemaal niets meer. De lak van de motoren was aangetast. Het duurde een kwartier. Daarna kwam er onweer!

Ze schonken een glas wijn op het terras, brrrrr het werd ineens bitter koud. Ja dat kun je verwachten op 1650 meter hoogte! Met trui de slaapzak in. ´s Nachts ging het ook nog regenen.

Afsluitend kan ik stellen dat het een zeer leuke dag was met fantastische routes!