donderdag 4 mei Begin Rally, alleen door de smalle rots-bergpaden, valpartij, bivak

 Eerste dag Rally.

Briefing om acht uur, dat werd half negen inderdaad vanwege het pakken van alle bagage.

Ik deed nog een misstap bij de trap: gevolg behoorlijk zere linker pols. Van een van de deelnemers kreeg ik een speciaal ding als steun om mijn pols, dat was erg fijn. Later wat ontstekingsremmers en dat hielp goed tegen de pijn. Het ontkoppelen ging wel echt minder plezierig hierdoor. 

Na een kilometer of 20 weg gingen wij off-road. Het regende lichtjes en er was mist. Dat is zeker geen lollotje als je net vertrekt! Enigszins glibberig terrein, maar vooral dat het zicht héél sterk afnam tot tien meter. Je zag echt alleen nog de rijder voor je! Gelukkig geen zicht in de diepe valleien want het steeg sterk. Ik moet zeggen dat ik gevoelsmatig het niveau zéér behoorlijk tot moeilijk en zwaar vond. Veel rotsen, haarspeldbochten en stijging, gecombineerd met een beetje gladheid en heel slecht zicht, daar kijk le als beginneling wel echt van op ja! Veel gaten in de paden door weggespoelde stukken en soms waren er hele delen naar beneden gestort. Hier en daar veel ' chutes de pierres'. Alles verliep voor iedereen goed. Een bergetappe over de weg terwijl het weer opklaarde was natuurlijk een groot plezier voor iedereen. Mooie kwaliteit weg, hele mooie uizichten over en in de zeer diepe dalen. Daarna een stuk gravel weg waar ik echt niet dol op ben. Het gaat prima maar je vreest toch altijd het wegglijden, ja dan dus het gas erop. Een leeroces. 

De picknick was goed georganiseerd door de marokkanen. Een heerlijke verse vissalade met brood en vooral veel water erbij want het was ineens warm! We zaten in de volle zon! Er waren matrassen neer gelegd zodat je lekker even kon rusten. 

Om twee uur gingen de twee beste rijders op pad voor de middag-etappe. Ik vroeg of ik mee kon riden. Dat was geen probleem met name omdat er maar één pad was en iedereen zo automatisch gevonden kon worden. Olivier, die ook mee reed,  bleek toch wel grote moeite te hebben met het niveau zo op de eerste dag. Heel logisch, want het werd erg zwaar en zeer technisch, vooral de tientallen haarspeldbochten met veel rotsen. Na enige tijd al was Olivier zo ver achter dat ze hem gingen zoeken. Ik kon rustig op mijn eigen tempo verder rijden. Enerzijds vond ik dit erg prettig, doordat je nooit sneller rijdt dan je wilt, anderzijds geeft het ook een beetje een onveilig gevoel, als er wat gebeurd ben je ook echt alleen. Nou, de techniek mocht er wezen: heel veel rotsen, heel veel moeilijke haarspeldbochten. Who, daar keek ik echt even van op! We, dwz ik alleen, kwamen op een duizeling wekkende hoogte: fabelachtige uitzichten met dito afgronden bij elke bocht. Heel erg uitkijken dus. Iemand had mij verteld dat je het gas gelijk moest houden en vooral veel met de koppeling moest werken: heel lichtjes ontkoppelen in de bochten en zorgen dat de motor niet gaat stoten, dat laatste lukte, mar die koppeling niet echt door de pijn. Toch ging het mij goed af, ik had het gevoel zo ver voor te zijn dat het tijd werd om te stoppen en te wachten op de anderen. Ik kon geen plek vinden! De afdaling was ingezet en die werd heel erg moeilijk doordat alles was weggespoeld en er dus vooral diepe gelen waren en natuurlijk veel losse rotsen en keien. Ik vond een bocht met iets ruimte, remde en ja hoor daar lag ik! In stilstand ging ik onderuit in de bocht! Heel vervelend omdat mijn motor ook met zijn gewicht naar beneden lag! Die krijg je nooit meer omhoog. 275 kg alleen tegen een helling op duwen is nu eenmaal onmogelijk. Het is heel simpel: wachten, wat foto's maken en met drie man de zaak weer overeind krijgen! Tja, sufferd die ik was, ik had geen water mee, dat had iemand anders bij zich! Met veel moeite een schaduwplek gevonden. Na een kwartier was er nog steeds niemand langs geweest! Later bleek dat Olivier in een soort greppel zich compleet klem had gereden! Hij had vier man nodig om zijn motor eruit te krijgen! 

Ik had alle posities van mijn motor bekekenen besloot hem op zijn cylinder te draaien. Dat lukte wonderwel! En zodanig goed dat ik hem zo overeind kreeg zonder veel kracht, nou ja dat is relatief dan. En hop ik kon zo weer verder. De afdalingen werden nog stijler!! Heel langzaam, voor en achter remmen, vooral niet ontkoppelen, alles ging goed! Wel af en toe van die zweetuitbraakjes, moeilijk, technisch! Bij een splitsing aangekomen stopte ik en na een minuut of twintig kwamen de twee andere rijders. Olivier reed met anderen mee! Hier bleek vlakbij een bron en de bivouac plaats van een andere keer te zijn. Erg mooi! Ook de landrover van de marokkanen kwam even later. Die bleek geen problemen met dit terrein te hebben: zij rijden immers op vier wielen en hebben niet veel last van de geulen en rotsen. Daarbij speelt dat zij ervaring hebben! Ook nicolas met zijn landcruiser en François-Xavier (fx genoemd)  met zijn Nissan patrol wam makkelijk door de paden. Na een korte rustpauze reden we nog een kwartier naar de bivouacplaats. Een hele mooie ruime plek, schilderachtig gelegen! Na één tot twee uur kwamen de andere deelnemers en de auto's. Het bleek dat er inderdaad nogal wat deelnemers waren gevallen. Bijna allemaal bij -bijna - stilstand. Schad ewas er dus niet, wel hele vermoeide mensen! Tentje opzetten en een heerlijke apéro van FX: zelfgemaakte aardbeien likeur voor in de witte wijn! Een delicatesse. Er was zelfs koud bier en zelfgemaakte knisperende borrelhapjes. Echt kwaliteit. Een tajin en een soep voor de avondmaaltijd. Het werd echt gezellig!

Morgen weer verder!