vrijdag 5 mei

Om zes uur op, een snijdende koude wind! Niet prettig om zo je spullen in te pakken! De nacht was koud, maar ik werd daar niet door gehinderd. Mijn oude trouwe slaapzak van 20 jaar oud, die ik ooit in Zwitserland kocht tijdens een evenement in mei, doet goede diensten! Het voordeel van een koude heldere nacht is meestal de daarop volgende mooie dag en dat werd het ook. Zon en lekker 

De paden die we vandaag reden werden van een hoge moeilijkheidsgraad, althans voor een beginner zoals ik en nog enkele anderen. Ik vroeg mij zelf eigenlijk af wat dan eigenlijk de moeilijkheid is. Ik denk dat het vooral de aaneenschakeling van meilijkheden zijn en de lengteduur daarvan: het houdt niet op! Wat moet je je daarbij voorstellen? In ieder geval de hellingen naar boven en beneden met alle gleuven die door het water zijn ontstaan. Hierdoor worden de rotsen en keien blootgelegd. Je moet vervolgens voorkomen dat je in die gleuven terecht komt en de groten stenen ontwijken. Kuilen zijn er te over! Ik ben dan ook zwaar onder de indruk wat onze machines kunnen incasseren! Dan de bochten techniek: ten eerste altijd de buitenbocht nemen. De binnenbochten rijdt je je als onervaren persoon direct vast! Dit gebeurde mij een keer vandaag: door moeheid niet snel genoeg naar rechts gegaan bij een bocht naar links en ja hoor daar waar het water zijn diepste gleuf had getrokken kwam ik terrecht! En daar liggen de grootste stenen die je niet meer kan ontwijken! Ploef daar lag ik! Hulp had ik natuurlijk nodig om de motor overeind te krijgen! Maar eerst moesten anderen voorbij. En ook een andere deelneemster viel in deze val: verkeerde keuze van het spoor, te dicht aan de binnenzijden en hop daar ga je. Weer op zijn twee wielen vervolgde ik mijn tocht. Door een riviertje dat niet erg makkelijk lag, bochten met grote kijen, alles gaat goed zolang je maar de juiste snelheid hebt, nooit helemaal ontkoppeld en weer op tijd accelereert. Voor mij was iemand op een helling gevallen, hij werd door een paar man weer overeind geholpen. Toen moest ik weer opgang komen op de helling en mij gebeurde exact hetzelfde: ik reed weg mijn achterzijde gleed in het ene spoor en het voorwiel in het andere! En boem daar lag ik echt in de blubber,De motor ook! Ze hielpen mijn motor weer in één spoor te krijgen en ik kon weer verder. Er waren nog meer valpartijen. Het signaal om onmiddelijk te stoppen voor de picknick. Het was ook al één uur. Eigenlijk was eidereen moe! We hadden ook bijna vijf uur gereden

Wat voor mij in ieder geval te lang was! Na een uur kwam de picknick aangereden. Matrassen op de grond en liggen maar! Wat een genot, ik viel snel in slaap in de volle zon, heerlijk. Vier deelnemers waaronder ikzelf besloten vanmiddag de weg te nemen. Na de picknick bleek er eerst nog een uiterst heftig stukje van een kleine 10 km off-road te zijn, maar goed dat hoort erbij en was prima. De lunch gaf in ieder geval weer nieuwe energie! Het was zeer gezellig en we aten een heerlijke salade. 

Daarna vertrokken wij met een groepje van een man of zeven naar de weg om te tanken en ons te splitsen. Het werd een beetje een chaos doordat het tracé blijkbaar moeilijk te volgen was. Meerdere malen demi tour etc. Daar waar wij bij de weg kwamen wachten xij op de anderen die nooit kwamen! Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar wij hebben geen anderen gezien. Er werd een sms verzonden welke wonder boven wonder gelijk werd beantwoord! Er was een probleem met de landrover! Nog wachten dus. Geen probleem, maar wat heeft dit eigenlijk met het niet verschijnen van de andere deelnemers te maken? Géén idee. Op een gegeven moment kwamen de auto's, het bleek dat de accu letterlijk was geexplodeerd en de twee Marokkanen hadden zuur op handen en gezicht gekregen en dus brandwonden! Vervolgens kon Nicolas een nieuwe acco kopen en installeren omdat zij niets voorzien hadden, heel erg slecht vind ikvoor een bedrijfje dat pretendeert service te verlenen! Onderhoud en service hoort hun eigen probleem te zijn en niet het onze.

Uiteindelijk vertrokken Abdel en ik alleen omdat Didier niet verscheen en het ons in ieder geval niet duidelij werd waar de andere rijders inclusief Fred de organisator waren gebleven. 

Het was een rit over de weg van 107 kilometer. Echt bloed mooi! De kwalitijd van de weg was over het algemeen echt goed, soms slecht met oplwerk en veel relief en gaten maar zeker niet storen. En de uitzichten over landschappen zo mooi! De hel tijd anzichtkaarten om je heen te zien is echt genieten! Vaak aan twee zijden tegelijk. Beboste hellingen maar ook veel geexploiteerd land met een schakering van kleuren. We kwamen op zo'n 1600 meter hoogte en je had het idee dat de valleien daar wel 1000 meter onder lagen, dat was natuurlijk niet het geval maar door de enorme diepte en stijlheid geeft het die indruk. En dan de lichtval van na vijven! Oh wat mooi! De landschappen zagen eruit als van fluweel: gedrappeerde lakens met groene en bruine kleurschakeringen. Prachtig. Na een kilometer of vijftig kwam er een koffie tent. Hier is de lekkerstékoffie nos-nos, sterke koffie met een beetje hete melk, echt een genot. Abdel en ik genoten met colle teugen.Abdel komt uit Agadir en woont zijn hele leven in Parijs. Eerst zat hij in de glasvezel kabel met een broer en nu is hij taxi-chauffeur voor eigen rekening, in heel Parijs. Een hele aardige man van een jaar of veertig (?), dit blijft altijd moeilijk te schatten en is eigenlijk ook niet van belang, het gaat om de persoon. 

Dit gebied ten oosten van Fès leeft van de verbouw van de kanabisplant (hashis). Elke 500 meter staan er dan ook mensen te gebaren te stoppen om dat spul te kopen, tot verveling aan toe. Wij stopten om foto's te nemen en te genieten van het mooie landschap en ja hoor, binnen één minuut kwam er iemand hashis aanbieden. Abdel legde uit dat hij noch rookte noch dronk uit religieuze overwegingen en ik ook niet. De meneer voelde zich behoorlijkbezwaard dat hij als èchte Marokkan het niet zo nauw neemt met de uitgangspunten van het geloof en iemand uit europa wel. De omgekeerde wereld. Maar goed hij vertelde ons dat de hele regio van de canabisverbouw en de hash productie leeft. Verkoop in kleine hoeveelheden is vrij in grote hoeveelheden verboden. Grijs gebied, een beetje zoals in Nederland.

Wij bervolgden onze mooie rit, dronken een tweede koffie en arriveerden om 18.30 uur gelijk met de off-road mensen. Het bleek dat het  zeer makkelijke paden waren waar snel gereden kon worden! Geen enkele moeilijkheid! Ik heb niet de indruk gekregen iets gemist te hebben. Op je eigen tempo rijden in super mooie landschappen is een groot plezier. Mijn kamer genoot Didier arriveerde alleen (!) iets later. Het is mij niet duidelijk geworden waarom wij elkaar hebben gemist. Hij had een eits andere route gereden en voelde zich alleen wat minder op zijn gemak vertelde hij. Begrijpelijk. Hij had vanmorgen een flinke smak gemaakt, had pijn en het ontbreekt hem aan alleen rijden ervaring zoals ik de laatste 10 weken! Een punt van verbetering en afstemming!

Het duurde lang eer de auto van Nicolas kwam met de bagage. Ik had mij al gedouched en liep,in cross laarzen die ik graag voor mijn sandalen wilde wisselen! Hij kwam om  acht uur of nog later'sterk vertraagd door dat accu gedoe en de verzorging van de Marokkanen. Een gouden figuur die een grote inzet heeft, je merkt aan alles dat hij zeer ervaren is en gewend is verantwoordelijkheid te nemen.

Tegen tien uur gingen wij eten. Dat was wel echt onder de maat! Een opgewarmde tajin uit de magnetron (?), smakeloos! De eigenaar deed geen enkele moeite om het leuk te presenteren, aardbeien welke door fx gekocht waren bleken voor de helft verdwenen! Twee kilo werd één kilo. Na heel veel aandringen kwam er nog een schaaltje! Een grote schande. 

Prima kamer en een goed bed. Heerlijk geslapen maar niet te lang, ik werd om vier uur wakker, blijkbaar heb ik niet meer nodig!