Weer een grens over: van Nouakchott / Mauretanië naare Sénégal, op naar Saint Louis

Opvallend in Mauretanië voor de Europese reiziger is dat er alleen Nescafe is. Niet te drinken dus een sterk caffeīne gebrek. Alles went,ook dat. Ook de thee is anders dan in Marocco: geen muntthee en hele kleine hoeveelheden met schuim en mierzoet.

Eigenlijk is het 'echté Africa zoals wij dat van ongepolijste reportages kennen, vandaag begonnen met het zuidwaards gaan vanuit Nouakchott. Een kilometer of 20 met alleen maar stof, rijdende autowrakken zonder spiegels, lampen en ruiten die met kunstig laswerk bijeen worden gehouden. Rechts en links inhalend tegen het verkeer in. Het went snel: defensief rijden. Soms zie je helemaal geen asfalt meer en rijdt je op een zandpiste, de woestijn rukt op. auto's worden aangeduwd en je wordt bijkans misselijk van de roetpluimen. De weg loopt door de woestijn , dus vooral armoede, hele eenvoudige huisjes van b2 blokken zonder verder iets. Afval overal, niets wordt opgeruimd. Heel erg lelijk, verschrikkelijk jammer. Vrij veel aanspanningenmet ezels - veel tweespannen. De weg is vaak smal en rechts en links even zo brede zandstroken, handig voor langzaam verkeer en de ezels. Wonderwel vaak goed gevoed maar slecht behandeld.

Toen de eindeloze lintbebouwing , overigens zonder enig plan, eindigde kwamen de tenten en meer dieren. Veel kamelen, ezels en geiten. Regelmatig gestopt om de ongeveer 20 meter hoge zandduinen te beklimmen. Met motorpak en laarzen aan een zware klim. Mooi roodgekleurd zand en mooie uitzchten. De vraag blijft nog steeds waar die mensen van leven. Het enige dat je kunt verzinnen zijn hun dieren.zo'n 100 km voor Senegal een afslag naar een steenslagweg. Deze bleek voor ongeveer de helft deels geasfalteerd te zijn wat een flinke opsteker was. Dit punt had ik met gps coõrdinaten vastgelegd want borden zie je nergens. En missen zou een ramp zijn. Wij passeren via Diama terwijl de overgang bij Rosso de beruchtste van west africa is. Banditisme en enorme corruptie zodat je zo maar 100€ meer betaalt. 

Toch neemt bijna niemand deze weg omdat het een absolute ramp is in de regentijd! Wij hadden duidelijk geluk: de weg was grotendeels aangeschoven en het is gort droog. De weg loopt door een prachtig moerasachtig natuurpark waar vooral rundvee, wildezwijnen, krokodillen ( niet gezien) en heel veel vogels zijn. Vooral pelikanen. Een machtig mooi gezicht. Als GS motorrijder is het genieten, deze onverharde weg is exact waarvoor die motor gemaakt is: een slechte onverharde weg, maar net niet te! In off-road stand was het echt genieten abs en tractiecontrole uit en gas erop, kortom echt genieten! Snelheid tussen de 40 en 75 km. Dat schoot lekker op. uiteraard veel controles en lokale ´belastingen'. Één keer werden nauwkeurig onze foto's bekeken en een tiental gewist. Streng verboden van de omgeving van contrôleposten foto's te maken. Een halfingegraven politie R4 kwam er dan ook niet door. De agenten waren verontwaaedigd dat wij die beelden hadden vastgelegd. 

De natuur werd steeds groener, overigens met een stoflaag erop. Een kilometer of 10 in een zandstorm gereden, niet te doen! Het lijkt wel mist. De temperatuur liep op tot 39,5 graden. Warm maar goed vol te houden met de juiste motorkleding.

Eten in Keur Macène, een soort bidonville dorpje. Een grote vieze bende waar alles gewoon op straat ligt en er allen maar hutten zijn. De mensen hebben niets, enkele werkplaatsen en slachten van vee op de weg met veel vliegen en stof. In deze bende en stank gingen wij opzoek naar een retaurant, althans wij vroegen waar wij konden eten. Motoren onder een boom, geen enkele angst voor diefstal, je kunt alles zo laten liggen. Meerdere zandgangen erachter was het  ´restauant: een keukentje in een hut waar een vrouw tussen de kinderen alles met de hand bereidde. Hele blije en eerlijke mensen. Wij zaten op matten terwijl de hoogte ca 1.40 meter was. Er waren reizigers uit Guinee Bissau en Conakikry, chauffeurs en een natuurgenezer. Wij kregen allemaal een grote hondenbak met overheerlijk eten, vooral vis met sterk gekruide rijst. Een waar genot, wat was dat toch zes keer lekkerder dan dat eten in dat hotel. Je betaalt daar met veel plezier voor: 1, ja 1 € !!!

Deze mevrouw uitgebreid gecomplimenteerd. Met wegrijden oppassen niet over de op straat liggende huiden te rijden.

De grensovergang met Senegal bleek iets minder een probleem dan gedacht: een fixer in de hand genomen die alles regelde inclusief een toegang tot Sénégal van een week. Dit voorkomt het nodeloos verlengen in Dakar, waar de beambten overigens 100€ voor vragen! Na 1,5 uur wachten en af en toe je gezicht laten zien konden wij met alle stempels de grens over! Ondertussen had ik'ook geld gewisseld, van nu af aan als munteenheid de CFA! 

Een goe uur rijden naar St Louis de voormalige Franse hoofdstad van West Africa. Wat een mooie stad. 50

% van de straten zijn ook onverhard..Mijn hart ging echt sneller kloppen: wat een architectuur, wat een ontvangst, de gezochte chambre d'hotes was natuurlijk vol, maar er was een andere ´chez Titi' iemand klom achterop en wij door allemaal kleine straatjes naar Titi. Een geweldig adres met een cour en heel erg leuk. Maar goed nu eerst CFÀA's bemachtigen. De valuta van Centraal Africa de centraal afrikaanse frank. Deze volgt honderd procent de euro en heeft de waarde van de oude franse frank met een waarde van 6,5 op 1€. Precies de waard uit het jaar 2001. Handig zo kun je ook weer je gehuegen opfrissen en converteren naar guldens. Wij ginngin niet naar de bank maar de bank kwam naar ons toe op een terrasje met lekkere biertjes. Ondertussen allerlei spectakel en muziek om ons heen. Geweldig! Wat een dag! Heel erg lekker avondeten met hele leuke spontane bediening. Trouwens de mensen zijn hier echt lang. De vrouwen zijn perfect gekleed en opgemaakt, hele kleurige jurken. Een genot voor het oog!