Dag 24, maandag 20 mei. Aankomst in de haven van Kuryk, Kazachstan

Dag 24, maandag 20 mei. Aankomst in de haven van Kuryk, Kazachstan.

Vandaag zouden wij de hele dag rustig aan boord blijven van de Professor Gül. Dachten wij dat dit schip minstens 50 jaar oud was, nee, het is in 1986 te water gelaten in Yougoslavië. Het is ruim 150 meter lang. Dit was geafficheerd op een prachtige tekening van het schip. Van alles werkte niet meer, veel roest, reddingsboten zonder aandrijfas (!), Deuren waarvan wij ons afvroegen of ze nog wel open of juist dicht gingen, verlopen keuringsdata, afgeplakte sprenklerinstallatie in onze cabine, een permanent lekkende en vollopen de badkamer, ongedierte en drijvende viezigheid en verstopte putjes, maar alles beter dan geen wc en geen wastafel, dus wat zeuren we eigenlijk?

Met het ontbijt zaten wij aan tafel met een Iraanse en een Turkmeense chauffeur. Deze laatste vond het echt reuze leuk en  .probeerde echt met handen en voeten te communiceren. Hij was sinds 10 april onderweg en had 14.000 km naar Letland gereden. De hele dag groette hij mij en sprak mij aan. 

Ach, verder gezellig op het dek gezeten praten met deze en gene over vanalles en nog wat. Het Duitse duo van "ride2seetheworld.de" en wijzelf besloten om samen verder te rijden richting Ouzbekistan. Wij zullen de Amerikaanse fietsers Ross en zijn vrouw zeker weer onderweg ergens tegenkomen. Van het Duitse team met Volgauto hebben wij nieuws: zij wachten op goed weer zodat hun boot kan vertrekken naar Turkmenenbashi in Turkmenistan.

Onze boot was goed op stoom maar een kleine 150 km voor aankomst ging hij beduidend langzamer varen. Gepland was 30 uur te varen en dat deden wij dan ook. Gelukkig kregen wij nog avondeten waarna wij voor de zekerheid maar even zijn gaan slapen. Uiteindelijk zou de boot rond middernacht aanmeren in de splinter nieuwe haven van Kuryk. Dag formaliteiten begonnen op het schip: een snelle procedure door Kazachstaanse militairen, geen probleem. We kregen ons paspoort terug, een immigration document en een ander verhaal met vier stempels. Wij konden niets lezen alles stond in het Russisch en niemand sprak een buitenlandse taal. Het uitscheppen ging best snel. Ik schat dat we om circa half twee aan wal gingen. 

Er stond een spiksplinter nieuw prestigieus gebouw van moderne architectuur. Nog niet alles werkte, maar toch alles was er. Zelfs een kantine waar we een oud broodje en drinken konden kopen, blij waren wij daarmee. En ... wifi! 

Daar begon het circus van stempels. Het inklaren van de motoren, de douane, bagage check met een hond, stempels en controles te over. Vriendelijk en nors tegelijk aangezien niemand iets begrijpt van wat je zegt wordt je altijd maar weer naar een ander loket doorverwezen. Na een tevergeefse poging te vertrekken moesten wij toch nog een paar stempels hebben en circa 25 € voor ons beiden tezamen betalen, een mooie kwitantie en waarvoor je betaalt, géén idee. John werd door de hond herkend als smokkelaar en blafte wel heel erg bij één van zijn koffers! Alles open, het werd spannend want wat had hij ontdekt?? Zou er dan toch wat in zijn bagage verstopt zijn? Met zijn neus in de tas werd hij steeds enthousiaster, hij begon zelfs te likken... De koffiepot moest open....... Nee er was toch echt helemaal niets te vinden. Gelukkig we mochten door.

Inmiddels was ons -ik weet niet wat voor een document - van zeven stempels voorzien, alles werd nogmaals onder het schijnsel van mijn lampen gecontroleerd. Het klonk als een startschot "go, go , go!" en daar reden wij met de vier BMW's Kazachstan in om een uur of vier lokale tijd. 

Nu moesten we nog ergens de verzekering van de motoren regelen. We zochten naar een gebouwtje , maar nee dat hoefde niet eens! Barbara had mensen op straat gesproken met drie auto's onder de lantarenpalen. Dat waren assurantietussenpersonen! Mannen met lange jassen, stoppelbaard, kraag omhoog en de gleufhoed die ze niet ophadden was gewoonweg virtueel. Hij paste die mannen zo goed dat we hem gewoon zagen of we wilden of niet. Het was echt super obscuur en eigenlijk voelden wij ons 

ondereel  van een film waarin geheime transacties in het duister worden geregeld. 

Bovendien betaalden we ook nog in dollars....We besloten de gok te wagen: per persoon 12 $ voor 15 dagen verzekering, uiteraard alles in het Russisch, we begrepen echt helemaal niets van dit alles maar onze naam klopte dan toch wel!

Alle documenten werden met de telefoon in de auto gefotografeerd . Na lang wachten, bellen en mailen kwam de 

polis bij de man binnen. Vervolgens kwam deze deze via een hotspot om 5.30 uur individueel binnen! Het lijkt wel bijna een echte met vier bladzijden pdf file en een afgescheurd hoekje papier met ons polisnummer om aan de politie door te geven bij een eventuele controle. De Russisch sprekende man verzekerde ons dat een e-document echt voldoende was om ons te kunnen controleren in Kazachstan. Wij vroegen ons echt af of wij er nu ingeluisd waren.

We zetten de tenten achter een aantal vrachtwagens neer vlakbij de douane gebouwen. Een prima plek maar mijn eigen tent zat in de war zodat het mij in het stikdonker best wel moeite kostte om hem op te zetten. Vanuit mijn ooghoeken zag ik grote vrachtwagens polissen afsluiten met die obscure figuur, toch te veel wantrouwen gehad in dit rijdende e-kantoor?

Maar goed tegen half zeven lag ik in mijn tentje en iedereen sliep al. Het was dus een lange en vermoeiende dag geworden met een zeer goed startpunt om naar Ouzbekistan te rijden. Morgen eerst winkels voor eten en een ATM zoeken.