Dag 23, zondag 19 mei met de boot naar Kazachstan

Dag 23, zondag 19 mei, boot naar Kazachstan.

De nacht verliep uiterst rustig in het 'opvangcentrum'. 's Avonds wilden wij met een paar mensen een luchtje gaan scheppen en een wandeling naar de feitelijke haven maken. Onmiddellijk stond er een man in uniform om ons tegen te houden.Toen ineens realiseerden wij ons dat we in een soort gevangenis zaten: er was rondom hekwerk van 2,5 meter hoog met een indrukwekkende hoeveelheid prikkeldraad. Voor het hek stond een auto en er werd permanent bewaakt.'s Nachts bleek het hek dicht te gaan.

Langzamerhand gingen veel mensen slapen hetzij op kampeermatrasjes, hetzij op de geschakelde stoelen. Zeer irritant was de aanwezigheid van schoonmaaksters die permanent schoonmaakte en dingen "corrigeerden" : ramen dicht terwijl het warm was, eten opruimen, airco aan midden in de nacht, opladers uit stopcontacten halen, kortom irritant. 's Ochtends om even na zessen kwamen er vijf geüniformeerden binnen. Luid pratende zonder ons enige verklaring te kunnen geven nog de reden van hun aanwezigheid te kunnen geven. Met enige passagiers spraken ze Russisch, dat hier door veel mensen wordt gesproken.

Geruchten kwamen, de boot naar Kazachstan ging niet , naar Turkmenistan wel en omgekeerd. Iedereen werd wakker behalve de ene stevige snurker die nog anderhalf uur door sliep!

Wij hadden een vrij licht ontbijt omdat er gewoon niets meer was. De restanten brood etc waren door de schoonmaaksters vroegtijdig weggegooid zodat we voor ons ontbijt tot 14 uur moesten wachten toen het Amerikaanse stel weer hun resten gaf, uiteraard waren wij daar blij mee! Om een uur of elf kwam er schot in de zaak en we konden naar de haven. Daar bleek er toch nog een controle van bagage plaats te vinden . Reuze aardige mensen die de zotheid van hun controle van de vier motorrijders inzagen: na controle ( alles een beetje open) en sommige tassen in de wacht voor x-rayboden ze ons thee en Russische snoepjes aan. Met de paar woorden Engels die ze spraken legden zij een serieuze geïnteresseerdheid aan de dag in waar we vandaan kwamen. Zij vroegen of wij Nagor o Karabach Jensen. Ja uiteraard! " Dat is Azerisch grondgebied" zeiden ze, "wij zijn in oorlog met Armenië" vervolgden ze. Tja, dat wisten wij natuurlijk ook wel en dat was exact de reden dat wij ons eventuele bezoek aan dat land verschoven hebben naar de terugweg.

Na de thee hoefde de x-ray ook niet meer, we konden inschepen. Er bleek net twee treinen met vele wagons het schip op te rijden. Indrukwekkend dat een boot dat allemaal kan dragen! De treinen reden met alle wagons weer weg en wij konden naar binnen. Alle motoren aan bakboord op een rijtje haaks op het schip. Grote zorgen baart ons dat ze losstaan! Ongehoord! "Als er slecht weer komt" spookte het al door onze hoofden ' dan schuiven de motoren als mikado's door het ruim" .Vastzetten kon niet want er waren geen ogen! OK, hopen op goed weer dan maar.

Het schip is een 'roll on roll off' volgens John, die vroeger als scheepswerktuigkundige op de grote vaart zat. Het is een zeer oud schip, behoorlijk versleten en het tart alle moderne veiligheidsmaatregelen. Onze hut is compleet versleten en vies. Maar ach de boot drijft en wij kunnen slapen.

De hele dag konden wij ons vermaken op het dek. Het werd erg warm. Met een stel , Barbera en Robert Schumacher discussiëren wij honderd uit. Zij zijn op wereldreis met de motor voor een jaar of drie, hele leuke mensen! Zie hun site : wwx.ride2seetheworld.de. Een aantal Russen, Azeri en Ukrainien kwamen halfdronken langs met de Wodkafles in de hand. Ze dronken het echt als limonade.' Één van die mannen had een een of andere Porsche in Duitsland gekocht en reedt deze naar huis in Kazachstan. Zij werden erg opdringerig naar een meisje in ons gezelschap: een Française van 23 die alleen reist. Erg knap en timide werd zij een soort prooi voor die dronkenlappen. Maar goed met onze groep erbij blijft het nog net netjes. Later schijnt ze toch weer lastiggevallen te zijn. Super vervelend en een gedrag waar je een sterk vooroordeel van krijgt. Klagen hierover? Ze lachen je uit! Dit is geaccepteerd macho gedrag.

Het eten werd bereid in de kombuis en opgediend in de kleine eetzaal. Er zijn naar schatting 50 chauffeurs van de grote Russische en Kazachstaanse vrachtwagens .In het algemeen lopen ze op slopers of sandalen. Sommigen een beetje nors, sommigen vrolijk maar zo hard pratend dat je denkt dat ze boos zijn. Ze praten met elkaar terwijl ze 5 meter van elkaar afzitten.  Sommigen in een wit vaal hemd gekleed waar je de borst haren langszij ziet. Redelijk dik van wellicht het slechte eten, de vele wodka en de weinige lichaamsbeweging of juist heel mager. Hardwerkende mensen die in feite in hun truckers gemeenschap leven en altijd van huis zijn. Één chauffeur die ik aansprak kon mij duidelijk maken dat het altijd van huis zijn niet leuk was voor vrouw en kinderen.

Verder zijn er een tiental westerse buitenlanders zoals vier motorrijders, 3 fietsers, een wandelaar en nog een paar Russen, Azeri en mensen uit de Ukraine.

Weinig en niet bijzonder dat was het diner van soep, rijst en een mager stukje kip. Om ons gebrek aan ontbijt aan te vullen haalden wij een 2e portie rijst dat ons erg goed smaakte. Na een kwartier stonden wij weer buiten, een deceptie, de gezelligheid en de daarvoor benodigde tijd ontbrak gewoonweg. Er was niets te doen op het schip, noch koffie noch thee verkrijgbaar, het is immers een vrachtschip.

Wat ga je dan doen? Op ontdekking uit! Wij verdwenen via allerlei zeer stijle metalen trappen in de buik van het schip, John als oud scheepsman voorop om als gids te dienen. Robert bleek in het Duitse leger gevaren te hebben dus had ook wat meer overzicht. Ik keek mijn ogen uit! Een enorme hitte steeg op en een oorverdovend lawaai kwam uit een immense ruimte met vier zeer grote  zescilinder motoren. Indrukwekkend. Hoeveel liter zijn die wel niet? Dit bleken hulpmotoren te zijn. Oh, hoe groot zijn die echte motoren dan wel niet??? We openden een deur waarachter zich het zenuwcentrum van de scheepsmotoren bevond: meterslange panelen met lampjes en knoppen en een paar man aan het werk. Wij werden onmiddellijk weggejaagd en kregen door het lawaai niet de kans onze interesse aan de dag te leggen.Eind avontuur. Ik heb gelukkig nog net tijd gehad om onze impressies vast te leggen! Zie de foto's.

Na in de hut van Robert en Barbara het Franse en Azerische bier gedeeld te hebben lagen wij om 9 uur al in ons bed. Om 2 uur werden wij wakker geschud door de ruwe zee. Hoe gaat het met onze motoren?? Vooralsnog 'niets aan de hand, constateerde John. Hopelijk loopt dat goed af ?!

De wind suisde om de patrijspoort, wij hoorden een zacht mechanisch getik vanuit de machinekamer.........