Dag 33, woensdag 29 mei, naar Buchara Temperatuur 40 graden.

Dag 33, woensdag 29 mei, naar Buchara / Boxoro. De temperaturen liepen voor het eerst op tot 40 graden.

Al om zeven uur zaten wij aan de ontbijttafel! Nog steeds erg dreigend weer na de vele nachtelijke buien.

Robert en Barbara kwamen nog even afscheid nemen. 

Het was een leuk adres! Abdullah guesthouse.

Om acht uur reden wij weg. We deden er anderhalf uur over om de "snelweg" te bereiken. Een afstand van 40 km. Veel verkeer en veel vlagvertoon. Over een afstand van 30 km waren er Uzbeekse- en Duitse vlaggen opgehangen! Ongelofelijk. Ook aanplakborden met Duitse wekomstteksten stonden overal.

De mensen reden Kris kras door elkaar en af en toe werden wij flink afgesneden! Een veel voorkomende auto is hier de Chevrolet Nexus een vroegere Deawoo.

De snelweg bleek niet meer dan een soort regionale weg te zijn welke door stadjes en dorpen loopt en is in slechte conditie met bergen zand aan de kanten. Een coffiebar konden wij niet vinden, dus besloten wij het maar zelf te zetten. Een nooit afgebouwd benzinestation diende als afdak. Een buurman kwam nog even de motoren bewonderen. Het smaakte weer heerlijk. De temperatuur was gestegen tot 28 graden, ideaal om te rijden.

De weg werd slechter, de grote gaten kwamen weer. Slalommend kwamen wij langzaamaan bij het grensgebied met Turkmenistan. Een prachtig gezicht zo over de vallei. Op een gegeven moment spotten wij op een mooi uitzichtspunt een paar motorrijders. Het waren drie Fransen van achter in de twintig op weg naar Mongolië, ze hebben 6 maanden de tijd. We besloten samen verder te rijden naar Buchara waar wij al een kamer hadden en zij niet.

We lunchten in een zeer eenvoudig wegrestaurant waar de kaart slechts twee dingen bood: vlees en vis. De vis was verrukkelijk gebakken. Het was Catfish. De Fransen lieten er een foto van zien: enorme beesten! Twee van hen hebben piscine ulture gestudeerd en de ander waterbeheer. Twee jaar terug hebben ze gedurende een jaar noord en zuid Amerika doorkruist.

Bereisde jongens dus en ook hun Engels is ok.

's Middags kwamen we in een zandstorm terecht. Dat is echt niet prettig rijden met slecht zicht en rukwinden.

In de stad aangekomen zigzaggend wij door kleine zandsteegj́ed heen en weer. John bracht ons met de GPS voor de deur van de chambre d'hôtes. Oncle Koya. Een leuk adres waar wij nu een grote kamer met zijn vijven delen voor 9$ pp.

Het bier vloeide rijkelijk want twee flesjes bleken 2x 2,5 liter te zijn. En dat voor 3€ totaal!

Onze gastheer bracht ons met zijn auto  naar een lokaal restaurant waar géén toeristen kwamen. Van binnen was alles lichtgroen gedecoreerd, een beetje jaren zestig. Grote tafels. Er waren diverse families aan het eten. Inderdaad, buitenlanders waren er niet zodat we een beetje van de kaart moesten gokken en van de mini foto's . Maar goed, als je het niet meer weet bestel je gewoon kebab . Meestal krijg je dan een grote spies gekruid en gegrild vlees. Verder bestelden we salades: de ober kwam met een prachtig opgemaakt plateau met al hun salades en zo konden we makkelijk kiezen! Alcohol werd niet geserveerd.

Er was nog een achtergelegen ruimte waar tientallen mensen vandaan kwamen, allen op hun paasbest gekleed, alle leeftijden. Een soort modeshow van de doorsnee Uzbeekse man en vrouw (?).

We rekenden 2,50€ pp af.

De taxi terug is een verhaal apart.

Zo'n heel klein taxitje kwam aangereden. Met zijn vieren zaten we opgepropt achterin! De man kwam er niet uit en reed verkeerd! Hobbelend (de vering was jaren geleden al opgehouden te werken) en stotend reden we door de extreem smalle zandwegen in de stad. Zelfs daar waar geen ruimte was voor de auto kwam hij er door, stenen en obstakels ontwijkend! Het slachtoffer werden de vier opgepropte achterpassagiers. John klaagde over teveel ruimte voor!.  Blauw en gebutst kropen wij uit dit mini Chinese busje, een ervaring rijker en 15,000 Sum (1,50€).

Iedereen was moe en de slaapzaal was snel stil!