Dag 39, 4 juni 2019, naar Tajikistan

Dag 39, 4 juni 2019, naar Tajikistan

Omdat we gepland hadden maar 100 kilometer te rijden konden wij het lekker rustig aan doen. Vroeg als ik (meestal) ben was ik de eerste op, daarna de drie Afrikanen uit Mali en Côte d'Ivoire. Zij zijn hier enkele maanden voor een voetbaltest. Ze leven onder bijna erbarmelijke omstandigheden en hopen geselecteerd te worden om in Uzbekistan (!!!) professional te worden. Hartelijk als altijd wordt je door hen gelijk voor het eten uitgenodigd!

Het ontbijt van het hostel is rijstepap (heerlijk), oud brood, abrikozenjam en 2 gekookte eieren. Zo gaat dat al jaren. Op mijn vraag waarom ze geen vers brood serveren kwam er een schitterend verhaal uit de doos: het is geen oud maar koud brood en dat is gewoonweg veel gezonder bla bla bla ...... .

Eerst maar proviand ingeslagen in de supermarkt. Aangezien wij vandaag hoge temperaturen verwachtten moest het niet (te) bederfbaar zijn. Dus gekookte worst, hele mooie tomaten en paprika's. Daarnaast nog allerhande zaken voor twee dagen. 

De weg naar de grens verliep zeer spoedig. De Uzbeken lieten ons als toerist weer iedereen passeren zodat we snel klaar waren. Uiteraard wel vijf controles van papieren, uitschrijven van het voettuig etc.

Uiterst vreemd aan deze grensovergang is dat er geen enkele auto over de grens ging! Uitsluitend mensen te voet. Merkwaardig, je zou verwachten dat er minstens vrachtverkeer zou zijn.

Aan de Tjazikistaanse zijde ging alles soepel maar het duurde echt wel lang. De ambtenaren namen hun tijd en waren tegelijkertijd een tv serie aan het volgen.Opvallend was dat alles met de hand werd ingeschreven. We moesten nog 10 $ per persoon betalen om welke reden dan ook. Je moet diverse documenten ondertekenen voor de tijdelijke import van je motor maar je begrijpt er niets van. Alles in het Tajieks of Russisch. Assurantie bestaat niet echt hier en zeker geen verplichting daar toe.

Het was al voorbij tweeën toen wij het land inreden. Meteen waren er prachtige bergen te zien. Je gaat van een semi- woestijn klimaat over naar hooggebergten. We werden met de neus op de feiten gedrukt, nu in de bergen komt er instabiel weer.

Zware bewolking en regen. Overweldigende bergen en een fabelachtig mooie natuur zodra er een klein straaltje zon over de bergen schijnt.

We gingen picknicken bij een busabri. Droog voor de dreiging van een regenbui

Binnen enkele minuten had er zich een schare mensen om ons heen gevormd: kinderen , veertigers, oude en zeer oude mensen. Ze spraken honderd uit . Wij verstonden er echt geen woord van! Toch was iedereen blij om buitenlanders te zien en de hele dag hield het zwaaien niet meer op! Dat is nog eens welkom zijn in een land. De mensen zijn gekleed in oude jasjes van costuums. Dragen veelal een rond bewerkt hoedje cq pet.

Van de structuur van de dorpen heb ik nog niet zoveel begrepen. Dorpsplein-en hebben wij nog niet gezien.

Ofschoon het land voor 95% moslim is zie je hier beduidend minder moskeeën. Ik denk dat het een kwestie van geld is. Daarnaast zijn er wellicht véél kleinere moskeeën dan wij gewend zijn in de rijkere landen en die vallen nou eenmaal op. Tot nu toe zagen wij eigenlijk hoofdwegen met haaks daarop staande zijwegen, veelal van zand met individuele woningen.

De afslag naar "les sept lacs" kwam snel en toen begon het echte off-road werk.  Oppassen geblazen want het had net geregend. John en ikzelf kwamen aan de limiet van ons kunnen met gladde blubber wegen en de weg welke doorkruist werd door een rivier! Woh!! Een kolkende rivier had zich gevormd haaks over de weg. Er stonden meerdere personenauto's die er niet door durfden. Pierre probeerde het en was positief: de ondergrond was hard. Ondertussen kalfde de zijkant razendsnel af. Ok, ik ging super goed ondersteund door Pierre en Pierre (ja onhandig!) er doorheen maar om nu te zeggen dat ik dit alleen had kunnen doen, nee. Één verkeerde beweging en je voorwiel 

wordt door grind geblokkeerd. 

Vervolgens val je onherroepelijk in de rivier. De aanloop was echt moeilijk want je moest draaien en met bagage is dat geen sinecure. Zo kwam iedereen er door. Ik heb John kunnen filmen, het ziet er echt niet spectaculair uit maar voor ons was het dat des te meer.

Daarna was er nog 15 km te gaan! Spectaculair landschap, eigenlijk rijden we door een diepe kloof met bijna loodrechte wanden, indrukwekkend.

Het was zwaar en moeilijk maar het lukte. Haarspeld tracks, blubber stukken, stijle hellingen. Ja het was een beetje een beproeving. De Fransen speelden met hun lichte motoren of het vanzelf ging........ . Ach ja, 35 jaar jonger ..... Wij zetten onze tent neer bij het tweede meertje vlakbij het derde. Helaas was er nergens hout voor een kampvuur. Dat viel echt tegen want op 1700 meter hoogte daalt de temperatuur snel. Bij het derde meer ontdekten we nog een stel Fransen van achter in de veertig welke met hun Toyota Land Cruiser een 11 maanden durende reis maakten. Toen wij gingen eten kwamen zij nog een uurtje langs. De simpele maaltijd werd een succes. En wij hadden waanzinnig lekkere kruidenthee van de Bazar.

De Fransen hadden ondertussen nog het traject naar het 6e meer gereden. Een beetje technisch maar zonder bagage moet het te doen zijn vertelden zij ons!

We zullen morgen zien wat we doen.