Dag 43, Zaterdag 8 juni, Pamir Highway

Dag 43, Zaterdag 8 juni, Pamir Highway

De komende twee weken zijn en worden het hoogtepunt en de kern van onze reis . Het volgen van de M41, de befaamde Pamir Highway, in het Pamir gebergte. Dit gebergte ligt in Kirgizië en Tajikistan. Hieraan grenst de Wahkan vallei die als het ware ingesloten wordt door het Pamirgebergte en het Korakorumgebergte in Pakistan en China. De Wahkan vallei (=Afganistan ) vormt ook onderdeel van onze geplande route. Echter is een bezoek aan deze Afgaanse corridor sterk afhankelijk van de actuele situatie (spanningen met de Taliban en vergeet vooral niet de natuur. Indien er teveel smeltwater is kom je met de motor de rivieren niet door) en heeft alle moeite en geld voor Visa geen zin. Bovendien is een zeer goede optie om aan de Tajiekse zijde van de van de vallei te blijven zonder dat je echt veel mist.

Vandaag vertrokken wij uit Dushanbé richting Kohrog. Een afstand van ongeveer 575 km waar wij 2 à 3 dagen voor hebben gepland. Het duurde wel 1,5 uur eer dat wij echt de stad uit waren. Erg blij waren wij nadat wij weer groen zagen met heuvels. Een mooi landschap. Dit veranderde in "de groente- en fruittuin" van Tajikistan!  Knal groen en een mooie productie. Toen we ergens stopten voor een korte pauze stond er een vooroorlogse Russische aanhanger waar twee grijsaarden in woonden en hun winkel hadden. Het waren duidelijk 2 broers met een zéér karakteristiek uiterlijk. Ze hadden beide een witte baard. Ze verkochten touwen en halsters. De armoede straalde er vanaf. Op de dissel waren ooit enkele planken getimmerd om in de wagen te komen want die was erg hoog. Totaal versleten zag je gewoon de duizenden keren op- en afstappen van de wagen. De blauwe pastelkleur was gewoonweg mooi. In de deur van de aanhanger stonden op schappen lege flessen (? Waarom ?) Terwijl aan de andere deur een rek hing met touwen en halsters. Enkele medicinale planten en frisdranken completeerden het geheel. Binnen konden ze zitten en koken terwijl achter lappen onder de wagen de opslag was. Daarachter bevond zich hun groentetuin. Dit was en is hun leven! Hun leeftijd? Wellicht  70 terwijl ze er als 85 uitzien. Wij hebben zo terloops wel leeftijden gehoord van de mensen, vrijwel altijd zien ze er veel ouder uit dan ze zijn.

Het ging regenen, de weg werd slechter en slechter..... Het omzeilen van gaten, kuilen en rood zand werden onze referenties! En heel veel plassen. Dit is allemaal onderdeel van de M41, de Pamir Highway. Tot zover klopten onze verwachtingen met de werkelijkheid! Er rijden hier opvallend veel Opels ( ja echt héél veel) en Mercedes personenauto's. Sommigen denderen en slalommen om de kuilen heen, duidelijk locale mensen die hier vaak rijden. Het aantal auto's dat kapot langs de weg stil stond nam langzaam toe. Grote zeer oude Russische vrachtwagens uit de jaren 50-70 van de 20ste eeuw sleepten zich tegen de hellingen op voort met enorme rookpluimen 

Na een registratie bij een politiecontrole - waar alles handmatig in een boek werd ingeschreven - begon het echt serieuze werk!  Pardon, hier rechtsaf?? Dit is een landweggetje! Ja de GPS gaf het echt aan! Slechter kan je je het niet voorstellen! De gaten en kuilen van hiervoor bleken kinderspel te zijn geweest vergeleken bij wat ons nu te wachten stond! Door de aanhoudende regen glom alles en bestond de landweg uit 40 % waterplassen. De weg begon vrijwel gelijk flink te stijgen en te kronkelen. De scherpe bochten in combinatie met de trillingen en het klapperende geluid van de vering en het opspattende water geeft weinig zelfvertrouwen! De passage van de steeds maar grotere en diepere kuilen en plassen gaf onzekerheid: eromheen of erdoorheen?? De goede keuzes blijken pas achteraf. Wel bleken wij sneller dan de auto's te gaan want hun wielen zijn vaak kleiner en de vering slechter. Afdalingen waar wij van schrokken met haarspeldbochten, en doorgangen van hardstromende beken, kon het nog erger?  Ja! De weg werd steeds smaller en de kanten waren weggeslagen. De rechterkant was vrijwel permanent een ravijn van minstens 200 meter diep terwijl de linkerkant vol lag met gevallen stenen! Oef, een breedte van soms maar 2 meter, maar hoe komen de auto's hierdoor???  De regen maakte ontspannen rijden en genieten van de adembenemende uitzichten onmogelijk. De hitte productie van mijn lichaam draaide op toptoeren!

Zo, dit is dus de Pamir highway!? Zijn we niet toch verkeerd gereden? Nee de GPS geeft steeds "continu M41" aan. De auto's werden schaarser en schaarser. Logisch want als je dit vaak rijdt maak je vroeg of laat een fout en vliegen de onderdelen je om de oren! Regelmatig hoorden wij de onderkant van de auto's tegen de bodem slaan........ .

We passeerden een paar van die hele lange hangbruggen, je weet wel van die smalle bewegende dingen met een bodem van balken. Wel prettig dat wij daar vooralsnog niet over hoefden. De picknick hadden we een mooie plek voor gevonden: bij een bredere verrotte metalen hangbrug met een prachtig uitzicht over de extreem brede rivier met een gebouwtje waar je beschut kon zitten. Daarbinnen werkte een mijnheer aan het bouwen van een broodoven en daarnaast zat iemand te bidden. Zijn super opgewekte vrouw zei ons dat wij onder het afdak konden gaan eten. Wij geneerden ons voor de biddende man. Maar  de eigenaresse maakte ons duidelijk dat die man daar niet thuishoorde. Zodra hij weg was legde ze een zijl op het hout neer en konden wij lekker gaan zitten.

Na de lunch ging alles onverminderd verder . De landschappen van zeer stijle bergen, spuwende rivieren, neerstortende rotsen en af en toe prachtig groene bergwanden bekoorde ons allemaal.

Door de regen was het zwaar! Na een zware etappe stopten we even en schuilden onder een boom. John kwam aangereden en zei "dit is niet helemaal mijn cup of thee, het is wel een beetje erg veel", helemaal voorstelbaar. Ik zelf vond het vooral erg vermoeiend en de glibberig uitziende afdalingen met hele scherpe bochten doen vrezen....... en ik zat dus ook wel aan mijn limiet maar het ging ons beiden eigenlijk gewoon goed af.

Opeens ging de zon schijnen. We liepen op de glibberige grond, "hé wat raar, het voelt stroef aan in plaats van glad" ??!! Dat geeft zelfvertrouwen! Er viel dus minder te vrezen!

Ontspannener vervolgden wij met wat zon erbij onze route. Het werd zeker niet makkelijker maar doordat het niet meer regende had je minder afleiding en konden we van die extreem mooie landschappen genieten. De ervaring van de ochtend en de "Seven lakes'" begon echt zijn positieve uitwerking te hebben. Ontspannen begonnen wij nu veel meer te genieten maar de moeilijkheid van 50 kg bagage die in gladde bochten een kracht naar beneden uitoefent bleef en dat is een echte moeilijkheidsfactor.

Nog een plotselinge beproeving wachtte ons: een ogenschijnlijk dun laagje blubber bleek wel twintig centimeter dik te zijn, als je daar inrijdt en je voelt je motorfiets glijden denk je "daar ga ik in de bagger", maar nee, stuk voor stuk kwamen wij er zonder te vallen door!

Bij een prachtig uitzicht waar we even stopten bleek volgens de gps een restaurant iets verderop te zijn. Niets was minder waar: het was een totaal vervallen toeristisch project uit 1977. Er waren huisjes, een glijbaan en een restaurant geweest. Er was niets meer van over. Het bleek dat er een beheerder was die vertelde dat we daar konden blijven slapen! Ok waarom niet. De col die op ons wachtte konden we toch niet meer halen, te hoog en te ver! Het was immers al vier uur geweest.

In de huisjes bleken bedden te staan terwijl er noch stroom noch sanitair was, dat noem je " basic ". Voor 1,40 € pp mochten wij daar slapen. Een goed plan. De daken lekten, de glijbaan bestond niet meer maar de locatie was te gek!

Blij genoten wij van de heerlijke zon en de prachtige omgeving. 

De beheerder is een oudere man die in volstrekte eenvoud, zo jullie willen in armoede, leeft. Met een oh zo goed hart gaf hij ons brood en soep. Hij kookt in volstrekt onhygiënische omstandigheden terwijl zijn keukenkast een doek voor een paar planken is. De aanrecht is een tafel terwijl de gootsteen een vieze oude bak is. Stromend water komt uit een buis uit de bergen.En het toilet, nou hoe zal ik dat zeggen....... . Hij maakte ook nog thee voor ons. Wat doet zo'n man de hele dag? Ik denk niet veel, niets werd onderhouden behalve nieuwe teer op de onderkant van de huisjes en dit terwijl delen v h dak ontbreken?????? Een goed hart heeft deze man die in zijn armoede deelt wat hij heeft!

Het zien van de kolkende rivier, de honderden meters hoge stijle wand van het gebergte en de telkens maar weer naar.beneden stortende weg, doet je beseffen dat de mens erg nietig is t.o.v. de natuur.