Dag 56 Zaterdag 22 juni 2019 de Kaldama pass

Dag 56 Zaterdag 22 juni 2019 de Kaldama pass

Noodweer,corruptie, Kaldamapass en Kazerman

Zoals reeds beschreven werden wij gewekt door een knetterend onweer. Het was 2x vlakbij ingeslagen. In de keuken was iets misgegaan met de electra. 

Louisa had voor het ontbijt heerlijke flensjes gemaakt. 

Om 9 uur was ik in het dorp om paard te rijden. Het stroomde van de regen en ik was er na even op de motor rijden al goed nat van  geworden. Niemand kwam naar mij toe. Ook niet na 2 rondes over de markt. Nee logisch, alle jeeps stonden ook stil. Geen toerist die zich buiten waagde. Ik ben weer teruggegaan en heb afgebeld. 

Bijgestelde plannen gemaakt: Vandaag naar Kalaman. 220 kilometer met een passage over de Kaldamapass van 3.300 meter hoogte. 

Toen we wegreden was het weer droog. Het duurde een eeuwigheid eer wij het traject naar Jalama-Bat gereden hadden, vooral de stad was erg groot en druk. Om 12 uur besloten wij dan ook ergens wat te eten. We hoefden niets te bestellen we kregen ieder 2 versgebakken gevulde broodjes geserveerd. Kokend heet want ze kwamen zo uit de houtoven die op straat stond. 

Een 50 tal kilometers later werden wij aangehouden door de politie. Routine controle, maar nee, gecorrumpeerde politie agenten die de bevolking uitpersten: betaal je niet dan krijg je je papieren niet terug. Met heel veel druk onzerzijds kregen wij het proces verbaal mee. Maar hun gegevens invullen ho maar. Bij navraag blijkt dit een normale afpersing te zijn, De bevolking laat het zich gelaten over zich heenkomen. Niemand kan anders. 

De weg was prima. Bij nog 120 km te rijden sloeg de weg af: een prachtig door de rivier uitgesleten dal opende zich voor ons! Wat een diepte, enorm, de zijkanten van minstens 50 meter hoog leken wel gebeeldhouwd. Organische Kunstwerken dat waren het. 

De weg ging gelijk over op gravel in vrij goede staat. Gaandeweg werd het zwaarder maar het reed lekker en we schoten op. Fluweel groene landschappen wisselden zich af. Het leek wel of alle mensen in de dorpen paarden hadden. Overal langs de weg stonden ze te grazen al dan niet met entraven. 

De bewoning hield op. Zo nu en dan zagen wij nog yourts met groepjes paarden of oude Russische container barakken die als huis in gebruik waren genomen. We ontmoetten 3 Duitse auto's : geheel geprepareerd maakten zij een tocht door centraal Azië. Naast een grote 4x4 truck en een Toyota Hilux was er een opvallende verschijning: een gewone camper! Voor ons een raadsel hoe zo'n ding ongeschonden hier kon komen ! De Duitsers waarschuwden ons voor slecht weer en een slechte weg aan de noordzijde van de Kalamarapass. Zware mist en veel meer blubber, gaan dus, en snel!!! 

Tot de top werden wij door de natuur goed bedeeld. De mooiste uitzichten zonovergoten en geen mens te bekennen. Verbaasd waren wij over paarden op 2700 meter hoogte. Er stond gewoonweg veel gras!! 

Vlakbij de top zagen wij het mistdek al hangen! Dit was echt een shock: ineens konden wij geen hand voor ogen meer zien. Ik reed voor. Stapvoets rijdend kliefden wij ons door deze gevaarlijke mist. Zeer alert op weggeslagen kanten en bochten. Het was gevaarlijk, zwaar en moeilijk maar geen echt probleem. 

Regelmatig verschenen er glibberige blubber partijen. Een 'zweet momentje' zoals wij dat noemen. De schrik slaat je om het hart als je je motor voelt wegglijden. Toch gebeurde dat slechts één keer, maar veel later. Meer beneden kregen wij meer zicht maar degradeerde de weg aanzienlijk. Ook passeeden wij enkele grote trucks! Ja dit is de enige weg naar deze plaats. 

Het werd echt vermoeiend en mijn voorband liep weer leeg. Bij een spanning van 1.4 atm. moesten wij er snel lucht bij doen. Dat ging snel maar de hemel werd alras inktzwart! Ik kon ternauwernood mijn jack aantrekken of het noodweer brak los! De hel stortte al zijn boosaardigheden over ons uit! Onrecht dat was het! We waren al slachtoffer van corruptie geweest en nu dit, nee! 

Het zicht nam zeer sterk af en de gravelweg transformeerde zich in mooie glimmende blubbervlaktes. We hielden grip dus vorderden wij gestaag. Af en toe stormde een Lada voorbij. Toch zijn motoren veel sneller in deze hobbelige wegen. Het onvermijdelijke gebeurde: ik glibberde en gleed zwiepend door de blubber terwijl John magistraal gevloerd werd. Zo'n 100 meter verder kon ik mijn machine parkeren op vaste ondergrond. Zwoegend zakte ik in de blubber weg flats, flats. We probeerden de motor op te richten: hij was gewoonweg te zwaar! Een auto stopte zijdelings op 40 cm afstand. De bestuurder stapte uit en hielp op slippers mee en het lukte. 

Hierna genoten wij van mooie landschappen en erg veel loslopende kuddes paarden. Prachtig. Zo rond de 2000 'm hoogte verschenen veel yourts. Meestal twee met een kudde paarden. Regelmatig kom je hier ruiters tegen op de wegen. Meerdere malen zag ik heel mooi aangeklede kinderen! De mensen hebben qua uiterlijk een mongoolse inslag. 

In Kazerman aangekomen vonden wij in de stromende regen een Guesthouse. Dit huis is van de coördinatrice van guesthouses hier, zij spreekt goed Engels. We konden bij de buren eten. Alweer heerlijke verse producten zoals honing meloen, bessenjam, ravioli, pruimen, salade en brood. 

Morgen weer verder noordwaarts op de gravel roads.