Dag 6 , donderdag 2 mei, van Macedonië naar de Griekse kust.

Dag 6, donderdag 2 mei. Van Ohrid / Macedonië naar de Griekse noordkust voorbij Thessaloniki, 350 km.

Omdat ik pas om 9 uur bij de copyshop kon zijn voor het uitprinten van de groene verzekeringsjaar konden we rustig gaan pakken, alle tijd. Verbazingwekkend was het dat het om 5 uur 's ochtends al klaarlichte dag was! Het eerste wat ik dacht was de tijdzone! Ach ja natuurlijk dat scheelt een uur!

Bij de bakker konden wij op het terrasje de gekochte broodjes opeten met een kop koffie.

Een leuk detail is dat de motoren geparkeerd zijn voor de 'Silkroadbank'. Ongelofelijk, wat een toeval. Zou dat een Chinese bank zijn?

De jonge dame van de printshop was dermate handig met telefoons dat alles gelijk werkte! Kosten circa 0,10€.

Het doel werd om een eind richting Istanbul te komen. Het duurde een paar uur voordat wij bij de grens aankwamen. Een mooi landschap met heuvels, veel groen en grote vlakten waar veel landbouw is. Verder erg veel fruitteelt: kersen, abrikozen en appelen. Het land komt zeker niet arm over. De Mercedessen, Audi's en BMW's zijn verdwenen maar dat is meer een kwestie van mentaliteit, niet van financieel welzijn. Nu de kwestie met Griekenland over de naam van het land is geregeld, kan het land echt verder! 

Voor de grens passeren we een grote levendige stad waar nog enkele tientallen van die vreselijk slechte en lelijke 'communistische stijl' flats stonden. Dat ziet er dan wel heel uitgeleefd en armoedig uit.

Er zijn hier op het grensgebied tussen Albanië, Griekenland en Noord-macedonië een aantal prachtige meren met enkele toeristen. Wijdse uitzichten, wegen zonder enig verkeer en practisch onbewoond! Een schrale natuur en beperkte menselijke activiteiten. Genieten om daar door te rijden. Veel zeer stijlen wegen met hellingen tot wel 18% stijging.

De grensovergang ging erg snel. Wij vonden in een boomgaard een super picknickplek. Rust, mooie kersenbomen en hoog zacht gras. Toen kwamen er een paar wandelaars, een auto en....... de boer begon met chemische middelen te spuiten.onze plattelands idile werd wreed verstoord: geen boeren en boerinnen met hoofddoekjes op die de vruchten één voor één plukten en de zorgzame kleine boer...... nee chemie! Toch konden wij nog zonder besproeid te worden rustig eten omdat -blijkbaar- de perceelsgrens op 100 meter afstand lag.

Uiteindelijk schoten wij niet zo hard op en moesten we er nog een beetje aan trekken om echt wat kilometers te realiseren. Bij mij persoonlijk begon de vermoeidheid een beetje op te spelen. Dit moet te wijten zijn aan een te sterke daling van het caffeine gehalte! 

Thessaloniki konden wij vermijden: wij passeerden de stad via de snelweg zonder in de vieze smog terecht te komen. 

Wij namen de kleine kustweg waar wij met eigen ogen de effecten van de (Griekse-) economische crises Londenaar schouwen: tientallen touristische complexen (hotels, restaurants, campings, winkels, pensions) in belabberde staat, een enorme leegstand en vooral verval. Triest om te zien! Er was bijna niemand, maar zeker géén toeristen.

Toch vonden we nog een camping..... met grote kettingen afgesloten!

Een tiental kilometers verder aan zee vonden wij een dorpje. Bij een karting aan gevraagd hoe het hier zat: alles failliet of gesloten en er waren geen campings meer: ' economische crises' kon hij ons in het Engels duidelijk maken. Nee, ook hij had practisch geen klanten (meer) , maar hij was nog open, de vraag is echter voor wie?  Kort samengevat De Griekse droom ten einde, de harde realiteit is nu! Wij konden water van hem gebruiken.Maar direct aan zee konden we staan. Een mooie plek!

Hup! Naar de overkant van de weg, het strand: we reden ons gelijk vast in het verraderlijk mulle zand (het zag er hard uit!) en vielen als in een vertraagde film om. Lachen!! Maar ja zo'n motor van 300 kg krijg je niet weer zo overeind! Een paar jongens hielpen ons en in twee tellen stonden ze weer op het harde zand! Dat was dan ook weer zo hard dat de hamer er echt aan te pas moest komen om de haringen in de grond te krijgen.

En zo genoten wij van de laatste zonnestralen met zeezicht , van een lekkere zelfgemaakte koffieen en een eenvoudige maar oh zo voedzame en lekkere broodmaaltijd.

De duisternis viel in, de lichten aan de horizon op de eilanden voor de kust sprongen aan, de zwerfhonden zochten de restjes eten en wij profiteerden ervan om nog even langs de zee te wandelen Een mooie plek hier!