Een vergeten dag: Dag 49, vrijgag 14 juni. Per vrachtwagen naar Osh, Kyrgyzstan

Dag 49, vrijgag 14 juni. Per vrachtwagen naar Osh, Kyrgyzstan

''s ochtends om 5 uur mijn gastheer gesproken inzake het vervoer van mijn motorfiets. Hij was de bazar doorgegaan om vervoer te vinden, maar maar hij had het niet gevonden. Tijdens het ontbijt kwam het nieuws: er was vervoer. OK, een Landcruiser, dat had ik al duidelijk gezegd, die is te klein, dat gaat niet. Nog een grotere cruiser,  het paste natuurlijk niet! Oh oh wat waren ze koppig.

Ze dropen af........... 

Aanhangers zijn er daar niet vanwege de slechte staat van de wegen.

Nee, volgens hen was er tegenwoordig weinig transport via Osh, Kyrgyzstan het kwam nu uit Dushanbé, Tajikistan. 

Daarna was het advies: afwachten totdat er een grote vrachtwagen voorbij komt die plek heeft, maar kan enige dagen duren.......... 

Opeens kwam er om 10 uur schot in de zaak, maar een chauffeur met een oude Russische 4x4 vrachtwagen kwam aanzetten. En nog een. Ja deze gingen niet verder dan het eerste stadje in Kyrgyzstan voor 300€ incl diesel nou ja 250$ kon ook. Dat was het beste aanbod. Mrzo mijn contact voor het vervoeradviseerde te accepteren, maar op dat moment kwam Silkroad Adventure voorbij, maar ik trof Suzanne. Een hartelijk weerzien. Zij had een Kazachstaanse lifter, David bij zich welke perfect Duits en Russisch sprak. Hij zou even rondvragen. De mensen kwamen op deze strooppot af: aanbieding na aanbieding totdat er iets echt concreets aangeboden werd: voor 300 € naar Osh incl diesel. Maar welke auto?  Het werd erg vaag. Daarna werd het onder de chauffeurs een erezaak wie mocht rijden. Er ontstonden grote spanningen totdat het duidelijk werd wie van hen gewonnen had. Over een half uur vertrek! 

Om 11 30 reden we weg na een moeilijke vastbindprocedure 

Deze Mercedes had goede vering met een zeer ervaren chauffeur, maar een genot. Ik vestigde mij voorin en kon genieten van het landschap. Nu kon ik eens echt goed kijken, gaaf! 

En zo redem wij om 11.30 uur weg en zouden pas om 02.15 uur ''s nachts aankomen! Een hele zit! 

De eerste 100 km is een relatief goede weg, maar het gaat niet snel maar je bent blij niet al dat vreselijke gerammel te hebben. Dat stuk duurde dan toch wel een uur of drie! Daarna veranderde de weg in een permanent wasbord: vreselijk, je wordt compleet doorelkaar geschut en een snelheid van max 25 km per uur. Uren en uren waren wij verder voordat het een beetje opschoot. Hooggebergte,  kaal maar indrukwekkend. Af en toe besneeuwde toppen en geen enkele bewoning. Daarna kwam de schande van china: een tiental jaren geleden hebben zij gewoon de grens landinwaarts in Tajikistan opgeschoven! Een soort landjepik àla Putin maar dan geruislozer. Tajikistan is straat arm en kan zich niet weren. Dus hoe dit ooit afloopt? Zoals gebruikelijk slecht voor het bezette land. Er staat nu gewoonweg een honderden kilometers lange afrastering. Wij hebben 2 Tajiekse soldaten gezien om hun grens te bewaken! 

Er is een prachtig meer dicht bij de Kyrgyzische grens :de Kul....... 

Het is zo mooi...... Je enkele malen gestopt om foto's te maken en een genot het azuur blauwe water te zien. 

Het Pamir gebergte op de achtergrond met haar besneeuwde toppen en het plaatje is compleet. 

Opeens stonden er mensen op de weg die ons stopten! Ik herkende Félix v het Duitse Silk Road Adventure team. Of wij nog een motor mee konden nemen?  Hoezo?  De cardan van Ulrike van haar 20 jaar oude GS 1100 waren de pakkingen v gesprongen. Alle olie eruit! 

OK, je met vereende krachten de motor erin en weer verder met een uur vertraging. Ulrike had het moeilijk! Begrijpelijk maar v enige relativering was geen sprake en een motor is geen levend wezen. Zij kan gewoon nog een week verder met de truck en dan naar huis vliegen, een erg mooi alternatief. Hun reis is dan teneinde. De motor blijft achter in Osh. Het transport naar Duitsland kost 2000€ en de waarde is niet meer dan 4000€ na een reparatie van 2.000€.

Dichterbij de grens komende werd de toestand van de weg drzmatisch:opgedroogde diepe sporen in de blubber, maar wat moet dit zijn bij regen??? 

De grens zelf kun je niet eens meer over dan! 

Het is een onmogelijke barrière van blubber met nu hele diepe sporen. Ongelofelijk wat een bende, maar ik permiteer mij te zeggen dat het een klere zooi is: uitgebrande gebouwtjes, half ingestorte hokken, maar leegstaande depots met geen enkel raam meer heel, heel gewoonweg een "tering zooi". De mensen wonen en werken daar, maar wat een verlaging van de menselijke waardigheid Afval wordt rondom gesmeten en niets opgeruimd. Een afzetting gevormd door ingegraven wodkaflessen en mensen nauwelijks bereid om de ene voet voorde andere te zetten. Ik in militair uniform en op slippers werd het 100 jaar oude hek open gedaan.........

Er volgde nog 20 kilometer zandweg in afdalingen naar beneden. De verloederde grens ligt op 4300 meter hoogte. 

Omdat het nu droog was ging alles van een leien dakje, zij het zeer langzaam! 

Wat is het hier toch mooi!!!!! 

Adembenemende vergezichten. 

We stopten bij een homestay, zeg maar een vervallen barak met wuivende mensen met een eet gebaar. 

De tranen sprongen ons in de ogen. Gelukkig konden wij die verbergen. Wat een armoede! Het was al 5 uur en echt koud, maar de mensen hadden geen kachel aan!! We gingen in hun salon op de grond zitten. Deze ruimte dient ook als gezinsslaapkamer. De twee kleine kinderen speelden om ons heen. We kregen brood met thee en verse ayran een melkdrankje. Alles in het huis was op en versleten, meubilair was er bijna niet. Het jonge stel leefde van 5 yaks, dat is hun bezit. Zeer hartelijke mensen. Verwarming geschiedt door gedroogde mest te branden. Zie foto's. Wij waren blij de laatste biljetten somonis via de kinderen aan hen te geven, ze glunderen van oor tot oor. 

Er was daarna een prachtige ondergaande zon die over de bergen scheen. 

De eerste yurts verschenen met kuddes paarden! Een genot als paardenman! 

Na enkele uren bereikten wij de eerste stad in het donker. Van daaraf duurde onze tocht nog 5 uur om vervolgens na 2 uur te arriveren. Onderweg aten wij nog in een typisch chauffeurs restaurant. Eenvoudig maar heerlijk. Ik Een soort bami met bouillon en rundvlees. 4$ voor twee maaltijden met thee en brood. 

In de stad gekomen weigerde de chauffeur naar onze bestemming te rijden omdat het verboden was voor vrachtverkeer. Hij stopte en ging slapen! 

Ursula en ik kregen om 2.30 uur al gauw een lift. Wij werden naar ons hotel gebracht. Dicht! Aangebeld, maar een gast deed open en vervolgens kregen we nog een kamer! 10 Blij met een douche sliepen wij tot 6 uur om weer op te staan!