Dag 69, vrijdag 5 juli 2019, aankomst in Azerbeidzjan

Dag 69, vrijdag 5 juli 2019, aankomst in Azerbeidzjan

Om 6 uur 's ochtends zat er nog geen schot in, onze boot was nog in een diep stilzwijgen gehuld. Niemand wist iets, niemand kon wat zeggen.

Pas aan het einde van het ontbijt, zo rond 8.30 u. Vertelde iemand dat de ankers zouden worden gelicht. De gebruikelijke 'go go go" peptalk was er nu ook weer. Omdat men te pas en te onpas 'go go go' lanceerde kwam niemand echt snel in beweging, beu als men was van de vele beloftes. Slechts de immer goedlachse en uiterst vriendelijke Azerische medewerkster voor de hutten kreeg onmiddelijk hulp voor het beddengoed te verzamelen een kwestie van motivatie van de passagiers door gewoon aardig te zijn. 

Vervolgens duurde het nog uren dat wij beneden bij de motoren waren en naar de douane, politie en customs konden gaan. Dit geheel duurde een goed uur. Natuurlijk kon dit naar onze maatstaven aanzienlijk efficiënter worden georganiseerd, maar voor wie eigenlijk? Er zijn tientallen gezinnen afhankelijk van deze ambtelijke procedures dus laat hen toch met rust! Bovendien is iedereen gewend om van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Dus waarom verandering aanbrengen? Nee er is gewoonweg geen plaats voor rationalisering!

Daarna moesten wij alsnog de ticket voor de motor (110$) kopen en havenbelasting (20$) per persoon betalen. De overtocht kostte totaal aldus 230 $ per persoon.

Ik heb nog even naar het hotel in Tbilisi gebeld of zij mijn remblokjes hadden ontvangen. Ze lagen bij de douane om een importheffing te betalen. Positief nieuws dus, ze zijn er!

Het werd snel zeer warm. Toen we eenmaal westwaarts gingen was het al 37,5 graden. Ons plan was om een zuidelijke route te pakken. Dit werd door iemand van de beveiliging (van de boot)  sterk afgeraden. Het was de route naar Iran en richting Ngoro Karabach. Hier zijn erg veel politiecontroles en spanningen.

Ook de corruptie speelt een rol: alle bezoekers van Iran hebben pakken $$$$ bij zich omdat je daar geen geld kan opnemen. Het is dan ook schering en inslag dat mensen verzonnen boetesopgelegd krijgen omdat de agenten weten dat je veel dollars bij je hebt. Dan maar de hoofdweg naar Tblisi.

Een kilometer of 50 bleef het een zeer drukke 60 km/u weg. Dit vooral omdat men een nieuwe weg aanlegt. Erg veel bedrijven lagen direct  langs de weg. Er waren opvallend veel muziekbedrijven. De situatie geeft de indruk dat het deze streek economisch voor de wind gaat. Goede auto's, onderhouden huizen en bedrijven, nieuwbouw en dan de nieuwe weg. 

Onderweg probeerden wij te tanken. Dat ging niet zomaar! Er waren twee pompbediendes, één security officier, een vierde persoon en de baas. Heel veel discussies die er op neer kwamen dat zij twijfelden aan onze kredietwaardigheid. Het laten zien van meerdere passen hielp niet. Staat er wel geld op vroegen ze? Het laten zien van dollars hielp maar toen startten de discussies wat te doen. Ze wilden dat we 2x betaalden wat wij weigerden. Toen wilden ze maarvhalf vullen....... .

Het schoot niet op. Eindelijk één tank vol en daarna die van John maar ze wilden hem niet vol doen en ik moest betalen. En wonder o wonder mijn pas werkte, je zag ze zuchten van opluchting. Toen konden ook opeens de laatste liters inde andere motor........ . 

Daarentegen kwamen wij bij een ander benzinestation om drinken te kopen en gelijk konden we meesten. We hadden al gegeten dus dat hoefde niet maar we moesten en zouden hun tomaten proberen met het dunne brood. Echt overheerlijk. Deze meneer verbouwde de groenten - pepers, paprika's en tomaten -in eigen tuin zonder chemische middelen. Het was spontaan en reuze gezellig.

De weg werd rustiger en we mochten 90 en 110 rijden, dat schoot flink op. Er kwamen in de verte heuvels, akker- en wijnbouw. Mooier zo. In feite is deze route een parallelweg van degene die wij in mei gereden hebben.Die andere weg is echt veel interessanter door de vele dorpen en de prachtige natuur.

In de vroege avond zochten wij onderdak. Vrij kamperen bij een groot meer mocht niet van de politie. Al snel vonden we een soort motel. Het zag er best netjes uit maar feitelijk werkten de dingen niet of half en was het niet schoon. Toch waren wij blij met de koude douche en het bed. Gewoon je eigen lakezak erop en je wordt gevrijwaard van het opgewassen beddengoed. De wc moest ook even een beurt hebben terwijl doorspoelen met de douchekop ging.

Het eten daarentegen was erg goed. We zaten aan tafel met een zeer fanatieke Turkse Erdogan aanhanger die niet in toom te houden was. Op een gegeven moment was het genoeg en hebben wij de discussie beëindigd.

En zo eindigde onze dag. Onze kamer was bloedheet.