Dag 34, Donderdag 30 mei, Bughara, Uzbekistan

Dag 34, Donderdag 30 mei, Bughara, Uzbekistan

Tegen vieren was er een hondengeblaf van jewelste! Het leek wel of er twintig honden tegelijk blaften. Ik denk dat het komt doordat iedereen opstaat om te eten, dat is om vier uur. De honden worden ook wakker en gaan dan blaffen. Daarna kwam er een menselijk geroezemoes, mechanische geluiden en heen en weer geloop op gang.

Na het eten zo tegen vijven begon de markt zo ongeveer hier voor de deur. Alle kraampjes worden opgebouwd en er is een drukte van belang. Iedereen loopt Kris kras door elkaar. Het aanbod is gevarieerd in aardappelen, groenten en fruit in mindere mate. Een slager heeft een hele kleine vaste plaats in een huisje. Hij was druk aan het uitbenen.

Er is naast de straat een echte ommuurde kleine markt met stenen tafels waarop men zijn waren kan uitstallen, eigenlijk hetzelfde als een ouderwetse voertafel voor de paarden, iets hol in het midden zodat alles van nature blijft liggen.

Later op de dag zou deze hele markt worden afgebroken, men bouwt een geheel nieuwe met meerdere etages. Dit is een project gefinancierd door de stad. De oude moskee wordt gerestaureerd, er komt een guesthouse en een kleuterschool. De eigenaar van het guesthouse waar wij verblijven neemt er in deel. 

De markt is typisch lokaal van de wijk.

We spraken een mevrouw die een marktkraam met allerhande waren had. Ze sprak opvallend goed Duits en kwam zeer ontwikkeld over. Wij kregen niet de indruk dat haar man ook Duits of Engels sprak. Ze had het op school geleerd en was nog nooit in Duitsland geweest. Verbazingwekkend hier die Duitse invloed. We werden uitgenodigd voor het diner morgenavond. Wij accepteerden de uitnodiging.

Het ontbijt was met super vers brood, gebakken eieren en een dermate zoete confiture dat je de vruchten niet kon herkennen.

Er heerst een uiterst relaxte sfeer met onze Franse kamergenoten. Leuke jongens! John kon zich nog uiterst verdienstelijk maken voor hen: op weg naar Bugahra was de bagagedrager afgebroken en moesten wij de bagage van Pierre overnemen. Bij aankomst kon onze host direct al een smid vinden en de dag erop werd een driehoek constructie gecreëerd door de plaatselijke smid op aanwijzingen v John. Het ontbreken van deze versterking leidt bij zeer veel motoren tot breuk in de bagagedrager. Niet bij BMW overigens want die hebben dat goed ontworpen.

(Iedereen slaapt nog als een blok).

Naar het centrum lopen was niet ver, enkele steegjes door een we ontwaarden gelijk al de grote gebouwen met een min of meer Persische architectuur. Dat bleek te kloppen want de drie belangrijke Uzbeekse steden Xiva, Bughara en Samarkand hebben lang onder de Perzische invloedssfeer gelegen. Ook spreekt men hier nog steeds Tajieks, een  taal die behoort tot de Farsi  (=Persische) taalgroep. Dit in tegenstelling tot de Turkse taalgroep waartoe het Turkmeens behoort.

De gebouwen zijn immens groot met enorme grote poorten en hele grote binnenplaatsen. Rondom deze binnenplaatsen binden zich tientallen kleine kamers welke nu veelal als winkel dienen. Meerdere gebouwen hebben een religieuze functie zoals moskee of medresse (koranschool) maar ook als markt.

Er zijn aan de buitenzijde veelal tegeltableaus van keramiek aangebracht over een groot deel van de gevels. Prachtige blauwe kleuren en turquoise.

De gebouwen zijn allemaal van gele baksteen opgetrokken met de bekende bogen. Een zeer fraaie architectuur. Er zijn meerdere grote pleinen.

De stad geeft op de één of andere manier een rommelige indruk. Er wordt gewerkt en geleeft, heel anders dan in Xiba waar het een veel dorpser indruk geeft en zo gerestaureerd is dat het een museumdorp is geworden.

Bij een tapijtenhandelaar kwamen wij in contact met een jonge vrouw van 24, Firangiz geheten. We hadden een leuk gesprek en ze bood ons aan een rondleiding te geven in de stad. Ze wilde gids worden en wilde graag alles in de praktijk brengen. Waarom niet? En zo gingen wij op pad. Moskee na moskee, museum na museum. We kregen inmiddels een beetje zicht op de zeer rijke historie van het land. Veel gebouwen zijn gesticht zo tussen de 10e en 13e eeuw. Zeer indrukwekkend was het fort van de emir. Net als in Xiva van een soort organische architectuur. Het fort is zeer groot. Er zijn enkele kleine collecties tentoongesteld. Hier leefden 3000 mensen rond 1900. Deze stad is reeds in de 18e eeuw onder Russische invloedssfeer gekomen terwijl dat voor het gehele land eerst in het begin v d 20 ste eeuw het geval was.

 Sinds 1992 is het weer onafhankelijk.

Aan het eind van de dag maakten wij kennis met de familie van Firangiz. Een leuke foto is daar het bewijs van. Haar vader bleek de eigenaar van een groot hotel te zijn tegenover het fort "de Ark" te zijn. Tevens bleek hij ook eigenaar van de enorme tapijtwinkel te zijn. Onze gids is duidelijk van gegoede huize maar staat zich daar in het geheel niet op voor.

Morgenvroeg hebben wij een afspraak om het zomerpaleis van de voormalige emir te bezoeken.

We ontdekten nog een Duits koffiehuis waar echte goede espresso en cappuccino wordt gemaakt. Bovendien zijn de Kuchen Hausgemacht. Een genot.

Bij thuiskomst in het gasthouse werd het direct alweer gezellig. De Fransen waren terug en onze gastheer is ook gezellig. Het bier kwam op tafel en het werd tijd om de bestanden van mijn GoPro over te zetten op mijn SSD. Julien, een van de Franse motorrijders had hier duidelijk ervaring mee. Wat we ook probeerden het lukte niet, vooral omdat de bestanden te groot zijn. Foto's gingen zo over, geen probleem. Ik ga nu gewoon filmflitsen maken, dan is dat ook weer opgelost. Het probleem met mijn gps bleek eenvoudiger te liggen: er stonden flinke oude bestanden muziek op van mijn reis naar africa, deze gewist en alles draait weer als een zonnetje.

Om een uur of 21.30 gingen wij naar het centrum uit eten. Dit werd een totale aanfluiting. Afgezien van het eten dat slecht was en uit de magnetron kwam, hadden ze niet eens wisselgeld om ons terug te betalen.

Nog één detail: In Uzbekistan worden géén importauto's toegelaten Dus geen kerkhof van Europese wrakken hier nee, alles van eigen bodem van de Deawoo/Chevrolet fabriek. Veel Matiz en Nexia. De Matiz kost 5000$.

Morgen dus onze excursie naar het zomerpaleis.