Dag 76, vrijdag 12 juli, de terugweg, Echmiadzin naar Georgië

Dag 76, vrijdag 12 juli, de terugweg, Echmiadzin naar Georgië

Yerevan was misschien maar 30 kilometer rijden. Opvallend was het zeer droge landschap waardoor wij reden. Mooie vergezichten kilometers ver met een magnifiek uitzicht op de berg Ararat net over de grens in Turkije gelegen. Deze berg is voor Armeniërs van grote (spirituele) betekenis. Vroeger behoorde deze tot hun rijk. Ze is vergelijkbaar met de betekenis van de Fuji berg voor de Japanners.

De kleine dorpjes zien er zeker niet welvarend uit. Er is wat dat betreft nog een lange weg te gaan voor dit land.

Onlangs verbaasden wij ons toch wel erg over het aantal grote autos in dit land. Het merk Mercedus domineerd de markt. Het liefst rijdt men hier een model met een 3,5 liter motor of nog groter. En als je dan denkt dat het allremaal auto's van 20 jaar of ouder zijn, maar nee je ziet ze zelfs nieuw rijden of van slechts enkele jaren oud. Het schijnt dat een auto een dermate hoge status geeft voor Armeniërs (en zeker ook voor de Georgiërs) dat men hiervoor alles en alles opzij zet en grote leningen aangaat! We mogen aannemen dat de onderwereld hier ook een zekere  rol speelt. 

Opvallend aan Yerevan vonden wij de kwaliteit van de wegen (de grotere doorvoer routes) deze zijn allemaal vers geasfalteerd. De straten zijn zeer schoon. Ook de huizen en flatgebouwen en appartementcomplexen zagen er verrassend goed uit. Ze zijn aan de buitenzijde hoodzakelijk met natuursteen bekleed, Dit geeft een mooie homogene indruk. Wel komt het voor ons wat zwaar over door de soms roest-oranje achtige kleurstelling. Overal staan kerken en andere religieuze gebouwen als kloosters.. De religie speelt een zeer belangrijke rol in Armenië. Yerevan is een rustige stad met weinig verkeer. Verwacht hier geen files.

Natuurlijk zijn wij ook van de grote assen afgeweken en geeft dat een ander beeld van slechte wegen, onderhoudbehoevende flatgebouwen uit de Sovjet periode en veel verlaten complexen van industrie of zelfs sportcomplexen.. Ja er zijn duidelijk twee werelden hier!

Op onze weg naar Georgië kwamen wij langs Etsjimiadzin om het religieuze complex van kerken en klooster in 

 te bezoeken. Dit vanwege de status ervan: het is het centrum van de Armeense kerk en een zeer oud complex. Sommige delen dateren uit het jaar 600 en is daarmee de oudste kathedraal ter wereld. Een bezoek waard dus. Je komt daar dan in deze stad en zoekt je rot! Geen borden en niemand die ook maar één woord engels begrijpt. Wat bleek is dat er diverse religieuze gebouwen in een moderne stijl omheen zijn gebouwd. Je kunt de architectuur gedurfd noemen naast zo'n oude kathedraal. De stijl en materiaal keuze past in het geheel. De kathedraal werd volledig gerestaureerd en was ontoegankelijk! Ja dat was dan een teleurstelling om alleen maar stijgers te zien. Maar goed om het geheel te zien is natuurlijk indrukwekkend. 

Op weg naar het noorden stopten wij nog in de stad Gyumni. Een verrassend leuk stadje met een enorm plein met leuke horeca. Het stadje straalde een zekere dynamiek uit! Er gebeurd hier wat , het leeft. Er zijn meerdere mooie oude gebouwen .Ja een plezier om er te zijn.

Na de lunch. Reden wij nog een goed uur naar de grens. Donkere wolken tekenden zich af. Het werd zwart en donker. Net stopten wijnop tijd om in een bushalte te kunnen schuilen. Er brak een hels onweer los! Er viel zelfs hagel en de weg veranderde in een rivier. Een Harley Davidson stopte om ook te schuilen. Het was een Italiaan. Hé we herkenden hem van een uur geleden: hij werd bekeurd door de politie. Een zeer ervaren rijder die met zijn 400 kg wegende Electraglide de slechte wegen bereed. Hij zei dat het niet makkelijk was 'maar het gaat' !  Het lijkt mij niet makkelijk om met zo'n machine die extreem slechte wegen te berijden. Na een half uur konden we weet verder. Op een gegeven moment werd mijn motorfiets onbestuurbaar! Ja dat klinkt zeer vreemd maar was echt zo. Met moeite kwam ik de bochten door. Ik kreeg geen grip meer op de besturing. Stoppen dus! Tijdens de pauze had ik al een vermoeden dat de luchtdrukmeter van de banden wellicht nieit de juiste druk aangaf. Even later kwam John terug en we pompten de band op. Er bleek geen druk meer in de band te zitten!! Ja logisch dan wordt elk voertuig onbestuurbasr. Lucht erin en verder maar weer. Wat er nu aan de hand is weten we nog niet maar dat zal de komende dagen wel blijken.

De grens was dit keer niet meer dan een formaliteit. Super snel! Op internet hadden wij gelezen dat een traject van 23 kilometer na de Georgische grens bar slecht was. Nou dat klopte: de eerste meterd nade grens al begonnen de kuilen, plassen en modder, met onze motoren en inmiddels opgebouwde ervaring was dat geen probleem. Voor de auto's daarentegen was het ronduit moeilijk. Wij konden dan ook iedereen inhalen. Op een gegeven moment moesten wij stoppen vanwege wegwerzaamheden. Men was een zijde van de weg aan het verbeteren en had deze één meter diep uitgegraven! Even later konden wij daar weer rijden. Maar ook zwaat vrachtverkeer en zelfs een bus moesten door deze 2,5 meter brede geul rijden!

Voor ons een eitje, geen probleem.

In het eerste het beste stadje stopten wij en vonden een guesthouse. Een beetje russische sfeer, erg direct. De mevrou stelde een uur later ineens dat het ontbijt er niet bij zat terwijl ze dit had toegezegd. Vreemd, het was ons al eens eerder gebeurd en daarom vragen wij het altijd zeer expliciet.

In het stadje vonden wij een restaurant. Er was een entree waarachter zich diverse kamers bevonden met daarin steeds één gedekte tafel. Op deze wijze kun je dus echt privé eten.

Niet sfeelvol maar toch weer eens wat anders. We hadden die kamers al veel vaker gezien maar hier hadden ze niet anders, dus er was geen 'normale'restaurant zaal.