Dinsdag 9 mei, valpartij

Het enorme hotel achter ons gelaten reden wij gelijk een stuk je piste. Altijd weer even wennen. Maar daarna kwam een lang stuk asfaltweg, beetje saai, zo'n 80 km. Om bij in slaap te vallen.

Een grote vlakte met sporen lag voor ons open. Veel van die reuzen graspollen. Het vertrek liep goed. Af en toe mul zand Aar je heel erg op je qui vive moet zijn. De minste snelheidvermîderîg is funest! Zodra je voelt dat ie minder loopt: gas erop! Dat deed ik ook maar raakt naast het pad in diep mul zand. Je krijgt je motor nooit alleen los. Gasgeven is funest want binnen twee tellen zit je op vijftig centimeter diep! Ik wachtte dus op hulp, maar iedereen reed voorbij, ikwas namelijk niet gevallen dus dan is hulpbehoefte niet duidelijk. Het duurde dan ook een tijdje vordat Jean-yves en Didier mij eruit trokken: voor trekken een beetje gas en rijden maar weer. De navigatie was op cap (azimut) en iedereen was verdwenen. Het duurde dan ook weer even voordat wij het spoor hadden gevonden. Daarna volgden tientallen kilometers harde woestijn met af en toe verraderlijke kuilen en door water gevormde scheuren. Wij knden zo'n zestig km per uur rijden! Dat schoot op! Maar zodra je stopt merk je dat je heel erg geconcétreert moet rijden en dat vermoeid. Op een dag merk je ook de vermoeidheid toeslaan: meer glij en valpartijen in het mulle zand. Ik zat ook diverse malen vast. De ervaren jongens riden er zo door! En ofschoon het mij nu best goed vergaad blijft het vooralsnog moeilijk. Als iemand voor je ineens gas mindert ben je in twee seconden te dichtbij zodat je geen enkele vrijheid meer hebt om gas te geven en dit staat borg voor een glijpartij.

Het landschap is groots, het is immense, steeds bergen op de achtergrond welke afgeplat zijn. Met het zonlicht erop geeft dit een prachtig schouwsel. Ondnaks dat je het niet zou vewachten wonen er toch ook nog mensen in deze meest desolate gebieden. Van belang is natuurlijk dat er een bron of put is: zonder water geen leven. Hier en daar zijn er nederzettingen en soms zelfs kleine dorpjes.

Er komen altijd kinderen op je af! Bedelend of niet. Meestal zijn ze gewoon enthousiast mensen te zien. 

Er is geen enkele welvaart. Geen auto,geen landbouwvoertuig, nee alles handmatig. Opvallend is dat ook van de kinderen de gebittenvaak al geruineerd zijn. Vaak missen de mensen bijna al hun tanden en degene die er nog zijn zijn geheel bruin!

Een woestijlandschap heeft voor mij iets magisch, iets groots iets ongrijpbaars, en de natuur wind altijd door het gebrek aan warer! Wij drinken liters per dag! 

Even een drink pauze in een cafe: een mooi ommuurde 'vesting' heel mooi aangelegd en ingelicht. We moesten snel verder voor de lunch. We reden nu min of meer aan de voet van de berg door vele kleine dorpjes. Heel gevaarlijk met kinderen van 2 op de weg die altijd willen dat je stopt! Soms schrik je je dood! Daarna kwam de zandstorm, we zagen echt niets meer en het zand duwde zich door alle spleten van mijn vizier. Bij een rechtsomkeert had ik moeite om mijn motor recht te houden, zo sterk was de wind. Na enig heen en weer gerij vonden wij de auberge. Ook weer een prachtig gebouw van pisé met torentjes en heel veel ruimte. Onze koks hadden gekookt en na een half uurtje rust konden wij eten. Het weer zag er zo slecht uit dat wij eerst dachten daar te moeten overnachten.

Dat bleek niet nodig. 

Daarna zagen wij enorme kuddes drommedarissen, een fabelachtig mooi gezicht. Een vlakte tussen de bergen, een soort zoutvlakte. Het rijden was bijzonder moeilijk door de duizenden heuveltjes en gaten. Het vergde veel energie en stuurmanskunst. Daarna kwamen er weer de grote vlaktes met verraderlijkzand: ik kwam een paar keer vast te zitten maar over het algemeen ging het mij goed af. Ineens twee valpartijen met pijnlijke blessures! Een persoon met waarschijlijk gebroken ribben eneen met gekneusde ribben . Zij konden dus niet meer rijden zodat er een oplossing voor de motoren gezocht moest worden.

De storm kwam weer op en we besloten te overnachten in een auberge diewe aan de horizon zagen liggen. Hij bleek op slechts enkele kilometers te liggen en had een kamer voor iedereen!

Stenen bedden, licht een paar uur ´s avonds en alles rudimentair. Eenaardige marokkaanse gastheer.

Onze koks maakten een lekkere maaltijd en daarna was iedereen zo moe dat om 10.30 u iedereen sliep!