woensdag 19 april, pharmaceutische vergissingen en Kafkaanse tostanden om Marokko uit te komen.

Woensdag 20 april. Pharmaceutische vergissinkjes en kafkaanse toestanden om het land uit te komen.

Tijdig weggegaan maar ik raakte het spoor bijster! Ik heb geen kaart van Marrakech en het is groot daar! Ik deed er een uur over om het (terug) te vinden. Eigen schuld, ik was vergeten de GPS coordinaten op te slaan. Direct goed ontvangen snel aan de beurt bij de specialist, alles in orde maar een twijfelpunt. Er moest nog even een andere specialist biijkomen, hij kon wel hier naar toe komen dan hoefde ik mij niet te verplaatsen! Goed idee na al dat gezwerf. Wel even wachten natuurlijk, één tot anderhalf uur, geen probleem, ik heb de tijd vandaag. Na twee uur nog niets. De druk wat opgevoerd dat ik weg moest, dat hielp na nog een half uur was de specialist er, onderzoekje, recept en klaar. Kosten specialist : 25 € inclusief de bespreking met de andere specialist. Koopje. Die pillen haalde ik bij de pharmacie op het vliegveld. Bleek de arts een verkeerde en uiterst verwarrende spelling te hebben gehanteerd zodat het een verkeerd medicijn was! Dus gebel heen en weer. Goed het medicijn was uit de collectie en niet meer leverbaar, wel in Franrijk, ja maar daar heb ik niets aan! Probeer het dan toch in Nederland! OK , benieuwd of ze daar het verhaal van de verkeerde spelling willen volgen!
Op het vliegveld een nieuwe ervaring met de bureaucratie! Allereerst duurde het inchecken bij Transavia ongelooflijk lang. Ik trof het om in een rij te staan die werd geholpen door een figuur die -volgens vele mensen daar- de eerste dag zelfstandig werkte. Hij twijfelde aan alles, ging alles vragen en stuurde keer op keer mensen weg. Dit veroorzaakte onrust. Na een uur waren ze zo slim om een derde loket te openen, pffft, kon dat niet eerder? Ik had de pech om door die knaap geholpen te worden. Hij was zo geschrokken van het geklaag van iedereen dat hij mij in enkele seconden hielp!!! 
Vervolgens door alle bagage controles. Hierna de paspoortcontrole: meteen mis, u mist een stempel, u moet terug naar de douane voor een contrôle. Dat was letterlijk heel ver terug, echt de allereerste contrôle. Maar goed je kunt niet zomaar terug door al die controles, halverwege eisten ze een verklaring dát ik terug moest! Hup weer naar het eind, en zo begon de terugweg weer opnieuw. Bij de douane aangekomen was het gelijk duidelijk. 'Waar staat uw motor?', 'in Marrakech op een bewaakte stalling' antwoordde ik niets vermoedend. Gaat u hem dan even halen 'want u behoort te weten dat hij hier in een afgeschermde zône moet staan met sleutels en papieren erbij'! Dit was wel even schrikken. Het hoofd koel houdend legde ik mijn situatie uit, het ovelijden van mijn moeder, het overhaaste vertrek uit de woestijn, het bezig zijn met het verlies van je moeder en niet met formaliteiten etc.´mijnheer, ik heb het u al gezegd, maar dit zijn de regels ,de formaliteiten'. U had zich gewoon op de hoogte moeten stellen, zo simpel is het. U koopt gewoon een nieuwe ticket dat is alles! Maar dan ..... mis ik de begrafenis van mijn moeder ....... antwoordde ik nogmaals met een geemotioneerde stem. U kunt aan mijn ticket zien  dat ik over drie dagen terug ben, mijn hotel is geboekt en betaald etc etc. Hij ging om! Dit was zelfs voor hem niet meer houdbaar. Zelf wist ik van de contacten met de politie comissarissen dat er een interne richtlijn is dat ze zich loyaal en begripvol moeten opstellen tegenover buitenlanders. Er wordt hen duidelijk gemaakt dat de gemiddelde toerist gewoonweg niet op de hoogte kan zijn van alle regels. Hij condoleerde mij, wenste mij sterkte en stempelde mij af. Een zucht van verlichting. Deze belevenis deed mij sterk denken aan mijn favoriete schrijver Franz Kafka!
Toen moest ik natuurlijk weer alle contrôles door, fouilleringen, scan van de bagage voor de derde keer, contrôle van de tickets en paspoort, stempels en meer. Eindelijk, een kwartier voor de incheck begon, na meer dan twee uur mocht ik het land uit.

Ik vlieg nu met een half uur vertraging full fare zonder enige service met Transavia naar Amsterdam. Het rauwe nederlands viel mij wat zwaar, zijn dit nu al die leuke landgenoten, of ben ik teveel opgegaan in de Franse cultuur de afgelopen 17 jaar? Af en toe denk ik dat, Geen fransman, geen nederlander, nee meer een international, ik doe het er mee, wat maakt het ook uit, het is overal leuk: Fijn om vanavond in Amsterdam te landen, het wordt wel 24.00 uur! Arme Erica die mij ophaalt, arme Xenia waar wij om één uur aankomen en blijven slapen.