Dag 29 zaterdag 25 mei , Grens Uzbekistan naar Quoraqalpoghiston

Dag 29, zaterdag 25 mei. Van de Grens v Uzbekistan richting Nukus. 320 km 30 graden.   

Quoraqalpoghiston, daar zijn we nu, je hebt een taalcursus nodig om dit uit te spreken!

Dit kun je je niet voorstellen: hoe prettiger kun je midden in de nacht gewekt worden dan door de fluit van een stoomtrein en het o zo typerende gestamp van zo'n stoomlocomotief. Ik zou eigenlijk best graag daarnaartoe willen gaan om een kijkje te nemen. Het is alweer terug tot 1972 dat ik in een werkende stoomlocomotief in Duitsland was naast de stoker! Indertijd werd hun inzet verlengd i.v.m. de eerste oliecrisis. Ongelofelijk dat die hier nog rijden! Droom ik? Misschien het is in de nacht, maar dan is het een leuke droom met al dat stoom.

Alle honden zijn ook wakker geworden, wat een enorm geblaf!

Terug naar de dag: In de yourt aan de grens hebben wij prima geslapen. De valpartij had mij een pijnlijke schouder bezorgd maar door zalf en Ibuprofen van Robert en Barbara heb ik goed geslapen...... ja draaien moet je natuurlijk niet doen! 

Dit is een echt grote en hoge yourt met heel veel ruimte. Je kan er zo met een man of tien in slapen. Het grappige is dat John 's middags net had gezegd dat hij daar graag in zou willen slapen waarop ik zei dat dat in de Wahkan of Tajikistan wel zal gebeuren. En nu bij zuiver toeval slapen wij daar al in! Deze yourt is duidelijk een "mooi weer tent" geen dikke isolatie en de wind en het zand komt eronderdoor, logisch wat het kan hier stik en stik heet zijn zodat je voor bewegende lucht moet zorgen!

Er was een drukte v belang bij deze grenspost, de hele nacht hingen de mensen van de kleine auto's ( handelaren die hun auto's volproppen) en de truckers rond of sliepen her en der. De toiletten en douches worden constant schoongemaakt.

Na het heerlijke muesli ontbijt vertrokken wij. Deze weg stond bekend als zeer slecht en dat zou zo blijken te zijn. Toch vonden wij hem minder slecht dan de dag ervoor door het ontbreken van de funeste mulle zand stukken. De eerste 2 uur reden wij ongeveer 80 kilometer van de gereden 320 km. Dat schiet dan niet echt op. Het was weer volop kuilen slalommen, grindverharding,  stukken totaal versleten en kapot gereden asfalt, onbeschrijfelijk. Soms ineens weer 20 km nieuwe weg en dan begon het weer. 

Op deze 450 km lange weg is geen tankstation! Alles vol voor vertrek dus.

Er is één restaurant onderweg ( met voormalige pomp). Om een uur of 1 arriveerden wij daar, helaas dachten wij, geen auto's niemand gezien, geheel verlaten. Dan picknicken onder het afdak ( het kwik was inmiddels boven de dertig graden gestegen). Hé, de voordeur bleek open, onmiddellijk zij iemand "hello".

Dat was dan het enige Engels maar toch. Alle ramen waren met een blauwe folie beplakt.Wij aten vers gebakken gevulde broodjes. Achter het hotel was er een hele grote ommuurde groentetuin. Wel bijzonder midden in de woestijn! Netjes verzorgd. 50% was bedekt met staalafval: plaatmateriaal, buizen, u- en t-profilen, draad enzovoorts, kortom een gigantische bende. Hier stond het toilethok. Een betonnen plaat met een gat erin. Hygiëne???

Er stond één koe waarschijnlijk te wachten om geslacht te worden.

Wij verlieten dit desolate oord en reden verder. Na een tijd signaleerde John een terugval in snelheid van mij: het teken om even te pauzeren, daar moet je scherp op letten!

Robert en Barbara zetten hun motoren parallel en spanden een doek ertussen! Een heerlijk plekje met schaduw en wind goed om even uit te rusten! Een goed idee.

Het landschap is ronduit saai. Niet ver voor aankomst zagen wij nog een prachtig zoudmeer. Rondom overal olie en gasinstallaties en brandende bronnen, enorme luchtvervuiling.

Uiteindelijk een guesthouse gevonden. Groot huis, schuchterheid hielpen de mensen ons. Wij waren hun eerste gasten.

Morgen naar Nukus.