Dag 30, zondag 26 mei 2019, van Quoraqalpoghiston naar Nukus 155 km,

Dag 30 zondag 26 mei 2019, van Quoraqalpoghiston naar Nukus 155 km, Circa dertig graden.(Uzbekistan)

Het ontbijt was in de zeer royale (=zes persoons) kamer v Robert en Barbara.

Gebakken eieren met zoals hier gebruikelijk witbrood van twee dagen oud. Het lukt de bakkers niet om vers te leveren. Wellicht spelen lange afstanden parten. Bakkers zie je hier nergens. Zag je in Georgië nog echt veel bakkers, hier totaal niet. Jammer dus.

Het bleek dat de huiseigenaren beneden sliepen in één grote kamer met individuele bedden rondom. Een personeelslid sliep boven in de hal. Wat handig was was dat wij hier konden wassen en het is ook 's nachts dermate warm dat alles droog is.!

Ofschoon het echt grote huis schoon is en zelfs het toilet blijft dit een zwak punt. De douchecabine waar alles is aangekoekt en een wasmachine die bijna vast zit van de aangekoekte poeder. Buiten troep, troep troep. Binnen netjes! Enfin er zijn hier andere standaarden. Voor locale begrippen verdienen zij zonder meer een 8. De prijs 36 $ per nacht voor 2 kamers. Ineens werkt men niet meer per kamer maar met persoon, ja dan neem je twee kamers natuurlijk!

In de avond hebben we even mijn stuur versteld naar een ergonomisch betere positie. Benieuwd!

Even getankt voor 0,40€ per liter benzine! 

De munteenheid is hier de Sim en 10.000 sim is ongeveer één € . Makkelijk rekenen. En je sjouwde met een volle porte-monnaie!

John jaagde een mevrouw van een restaurant de stuipen op het lijf toen hij in briefjes van duizend 252.000 Sum ging aftellen! Eten is erg goedkoop hier hotels zijn duidelijk duurder. Kamperen is eigenlijk onmogelijk door het ontbreken van beschutting en vlakke grond. De platte woestijn heeft golfjes!

Er stond een in onbruik geraakte tientallen jaren oude electriciteitscentrale uit het Sovjet tijdperk. Alles in verval maar intact met zijn 5 enorme schoorstenen.

De weg vandaag was goed , de zéér verraderlijke gaten in de weg bleven! Enkele malen kort gestopt en reeds na een uur of tweeëneenhalf bereikten we Nukus. We zagen in onze ooghoeken een dansuitvoering. Onmiddellijk stopten wij en liepen ernaartoe. In volle gang was een traditionele dans met een modern tintje. Het bleken leerlingen van ongeveer 18 jaar oud te zijn. Ik kreeg geen hoogte van het hoe en wat. Ik sprak een meisje die vertelde te studeren maar niet wat en hoelang. Daarna begreep ik bestuurskunde en vervolgens wilde ze in Westminster Engeland gaan studeren. Waarschijnlijk was haar niveau Engels voldoende om mij een goede indruk te geven maar ontbrak het een beetje aan begrip. Het was een prachtige uitvoering in vol ornaat. De jongens hadden allemaal een prachtige traditionele blauwe dracht terwijl de meisjes in rood met groene lange jurken liepen. Echt super mooie costuums. De choreografe was een gedreven vrouw, zij deed het al dertig jaar! De meisjes waren stuk voor stuk zeer knap en hadden allemaal lange zwarte vlechten. Ik zou de mensen qua uiterlijk omschrijven als Aziatisch. De jongens kwamen ons allemaal een hand geven terwijl in hun cultuur de meisjes dit niet doen. Opvallend daarentegen was dat juist de meisjes bleven praten. De choreografe gebood een tweede repetitie bij 33graden. In de zomer stijgt het hier tot 44 graden. Zo werden wij getuige van deze 9 minuten durende prachtige dans van de uithuwelijking van een vrouw. Echt klasse!

We bezochten verder een begraafplaats welke gevormd werd door een oude zeer grote grafheuvel. Van een afstand zagen wij een ongeveer 250 meter lange langwerpige heuvel vol met graven. De graftombes zijn van lichtgele bakstenen gebouwd en in het algemeen rechthoekig en circa 1.25 m. hoog aan de lengtezijde en ruim twee meter aan de achterzijde. Een hardstenen plaat met de afbeelding van de persoon verluchtigd het graf. De afwerking is zeer grof: ruw opelkaar gemetselde stenen nauwelijks afgevoerd. De rijkere mensen laten een grotere koepel plaatsen, eveneens van bakstenen. Zéér opvallend is dat de draagbaar van de teraardebestelling op het graf blijft staan. Aan de constructie kun je zien dat er van balken een plafond wordt gemaakt boven de kist welke in het zand staat. Het plafond is waterdicht gemaakt met een soort doek. Alle graven van 10 jaar eñ ouder waren ingestort. Op de plaats van de kist ontstaat een instorting welke gewoon zo blijft. De draagbaar staat dan nog steeds boven op het graf. Vervolgens verruīnerd de tombe en vaak vallen de muren ineen. Van enig onderhoud of bezoek konden wij ons niet gewaarworden. Duidelijk is er hier sprake van een andere graf cultuur. Tekenen van geloof hebben we - wellicht door gebrek aan kennis en kunde - niet kunnen ontdekken. 

Overigens heb ik nog niet veel moskeeën gezien in de traditionele zin van het woord. Ook de oproep tot het gebed (tijdens de actuele ramadan ) zijn hier niet te horen. Wellicht een overblijfsel van het communistische tijdperk waarin het geloof een derderangs positie kreeg. Ik weet het nog niet.

Het hotel was erg moeilijk te vinden de coördinaten waren goed maar ...... . Met wat hulp kwam Robert eruit. Tja we hadden teveel voor ons en niet naast ons gekeken!

Het hostel is een super gaaf adres. De motoren lichten gelijk naar binnen op de wit/grijze natuursteen staan. Een hele mooie ruimte met Chille zittafels. Het werd direct reuze gezellig toen er nog vier motorrijders aankwamen. Vervolgens waren er mensen van Duitse, engelse, Nederlandse en Italiaanse nationaliteit, waarbij ikzelf met het Franse kenteken gemakshalve als Fransman geld. Een uiterst gemêleerd gezelschap. Allemaal BMWrijders (what else?). Het bier vloeide, het was gezellig en we spraken door elkaar Duits en Engels.. Daarna genoten wij van het zéér schone en goede sanitair. Alles was nieuw èn schoon. Een super adres.

Snel een hotelletje in Xiva geboekt want die lopen snel vol. Robert en Barbara blijven hier nog een dag om even bijtekomen van 9 maanden reizen! Dat is nogal wat en ik denk dat je voor dit soort lange en zeer vermoeiende reizen steeds pauzes moet inlassen en niet steeds on the move blijven.Ze willen pas in 2021 terug naar huis. Bewonderenswaardig.

Toch wilde Barbara nog niet opsplitsen en boekte alsnog in Xiva. Toen we naar het restaurant zouden gaan bleek Robert een migraine aanval te hebben en lag gevloerd ziek op bed, erg jammer en je kunt nog zo positief zijn maar ziekte vergalt alles. Sterkte gewenst dus voor Robert.Het door recommandations aangeprezen restaurant was me wat! Drie etages vol met locale mensen. De kleur bruin overheerste. Netjes, bruisend en iets gedateerd. Uiteraard was iemand die ook maar een paar woorden Engels spreekt eigenlijk niet te vinden. Hierdoor ontstonden lange wachttijden en hadden 2 personen na 1,5 uur nog geen eten. Er werd gedeeld en gevraagd, Men keek verbaasd dat twee mensen nog geen eten hadden. Een half uur ging voorbij, drie kwartier nee nog niets. Uiteindelijk kwam alles goed en de kwaliteit was er. Toen afrekenen; we zouden delen... De verrassing kwam: 15.000 Sum!!! (=15 €). Het is gewoonweg niet te geloven, eten voor zes man, drie bier, water ..... Het delen werd een lachertje en uiteindelijk betaalden wij 4 €. Lachen. Nog even om elf uur 's avond naar de apotheek om zalf voor de geblesseerde schouder te kopen. Iboprufen was er niet.

Morgen naar Xiba.