Dag 41, donderdag 6 juni .

Dag 41, donderdag 6 juni .

Het vertrek uit 'the Seven lakes' zag er verdraaid slecht uit, tot 9 uur 's ochtends regende het flink hard. Zo en de heenweg was die ruim 30 km off road Al echt geen makkie. Het zou nu rijden onder volle concentratie worden zonder wat te kunnen zien! Althans, dat vreesden wij. Niets was minder waar, het leek er bijna op dat er meer grip was en alles veel ontspannener ging. Pierre reed voor en hij speelt met zijn 100 km lichtere motor. En zo probeerden wij zo goed en kwaad als het ging hem te "copieëren". Verbaasd in ons zelf lukte dat uitstekend. Het was verbazingwekkend mooi. Permanent naar beneden rijdend heb je ook meer zicht op alles. Enkele kleine dorpjes met zeer eenvoudige huizen, veel koeien op de track waar de mensen mee de bergen introkken om te grazen en hele stijle berghellingen waartussen het pad als een sprookje heen kronkelde. Overal blije en zwaaiende mensen. De kinderen zijn soms bijna in extase. Fabelachtige uitzichten maar véél te druk om te fotograferen!  Kortom na drie kwartier waren we weer op de hoofdweg. De temperatuur werd snel 20 graden en we reden naar een stadje terug om eten te kopen en geld te halen. Ja hier geen gebruik van credit cards, uitsluitend cash wisselen en dan alleen euro's en dollars.

Één €is ongeveer 10 Simonis. Makkelijk rekenen. De benzine blijkt hier 0,75€ te kosten terwijl dat in Uzbekistan maar 0,45€ was. Op de markt is een goed aanbod van alle waren, winkels zijn er weinig. 

Na het eerste het beste dorpje met mini winkeltje gingen we brunchen: heerlijk vers brood, overheerlijke wordt en voor de liefhebbers chocopasta  Ineens stopte er een witte Lada, er kwam een man uit tevoorschijn die flink hard sprak en mij duidelijk maakte dat ik naar zijn auto moest komen. Daar waren enkele bijenkorven met de bijen! Wij moesten hem een potje geven en kregen verse honing!!! Jeetje, wat was dat lekker op vers brood! Een gebakje. Vervolgens reed de man weer weg! Wat aardig zeg!!

Langzaamaan stegen wij in hoogte en kwamen er snel hoge bergen om ons heen. Met een glimp zon erop leken ze aan de onderzijde fluweel groen en gedrapeerd. Daarboven sneeuw. De eerste 100 km van de hoofdweg was echt een paradijs voor motorrijders: er was weinig verkeer,een hele goede weg en maar kronkelen. Een genot.Iedereen blijft enthousiast zwaaien overal. Bij een stop in een dorp was een prachtige houten brug, niet met in gebruik voor rijdend verkeer. In een hokje van 1 M2 deed een schoenmaker zijn werk!

Andere mensen probeerden met ons te praten vaak via jongeren die een paar woorden Engels spraken. Aandoenlijk maar je komt niet ver.

Meerdere malen mooie kuddes schapen op de weg.

Een "hoogtepunt" was de tunnel des doods. Een zeer berucht bekend staande 5 km lange tunnel zonder enige wegverharding (enorme gaten dus), ventilatie of verlichting. Vandaar de naam. Maar gelukkig is hij weer opengesteld en is het wegdek ok. De verlichting over 2/3 van de lengte is bar slecht en er zijn geen strepen op de weg. De laatste 1,5 km was helemaal stik donker. Maar goed het ging echt prima en er was weinig verkeer. De vieze lucht, ja daar ontkom je niet aan. Na de tunnel een prachtig uitzicht op de bergen van 4700 meter hoogte. We genoten van het spectaculaire uitzicht. Zie foto's. John heeft nog een foto van binnen in de tunnel gemaakt ( de waaghals!) zodra die terbeschikking is publiceerd ik hem. Maar natuurlijk super dat hij hem gemaakt heeft. 

Er kwamen nog vele stikdonker mini tunneltjes. We waren op ongeveer 2600 meter hoogte.

Verder richting Dushanbé daalden we een 1000 meter en ongeveer 40 km voor de hoofdstad kwam er meer verkeer. Langs de rivier waren opvallend grote villa's gebouwd in hele goed staat. Naarmate we naderden werden de huizen nog groter met grote muren eromheen en in uitzonderlijk goede staat. Alles onder locale architectuur. Alle huizen hebben van die vreselijke metalen platen op het dak, blauw of rood van kleur. In Frankrijk heten deze "back acier" on het Nederlands zou ik het niet weten. Hier géén dakpannen dus, nee helaas.

Des te armer het land des te prestigieuzer de projecten. Zo ook hier. Een een of ander sportpaleis in aanbouw in een soort paddestoel vorm. Echt overdreven. Aangelegde bieders met bloemen en vlaggen....... . Geld teveel? Oh, nee dit geeft nationale identiteit.

We vonden via "I-overlander" een leuk hostel voor 5$ pp. Een binnenplaats met kamers eromheen. Een kamer voor 5 personen. Een Afgaande gast bracht ons te voet naar een restaurant zodat hij alles kon vertalen voor on. Hij behoedde ons voor oplichting zoals hij zei. Dat was hem zelf overkomen! Hij woont in Kiev met zijn Ukrainse vrouw. Werken in Afghanistan is te gevaarlijk voor hem. Zeven talen spreekt deze meneer! Aardig. Weer kebab ( simpelweg gegrild gehakt vlees) maar erg zwaar en vet. Geen enkel bijgerecht verkrijgbaar! Geen rijst of wat dan ook. Een heerlijke bijzondere kersendrank. De serveersters keken helemaal niet vrolijk en er werd door de mensen zeker niet geanimeerd gesproken, vreemd. 100% locals. Uiteindelijk betaalden wij 20€ voor vijf man wat gevoelsmatig veel is voor hier.

Morgen onderhoud aan de motoren.