Dag 67, woensdag 4 juli, vertrek boot?????

Dag 67, woensdag 4 juli, vertrek boot?????

Als men ergens niet van houdt in deze centraal Aziatische landen is het te weten of en hoe laat vervoer vertrekt, zo lijkt het althans. Wij hadden een kort maar ontspannen gesprek over koetjes en kalfjes met een havenmedewerker en vroegen of en wanneer de ferry zou vertrekken waarop zijn antwoord was 'maybe to night" en concreter wilde deze man gewoon niet worden, maar nee sterker nog voor hem was dat gewoonweg al zéér concreet en viel er gewoon niets aan toe te voegen! "but the evening is long' antwoordden wij, waarop hij glimlachte en zich omdraaide. En zo bleek het dan ook te gaan: zekerheid bestaat niet en snelheid houdt men niet van. Snelheid en druk werken averechts. Zo zou de boot ook nog gewoon een dagje kunnen wachten in de haven totdat er meer lading zou komen. Wij telden de vrachtwagens in de haven. Er waren slechts iets meer dan twintig kleine lege zandvrachtwagens en trekkers met oplegger en als supplement onze vier motoren. Dat was een bezettingsgraad van slechts een derde. Een reden om nog niet te vertrekken. Overigens is er géén vaarschema van de boot. Men vertrekt wanneer hij vol is of wanneer men wil of kan varen. 

Het ontbijt was in de kantine (aan wal)   van het havenpersoneel. Een steriel sfeertje met een stereotype inrichting van een kantine. Kraak nog smaak met metalen meubilair. Het eten was het een volgende systeem: keuze uit één ding! Weer het befaamde smakeloze industriële brood met gebakken eieren gelardeerd met een worstje. Na een kwartier waren wij weer buiten! Het was stralend weer dat is altijd goed voor de moraal.. Nu op ticket jacht, om 9.30 uur zouden ze worden verkocht door een agent. 

Nee dat pakte heel anders uit. De hele procedure om een ticket te kopen werd omgedraaid: eerst alle formaliteiten afhandelen en vervolgens de aankoop van een ticket. Wij herinnerden ons van onze aankomst dat wij op een formulier 7 stempels benodigd hadden. Zo bleek het nu ook weer te zijn: je moest gewoonweg ergens wachten (als vier motorrijders wel bijelkaar blijven!) en dan ineens kwam er een ambtenaar of iemand van het leger die riep 'go go go'  en wees vaag een richting aan. Dat was het sein voor weer een stempel te halen. En zo geschiedde het. Het hield ons de hele dag bezig. In een soort semi alerte waaktoestandstand bleven wij waken voor de volgende te ondernemen actie om wéér een stempel te verkrijgen. Customs, politie, controle van de controle, inschrijving in boeken het was gewoonweg niet meer te volgen. Het verlossende woord kwam: 'tickets,  go go go', uiteraard moest je daar dan wel weer een half uur wachten, maar goed zo werkt het hier gewoon. We moesten 80 $ per persoon betalen, oh, vorige keer 190 $, klopt dit wel?  Ja want wij hadden al een soort belasting betaald!??? Wij kregen hierover gewoonweg geen zekerheid. De man bleef ons verzekeren dat alles goed was met zijn enige woord Engels dat hij kende (yes) Natuurlijk aanvaardden wij dit graag. Ook later bij controle op de boot bleek alles goed te zijn,  het biljet van de heenweg (!) van John was voldoende,  mijn bkljet hoefden ze niet eens te zien. We kregen een hut en waren blij aan boord te zijn. 

Hier kennen ze geen ruwe zee en binden ze de motoren niet vast zoals op de Noordzee. Nee je zet ze op hun jiffystand en dat is het. Verschuiven doen ze geen centimeter, dus waarom maken wij ons eigenlijk druk?  "Ja maar stel je voor dat het weer omslaat?" betoogden wij. "Meneer de zee is kalm...."!  punt uit. 

We lieten veel bagage achter op de motoren en later werd het ruim gesloten Deze boot was oud, jazeker,  maar de kapitein had de wind eronder. Alles was schoon de dekken en binnen in de hutten en er was erg weinig roest. De machinekamer was gesloten (jammer) en het ruim dus ook. De medewerkers waren geen zure Russische dames maar gewoon opgewekte lachende locals. Zo, dat geeft dan wel even een ander sfeertje op de boot!! Schone hut  en gesteven lakens, nergens stof of wat dan ook. 

Het diner bestond uit het bekende menu van soep en kip met rijst. Geen variatie dus. De kok was niet de man vol van humor, maar nee, zijn leven was lijden. Al jaaaaren had hij vast in gedachten iets goeds te koken, maar nee het lukte gewoonweg niet. De groente soep was wel lekker. De kippetjes waren duidelijk niet vetgemest: Ik kon enig vlees van de poot schrapen. De smaak aan het eten kwam van de kwaliteiten van de kok: hij wist als een meester het zoutvat te hanteren (dit is echt een tendens in alle landen hier men gebruikt ladingen zout) maar helaas niet als een meesterkok. De hoeveelheid was zondermeer voldoende. Het flesje cola van dertig graden kun je je bij voorstellen dat dat echt niet lekker was. Kortom deze maaltijd was een hele ervaring. We aten met een aantal koerdische chauffeurs die dat duidelijk zéér op prijs stelden net als vorige keer. Normaliter eet men gescheiden hier, ieder voor zich, maar als je gewoon aanschuift vinden ze het erg leuk. 

Een wodka als slaapmuts en klaas vaak begon al met strooien.....