Dag 9, zondag ,5 mei 2019

Dag 9, zondag 5 mei 2019. Richting Cappadocië

Om een uur of zes opgestaan na het ochtendgloren. Het meer met de heuvels op de achtergrond met al een flauwe zon. Om 5 uur al kwamen er een paar plezier vissers met hun bootje op een trailer! 

We namen afscheid v Ismaël en vertrokken al om 7.30 uur. We hadden het plan opgevat om vandaag behoorlijk op te schieten richting Cappadocië. Vandaar onze keuze om de snelweg naar Ankara te nemen. Behalve het eerste deel met meren en heuvels was de route ronduit saai: vergelijkbaar met Picardië , grote akkers , Agro industrie, gewoonweg onaantrekkelijk. Omdat we nog niet ontbeten hadden stopten we bij een rustplaats: mega groot, typisch voor touringcars. Het restaurant was wel 500 m2! ! Een broodje, tja zo mag het eigenlijk niet heten maar de koffie was prima.

Een andere stop is echt vermeldenswaard: je moet je voorstellen een compleet lege shop, een vrij groot restaurant ernaast waarvan de rand van het dak van het terras compleet verrot of verdwenen was ! Kortom, de moeite waard om uit te proberen! Relatief opvallend nieuwe glimmend grijze tegels en verder een retro stijl jaren zestig met enige gele elementen. De zéér somber ogende jonge over liet mij de koffie zien, waaaat Nescafé nee dat nooit, nee dan Turkse koffie ook al uit een potje! Nou ik bij gebrek aan beters dan maar. Ik heb hem niet opgedronken..... .De jongeman kwam echt los en probeerde te weten te komen waar wij vandaan komen. Inmiddels had hij wel vermeld dat hij vijf talen sprak: Turks, Juridisch, Farsi, Arabisch en Engels. Zijn eerlijkheid gebood hem om te zeggen dat zijn kennis van Engels het minst ontwikkeld was. Zijn vocabulaire beperkte zich grotendeels uit "yes" en "no".

Hij kon gewoon geen glimlach om zijn mondhoeken krijgen...... .ook de vraag of hij " happy" was kwam niet over. Toen meldde hij dat hij uit Afghanistan kwam. Hè hè, een gesprek...... Maar nee onze geliefde Wahkan vally kende hij niet. Een gemiste kans voor hem en ons, jammer. Later beseften wij dat het wellicht een zeer ongelukkige vluchteling was!

Ankara vanaf de grote ringweg is interessant om te zien. Glooiende heuvels met voor miljarden aan nieuwe flats, veel leegstaand of in casco. Blijkbaar is het geld van de staat op! Niet gereed zijnde infra structuur. Eigenlijk een megalomaan plan om kiezers te trekken. Op de kaart stond een zeer groot meer met een soort schiereiland. Dat leek ons leuk om daar eens te gaan kijken. Eerst even avondeten kopen in het dorp en dan erop uit.  

Een redelijke asfaltweg liep een tiental kilometers door akkers en velden. Enige tientntallen landarbeiders waren aan het werk. 

Uiteindelijk bij een splitsing kozen wij een kleine Xander zuidwaarts richting meer. We passeerden diverse klein de boerderijtjes waar de mensen aan het werk waren: de groentetuin, raai uit.de was, en verzorging van het kleinveand fe.We reden off road door en een prachtig landschap met zeezicht spreidde zich voor ons uit. Zachte bruinrode tinten en het groen van de akkers. De baai zag er met rooig zand fraai maar modderig uit. Het bleek vooral Morad te zijn. We stopten niet zonder dat een motor in het mulle zand onderuit ging. Hij lag gunstig en stond zo weer op zijn wielen.

Binnen de kortste keren kwamen er een paar enthousiaste boeren langs die direct toestemming gaven om te kamperen. Later kwamen ze nog terug om hun wapens uit hun jachtbuit te halen. Dat konden wij ons best voorstellen, wij zijn ook maar willekeurige vreden voor hen en dan laat je geen jachtwapens liggen.!

Toen enige tijd later de tenten al opstonden en de thee gereed was kwamen er twee truffel zoekers langs. Ik zag het gelijk : zij speurden op de grond, vroetten wat en pakten wat op. Het bleken blanke truffels te zijn waarvan ik het bestaan kende maar ze nooit gezien had. Een wat droge structuur, veel smaak maar droog véél minder lekker dan door het eten. Later kwamen de twee truffel zoekers terug. Via google translate konden we aardig communiceren! Deze twee mensen waren neven en woonden in het dorp. Voor de bijverdiensten als medewerkers v het ziekenhuis zochten zij die zeer gewilde truffels, Hun salaris was ,1000€ per drie maanden. Dit was meer geweest maar door de enorme geldontwaarding was er niets van over. Het land stort zich nu in een zeer moeilijke en arme periode. Er is geen geld meer voor de megalomane projecten welke grotendeels stilliggen. Voor deze mensen is Erdogan de grote leider die het land sterk en welvarend maakt. Dat er nu een crisis is ligt aan externe zaken......... .Meer dan een uur dikussierrden wij, we zagen foto's van vrouwen en kinderen etc. Met onze thee en nootjes erbij was het echt gezellig. Bij afscheid kregen wij 5 liter drinkwater! Handig.

Daarna bakten wij onze eieren met tomaat en kaas, de avond kon niet meer stuk! Om een uur of negen kwam er in het donker ineens een auto aan. Dit bleken herders die hun kudde even kwamen checken. Ze wensten ons een goede nacht en waren helemaal niet verbaasd ons daar aan te treffen. Nadat de rust was weergekeerd zaten wij midden in een mooi stuk natuur waar slechts de vogels domineerden. Dit was een reservaat voor de reproductie van flamingo's!

Wij lagen nog geen twee tellen in onze tentjes toen er een hevig noodweer uitbrak. Mijn tentje flapperde en schudde maar overleefde de storm en extreem harde regen. 's Nachts werd het weer rustig en konden wij voldaan verder slapen.

Morgen naar Cappadocië